Die avond loop ik met een spannend gevoel richting Menier Chocolate Factory. Terwijl de Shard achter me in kerstkleuren hoog boven Southwark uittorent, kruis ik even de vingers in de hoop dat Sheridan Smith ook deze avond gewoon speelt. 'Funny Girl'is voor het eerst sinds 1966 weer in Londen te zien, de snelst verkopende productie van de Chocolate Factory ooit en al ver voor de eerste preview werd de transfer naar het Savoy Theatre op West End aangekondigd.
Smith heeft uiteraard een illustere voorgangster in de persoon van Barbra Streisand die het ware verhaal van Fanny Brice wereldberoemd maakte. Eerst in de musical uit 1964 later in de gelijknamige film uit 1968.
Jules Styne schreef de muziek, Bob Merrill de teksten en Isobel Lennart het script maar voor deze nieuwe Londense versie in bijna vijftig jaar bewerkte Harvey Fierstein het verhaal. Zo is het nummer 'Temporary Arrangement' gezongen door Nick Arnstein, dat sneuvelde tijdens de out-of-town try-outs in 1964, in ere hersteld en is er in de volgorde van de songs het een en ander aangepast. De kracht van 'Funny Girl' zit vooral in de eerste akte niet alleen qua verhaal maar ook in muziek met showstoppers als 'People' en 'Don't Rain On My Parade' en het is jammer dat de dramatische verwikkelingen in de tweede akte niet volledig benut worden. Want ik moet toegeven dat daarin 'Gypsy' van dezelfde componist wel superieur blijft.
We beleven het verhaal in de gedachten van Fanny Brice als ze in 1927 in haar kleedkamer van het New Amsterdam Theatre in New York terugkijkt op haar leven. Fanny heeft als jonge tiener al haar zinnen gezet op een carrière in de showbiz. Ze wordt daarin nog niet erg aangemoedigd door haar moeder en de andere buurtjes uit Henry Street omdat Fanny het imago van het onhandige en lelijke, maar wel komische eendje heeft. Maar Fanny geeft niet op en middels wat kleinere rollen in vaudeville gezelschappen waar ze ook haar maatje Eddie Ryan leert kennen krijgt ze haar grote kans in de Ziegfeld Follies waar ze dankzij haar vasthoudendheid grote triomfen viert.
Dan ontmoet ze de knappe elegante Nick Arnstein op wie ze smoorverliefd wordt en met wie ze uiteindelijk trouwt. Wat Fanny niet weet is dat Arnstein ondanks zijn charmes een notoire gokker is en uiteindelijk in de gevangenis belandt wegens verduistering.
Ondanks alles blijft Fanny haar echtgenoot steunen maar liefde maakt blind en hun genegenheid voor elkaar neemt een dramatische wending. Fanny is gebroken, maar raapt de scherven weer bij elkaar en gaat vastbesloten door.
Al vanaf het moment dat de tienkoppige orkest onder leiding van Alan Williams de ouverture inzet is het volop genieten van 'Funny Girl'. Alle aspecten in deze productie zijn weer dik in orde. De gevarieerde score klinkt als een klok in het geluidsontwerp van Richard Brooker. Het ontwerp van Michael Pavelka weet de ruimte van het toneel goed te benutten en weet dankzij een ingenieus gebruik van spiegels en doorzichtige elementen in zijn design het gevoel van meer ruimte te creëren. Het licht van Mark Henderson en de kostuums van Matthew Wright maakt het prachtige toneelbeeld compleet. De choreografie van Lynn Page is energiek en vooral door het gebruik van twee onafhankelijk van elkaar bewegende loopbanden nimmer saai, al merk je op sommige momenten dat de kleine ruimte het ensemble soms beperkt.
Ook niets dan lof voor de cast. Marilyn Cutts speelt een hartverwarmende Mrs Rose Brice en kent haar gelijken in de veteranen Valda Aviks en Gay Soper als Mrs Meeker en Mrs Strakosh. Echt heerlijke momenten als die dames spelen hetgeen ook gezegd kan worden van Maurice Lane als Mr Keeney en Bruce Montague als Florenz Ziegfeld. Een prachtig ensemble ook van dames en heren dat voor de transfer ongetwijfeld uitgebreid zal worden.
De mannelijke hoofdrol is voor Darius Campbell als Nick Arnstein die niet alleen door zijn lengte opvalt maar zeker ook door zijn prachtige stem. Streisand is onlosmakelijk verbonden met de rol van Brice en aan Sheridan Smith de immense taak om de herinnering aan Barbra te vervagen. Of ze daarin slaagt ? Ja! En dat zeg ik zonder enige twijfel want haar performance is een absolute vijf-sterren waard. Regisseur Michael Mayer weet het beste in Smith naar voren te brengen waardoor je Barbra onmiddellijk vergeet.
Sheridan Smith is meesterlijk in de comedy aspecten van haar karakter en tegelijkertijd kwetsbaar zelfs breekbaar en melancholisch. Ik ben de eerste om toe te geven dat ze niet de allerbeste zangeres is maar nummers als 'People' en 'Who Are You Now ?' worden zo overtuigend gebracht dat je haar dat gelijk vergeeft. Haar vertolking van Fanny Brice is zowel ondeugend als hartverwarmend. In de ambiance van zo'n kleine zaal kom je er niet mee weg om niet voor de volle 100% voor de rol te gaan. Smith geeft alles wat ze heeft en dan nog iets meer. De showstopper 'Don't Rain On My Parade' waarmee de eerste akte wordt afgesloten levert haar dan ook een welverdiend stormachtig applaus op.
En als de kleine Smith aan het slot bijna bescheiden een donderende staande ovatie in ontvangst neemt, veeg ik mijn tranen weg en probeer net als de rest van het publiek mee te zingen in een reprise van 'People'. Dit was weer een van die avonden in het theater waarbij je de zaal op vleugels verlaat. Fantastisch ! En hoewel ik al een kaartje heb voor de run in het Savoy Theatre zal het moeilijk zijn om deze glorieuze avond in de intimiteit van de Chocolate Factory te evenaren.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zondag 27 december 2015
© foto's Marc Brenner
