donderdag 11 september 2014

Charlie And The Chocolate Factory - Theatre Royal Drury Lane






De laatste voorstelling die ik op deze korte trip naar Londen zag was de musical 'Charlie And The Chocolate Factory'. Deze magnifieke en magische musical zag ik voor het eerst in december 2013 en een uitgebreid verslag van die voorstelling is hier na te lezen.

Ook na een tweede bezoek is mijn mening over deze megaproductie niet wezenlijk veranderd. Ik geef toe het is allemaal niet erg diepgravend en de andere musical 'Matilda' ook gebaseerd op een Roald Dahl klassieker biedt meer uitdaging en heeft scherpere kantjes, maar het publiek op deze avond kon het zeer waarderen getuige de enthousiaste reacties uit de zaal.

Inmiddels staat de nieuwe cast op het toneel en Willy Wonka wordt nu vertolkt door Alex Jennings. Een prachtig acteur die Wonka wat meer sinistere kantjes meegeeft. Jennings is vooral acteur en geen zanger wat pijnlijk duidelijk wordt als hij het prachtige 'Pure Imagination' verkeerd inzet maar gelukkig herstelt hij zich snel. 

Nieuwe namen in de cast zijn onder andere Barry James als Opa Joe die zijn rol heerlijk vertolkt maar wiens talenten grotendeels onbenut blijven in de tweede akte en hetzelfde geldt voor Josefina Gabrielle die Mrs Teavee fenomenaal leuk vertolkt. 

Getalenteerde kinderen ook weer deze avond met Ewan Rutherford als Charlie Bucket, Alexzander Griffiths als Augustus Gloop, Amy Carter als Veruca Salt, Lauren Halil als Violet Beauregarde en Dylan Standen als Mike Teavee. Het is jammer dat veel van hun teksten lastig te volgen waren in hun introducties in de eerste akte, uitzondering vormde Mike Teavee maar volgens mij is zijn aandeel niet live.

Met de castwissel in mei 2014 is ook het begin van de voorstelling compleet veranderd. De animatie van Quentin Blake die in de originele versie de musical opent is helemaal verdwenen. Nu horen we alleen het Willy Wonka-thema en opent de musical daarna direct met Mrs Pratchett en Charlie met 'Almost Nearly Perfect' hetgeen ook gezegd kan worden van dit kleurrijk en soms overweldigend musicalspektakel.





Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 11 september 2014.

© foto's Johan Persson

My Night With Reg - Donmar Warehouse


Opnieuw toneel  deze middag en wel in het intieme Donmar Warehouse dat dit seizoen 20 jaar na de première in 1994 de Olivier Award winnende komedie van Kevin Elyot op de planken brengt. Tragisch genoeg overleed Elyot in juni van dit jaar nog voor de eerste voorstelling in het Donmar plaatsvond. Hij was echter zeer betrokken bij deze revival en heeft samen met regisseur Robert Hastie de hoofdrollen nog gecast.

'My Night With Reg' speelt zich af in de homogemeenschap in het Londen van de jaren tachtig en gaat over de levens en liefdes van een groep vrienden tegen de achtergrond van de AIDS epidemie. En hoewel Reg in de titel van het stuk staat is hij de enige die niet in de voorstelling te zien is maar slechts in de verhalen die anderen over hem vertellen voorkomt. 

Wel is daar Guy de timide, eenzame zorgzame homo en Daniel , de flamboyante welbespraakte nicht.  John de eens zo aantrekkelijke Adonis van de vrienden die ook al een dagje ouder wordt en daar zijn ook Benny, de macho buschauffeur en Bernie de zachtmoedige maar pietluttige jongen die een niet bijster gelukkig stel vormen en al bekvechtend door het leven gaan. Als vreemde eend in de bijt is er nog de jonge aantrekkelijke  Eric die ondanks zijn idealistische toekomstplannen nu nog zijn brood verdient als schilder en door Guy is ingehuurd om de serre te schilderen. 


Hoewel het lijkt alsof alle stereotypen weer uit de kast zijn getrokken is het de geweldige feilloze cast die van hun personages echte karakters weten te maken en die ondanks hun façade mateloos weten te ontroeren. Jonathan Broadbent raakt je als de verlegen naar liefde smachtende Guy, Julian Ovenden weet de oppervlakkige John veel diepgang te geven en Geoffrey Streatfeild als Daniel die ondanks zijn grote mond toch een klein hartje blijkt te hebben. 

Ondanks het zware thema is 'My Night With Reg' vooral een heerlijke komedie met heel veel rake one-liners en geeft een goed tijdsbeeld van de jaren tachtig dat wordt gereflecteerd in de muziek in het stuk en het gedetailleerde design van set en kostuums door Peter McKintosh.

Het toneelstuk in drie aktes kent maar één locatie en hoewel de verhalen in de scènes over een periode van enkele jaren spelen is het toneelstuk door Elyot zo knap geconstrueerd dat het ene verhaal geruisloos in het andere lijkt over te vloeien en je als publiek pas in de loop van de scène er achter komt wat er is gebeurd en de ontbrekende onuitgesproken schakels in het verhaal kunt reconstrueren. 

Hoewel het toneelstuk vaak geafficheerd is als een stuk dat over AIDS gaat het toch vooral over liefde en vriendschap, verlangen en verraad en de angst om ouder te worden, om alleen achter te blijven. Hoewel de ziekte als een dreiging boven het levensgeluk van de vrienden hangt wordt deze in het toneelstuk nooit bij naam genoemd en dat maakt de laatste scène met John ook bijzonder schrijnend omdat voor het publiek evident is hoe het verdere verloop zal gaan zijn.

'My Night With Reg' bleek een welverdiende revival van een prachtig aangrijpend maar ook bijzonder komisch toneelstuk dat twintig jaar na dato nog niets aan zeggingskracht heeft ingeleverd.  

























Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 11 september 2014.

© foto's Johan Persson

woensdag 10 september 2014

Before The Dawn - Kate Bush - Eventim Apollo


De belangrijkste reden voor mijn reisje naar Londen dit keer was de concertreeks die Kate Bush gaf onder de titel 'Before The Dawn'. De aankondiging van de concerten op 21 maart 2014 kwam compleet onverwacht want wie had ooit verwacht dat Kate 35 jaar na haar en enige en tevens laatste concerten in 1979 ooit nog eens live zou optreden ? Ik niet in ieder geval. 

De respons in de media is overweldigend en al na een aantal dagen komt het bericht dat Kate geen 15 maar in totaal 22 concerten gaat geven in het, in 2013 nog in art deco stijl gerenoveerde, Eventim Apollo in Hammersmith van 26 augustus tot en met 1 oktober 2014. Ooit gaf ze daar haar laatste concerten toen de befaamde poptempel nog gewoon het Hammersmith Odeon heette. 

De realiteitszin is weer snel terug want hoe komen we aan kaarten ? Het zal toch niet dat Kate gaat optreden en we er niet bij kunnen zijn ? Gelukkig heb ik me ooit eens geregistreerd op haar website waardoor we kaarten konden boeken in de pre-sale nog voor de algemene voorverkoop op 28 maart van start ging. En hoewel dat ook niet zonder slag of stoot ging maakt grote opluchting zich van mij meester als blijkt dat we kaarten hebben kunnen boeken voor de 10e september. 

Die vrijdag blijkt dat alle 22 concerten binnen enkele minuten zijn uitverkocht. De organisator doet er middels strenge regels alles aan om te voorkomen dat de zwarthandelaren profiteren van deze zeer gewilde concertkaarten. En het lange wachten kan beginnen.

Vervolgens blijft het maanden lang angstaanjagend stil rondom de concertreeks. Veel komt er niet naar buiten behalve dat Kate een aantal dagen gefilmd heeft in de watertanks van de Pinewood Studios ongetwijfeld voor een 'Ninth Wave' sectie zoals de concertposter al doet vermoeden en kort voor de concertreeks doet ze persoonlijk een oproep op haar website om de concerten niet te filmen. Maar verder blijft het stil en tot het allereerste concert op 26 augustus blijft de inhoud van 'Before The Dawn' dan ook een groot mysterie. Tot de dag van het concert neem ik me voor om geen spoilers over de optredens te lezen. En hoewel ik wel over wat krantenkoppen en foto's na de première struikel is me dat wonderwel gelukt.



Kate is een artieste die tegen de stroom in altijd haar eigen pad heeft weten te volgen. Na de hectiek in de eerste jaren van haar bekendheid was wel duidelijk dat zij het was die voortaan de touwtjes in handen wenste te houden. Een gedreven artieste die vooral vooruit wil kijken en niet meer terug.  Zo verving ze de vocalen van haar eerste en grootste hit 'Wuthering Heights' voor haar verzamelalbum 'The Whole Story' uit 1986, nam ze voor haar album uit 2011 'Director's Cut' een aantal songs van 'The Sensual World' (1989) en 'The Red Shoes' (1993) opnieuw op en voor de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen in 2012 voorzag ze haar grote hit uit 1985 'Running Up That Hill (A Deal With God)' van een remix en nieuwe vocalen. De hoop die velen hadden dat ze daar acte de présence zou geven bleek ongegrond, Kate was nergens te bekennen...

En hoewel de aankondiging van 'Before The Dawn' volslagen onverwacht kwam is het het resultaat van 18 maanden hard en continu werk. In alle stilte heeft Kate een groep mensen om zich heen verzameld om deze voorstelling te kunnen realiseren en vorm te geven. Kate heeft het concept helemaal zelf geschreven en geregisseerd en in een later stadium is Adrian Noble aangetrokken als co-regisseur. Noble heeft een lange staat van dienst als theaterregisseur en als artistiek leider van de Royal Shakespeare Company. Een belangrijke schakel in het geheel is ook Kate's zoon Albert die als 'creative consultant' in het programmaboek staat vermeld. 

Vanaf het begin van de creatie van 'Before The Dawn' is ook lichtontwerper Mark Henderson van de partij en ontwerper Dick Bird die voornamelijk in de wereld van opera en ballet werkt. Veel bekende namen uit de theaterwereld dus zoals bijvoorbeeld ook Jon Driscoll die verantwoordelijk is voor de vele prachtige projecties en videobeelden. Auteur David Mitchell is aangetrokken die in samenwerking met Kate een aantal monologen en een dialoog schreef. Poppenspeler Basil Twist creëerde de theatrale oceaan in 'The Ninth Wave', het poppen- en schaduwspel is van het Italiaanse gezelschap Controluce en designer Robert Allsopp ontwierp vele belangrijke visuele elementen en rekwisieten zoals bijvoorbeeld de houten pop in 'A Sky Of Honey' en de vis-skeletten in 'The Ninth Wave'. 

De zevenkoppige band zorgt voor een prachtig muzikaal gebalanceerd landschap en bestaat uit David Rhodes (gitaar), Friorik Karlsson (gitaar, charango, bouzouki), John Giblin (basgitaar, contrabas), John Carin (keyboard, gitaar), Omar Hakim (drums) Mino Cinélu (percussie) en Kevin McAlea (keyboard, accordeon, Ierse doedelzak) die er overigens in 1979 ook al bij was. En de groep wordt gecomplementeerd door een groep van fantastische zangers en acteurs die de achtergrondvocalen verzorgen en in verschillende scènes acteren. Niet voor niets staat op de gevel van het theater 'The KT Fellowship Presents Before The Dawn'. Het siert Kate dat ze haar team voorop stelt en niet zichzelf.

Eindelijk is de dag daar en begeef ik me van West End waar ik de matinee van 'Shakespeare In Love' zag naar Hammersmith waar ik goede vrienden tref die ook naar het concert gaan. Het concert is strak georganiseerd en inderdaad wordt bij binnenkomst gecontroleerd of de naam op de kaarten overeenstemt met je identificatiebewijs. Naar binnen en even vlug een bezoek aan de merchandise stands waar veel en vooral smaakvol vormgegeven hebbedingetjes te koop zijn. Ik beperk me tot het kopen van het prachtig en gedetailleerd vormgegeven programmaboek dat maar liefst 60 pagina's telt en door Kate zelf is geschreven.

Ik voel me raar en toch wel lichtelijk nerveus als we de zaal binnenstappen en onze prachtige plaatsen in de stalls innemen. Een blik op het toneel toont een ijzig blauw verlicht toneel in een vrij traditionele concert setting. Oké denk ik nog, zo had ik het niet verwacht. De zaal zit nokvol met een bijzonder gemêleerd publiek die vanuit de hele wereld en alle continenten naar Londen zijn gereisd om getuige te kunnen zijn van deze unieke concertreeks. De geladen spanning is bijna voelbaar en ik ben heel benieuwd wat de avond gaat brengen. 



... O thou who givest sustenance to the universe, from whom all things proceed, to whom all things return, unveil to us the face of the true spiritual sun hidden by a disc of golden light, that we may know the truth and do our whole duty, as we journey to thy sacred feet ...

Klokslag kwart voor acht gaat het zaallicht uit en een oorverdovend applaus klinkt door de zaal, het applaus zwelt nog verder aan als ook de bandleden hun plaats op het podium innemen. De originele mantra uit 'Lily' van 'The Red Shoes' klinkt door het auditorium en de muziek begint. Het publiek staat op als één op het moment dat Kate gevolgd door haar achtergrondzangers het podium betreedt en een stormachtig applaus klinkt voor degenen voor wie we allemaal komen. Het zou de eerste van vele staande ovaties worden maar altijd passend en nooit storend en het publiek is muisstil op de momenten die daar om vragen. 

Kate's stem klinkt warm en gedreven en bijzonder krachtig en een spetterende uitvoering van 'Lily' zet de toon van het concert. Ineens lijkt het heden het verleden ingehaald te hebben en het besef Kate eindelijk live te zien zorgt voor tranen in de ogen. Alle beelden uit het verleden zijn gevangen in de geschiedenis en ingelijst als een prachtige herinnering. De tijden van 'The Kick Inside' zijn ineens ver vervlogen verleden maar niettemin is het dezelfde Kate die daar staat en vooral straalt en wat prijs ik me gelukkig dat ik hier bij mag zijn. 

Na 'Lily' volgt het titelnummer van Kate's album uit 1985 'Hounds Of Love' met hier en daar wat aanpassingen in het tempo en in de tekst. Vervolgens is het de beurt aan een ingetogen 'Joanni' van 'Aerial' gebaseerd op het verhaal van Jeanne d'Arc waarin Kate in het Frans de stemmen uit het vuur aanroept. Een fantastische uitvoering van 'Top Of The City' volgt met daarna 'Running Up That Hill (A Deal With God)' één van haar grootste hits uit 1985. Het laatste nummer van de eerste set is haar comeback single uit 2005 'King Of The Mountain' over Elvis Presley. 

De keuze voor de songs is vrij onconventioneel maar als je 35 jaar niet hebt opgetreden is het oeuvre om uit te kiezen uiteraard groot. Kate zingt niets van de eerste vier albums uit haar carrière en ook niets van 'The Sensual World' uit 1989 al blijkt later dat 'Never Be Mine' wel op de originele setlist heeft gestaan. Nou ja eigenlijk had ik dat ook niet verwacht al had ik stiekem wel gehoopt op iets van 'The Dreaming' haar meest experimentele album uit 1982.

Zoals gezegd is de setting van dit gedeelte vrij traditioneel maar biedt een prachtige lichtshow met LED panelen die in twee bogen boven het toneel hangen en de sferen van de songs ondersteunen zo wordt in 'Joanni' de illusie van vlammen gewekt en in 'Top Of The City' lijk je de wolkenkrabbers te kunnen zien.



... Wave after wave, each mightier than the last, till last, a ninth one, gathering half the deep and full of voices, slowly rose and plunged roaring, and all the wave was in a flame ...

En terwijl 'King Of The Mountain' in een climax ten einde komt zingt Kate ineens '... and there's a storm rising ...', Mino Cinélu komt met een 'bullroarer' het toneel op en lijkt de storm op te roepen en ineens wordt met grote kracht confetti het publiek ingeblazen. Niet zomaar wat confetti maar op ieder stukje papier een gedeelte uit het gedicht 'The Coming Of Arthur' van Tennyson. 

De lichten doven en we zijn beland bij 'The Ninth Wave' een songcyclus uit 1985 van Kate's album 'Hounds Of Love'. Destijds was er al sprake van een visualisatie van dat verhaal op film maar zover is het nooit gekomen. Hoe fantastisch is het dan dat dit inspirerende verhaal zoveel jaren later live voor het voetlicht wordt gebracht. 

'The Ninth Wave' vertelt het verhaal van een vrouw die na een schipbreuk alleen op de oceaan achterblijft en probeert te overleven. Terwijl ze diverse stadia van bewustzijn doormaakt gaat haar geest op een reis door tijd en ruimte. 

Het is een knappe mix van modern theater en meer traditionele technieken, filmische beelden en live zang, prachtige belichting gecombineerd met laser, indrukwekkende decorstukken in bijvoorbeeld 'Watching You Without Me' en 'Hello Earth', een onheilspellende heksenjacht in 'Waking The Witch', hakbijlen en kettingzagen in 'Under Ice' en de illusie van een helikopter die met schijnwerpers in het publiek zoekt. 



De stem van haar broer Paddy is de stem in de helikopter en ook broer John is op film te zien als hij het gedicht uit 'Jig Of Life' reciteert. Niet alles is geslaagd overigens, zo spelen zoon Albert McIntosh en Bob Harms als zoon en vader in een sketch voor 'Watching You Without Me'. Grappig bedoeld maar dat komt niet echt als zodanig over en duurt wat lang, wat de vaart uit deze akte haalt. 

Slechts een kanttekening want de sfeer die 'The Ninth Wave' over weet te brengen is fantastisch. 'And Dream Of Sheep' is bijvoorbeeld van te voren opgenomen terwijl Kate in een reddingsvest op haar rug in het water drijft en de track zo live heeft ingezongen. Als publiek voel je de desolaatheid en de wanhoop in haar stem die bijna ijzig klinkt. 

De sfeer van 'The Ninth Wave' als geheel is duister, onheilspellend en claustrofobisch met bizarre en soms absurde elementen. Tijdens 'Hello Earth' wordt het karakter dat Kate speelt op de handen van de vis-skeletten door het publiek naar buiten gedragen om even later gered en als herboren het laatste nummer van de akte in te zetten. 

'The Morning Fog' is een prachtige en akoestische versie van het origineel waarvan de tekst door Kate zo mooi en intens gemeend wordt gezongen dat ik mijn tranen maar de vrije loop laat. Dat laatste nummer uit 'The Ninth Wave' zo vol zonlicht en positiviteit lijkt een bijna logische overgang naar het gedeelte na de pauze ...   



... Mummy, daddy, the day is full of birds, sounds like they’re saying words ...

Nog maar nauwelijks bekomen van alle indrukken voor de pauze is het al weer snel tijd voor het vervolg van het concert dat gevormd wordt door 'A Sky Of Honey' opnieuw een songcyclus maar dit keer van Kate's album 'Aerial' uit 2005. Het verhaal van 'A Sky Of Honey' is lastig te omschrijven maar kan het best worden gedefinieerd als een ode aan de natuur waarin Kate de loop van een dag, van de vroege ochtend tot de volgende zonsopkomst, beschrijft met een hoofdrol voor de vogels en hun geluiden. 

De setting voor deze akte is prachtig met een enorm projectiedoek dat de volledige toneelbreedte beslaat met daarvoor de band en een prominente plaats voor Kate's vleugel. Terwijl het spel begint, duikt haar door de winter geïnspireerde album '50 Words For Snow' muzikaal en visueel nog even op. 

Prachtige videobeelden en projecties van Jon Driscoll spelen een cruciale rol in deze akte. Magnifieke slow motion beelden van vogels in hun vlucht, projecties van zilverberken in een bos en de opkomende volle maan en een sterrenhemel dragen bij aan een fantastische, bijna sprookjesachtige sfeer.

En vanachter twee enorme toneel hoge poortdeuren komt één van de hoofdrolspelers tevoorschijn, een houten pop die op een ingenieuze wijze tot leven wordt gebracht door een poppenspeler. Er klinken dissonanten in de 'Prelude' als het karaktertje de meeuwen hoort en pas later wordt dat duidelijk als de houten pop na een nogal gruwelijke scène tot leven komt.



De 'Prologue' is in deze live versie helemaal herschreven en uitgebreid en vormen samen met Kate's loepzuivere stem en tedere pianospel een introductie voor een glorieuze finale waarin een hoofdrol is weggelegd voor de prachtige geluiden van kerkklokken en Kate en haar achtergrondzangers een nieuwe zonovergoten dag verwelkomen. 

Na een 'Architect's Dream' en 'The Painter's Link' waarin een hoofdrol is weggelegd voor Albert die de schilder speelt is het tijd voor een prachtige versie van 'Sunset' qua tempo een stukje langzamer dan de albumversie en ook qua orkestratie met de accordeon wat meer lijkt geïnspireerd op een Franse zwoele zomeravond, maar gelukkig nog wel met die zinderende finale waarbij de hele zaal weer uit de stoelen opspringt en meedoet. 

De sfeer verandert na 'Aerial Tal' en 'Somewhere In Between' als we in de dag aanbeland zijn in de schemering en het ondoorgrondelijke gebied tussen waken en slapen. Vervolgens zien en horen we een nieuw geschreven nummer waarin de maan en de sterrenhemel wordt opgeroepen door de schilder. 'Tawny Moon' wordt helemaal gezongen door Albert. 

Na het hypnotische 'Nocturne' klinken opnieuw de kerkklokken als we de nieuwe dag in 'Aerial' verwelkomen en na een zinderende bijna psychedelische finale waarin Kate's band kan stralen, grijpt Kate vocaal en muzikaal terug op 'The Ninth Wave' en lijken de puzzelstukjes ineens samen te komen, zilverberken komen uit de lucht vallen waarvan één onder luid gekraak de vleugel lijkt te doorboren en Kate getransformeerd als vogel vanachter de poortdeuren tevoorschijn komt en het publiek in lijkt te vliegen. Beeld op zwart.

... I can see angels around you, they shimmer like mirrors in summer, there's someone who's loved you forever but you don't know it, you might feel it and just not show it ... 

Na bijna drie uur is het concert ten einde maar niet voordat Kate ons trakteert op twee toegiften. Als eerste is daar het ontroerende en emotionele 'Among Angels' van haar winteralbum '50 Words For Snow'. Alleen Kate, haar stem en pianospel in een zaal waarin je een speld kunt horen vallen. 

En als allerlaatste het optimistische 'Cloudbusting' waarin Kate het publiek uitnodigt om de finale met haar mee te zingen hetgeen niet aan dovemansoren is gericht want het ruim 3600 koppen tellende uitzinnige publiek zingt enthousiast mee. 

Deze voorstelling heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en voel een raar soort verbondenheid met Kate en haar team en met al die anderen die getuige waren van de concertreeks en die na 35 jaar de kans kregen om eindelijk die fantastische artieste eens live te kunnen aanschouwen. Ja zelfs trots om op die gedenkwaardige tiende september 2014 een klein radertje te zijn geweest van de KT Fellowship en hun magnifieke en betoverende 'Before The Dawn'




Act I
Lily 
Hounds Of Love
Joanni
Top Of The City
Running Up That Hill (A Deal with God)
King Of The Mountain

Act II
The Ninth Wave 
The Astronomer's Tale 
And Dream Of Sheep 
Under Ice 
Waking The Witch 
Watching You Without Me 
Little Light 
Jig Of Life 
Hello Earth 
The Morning Fog

Act III
A Sky of Honey 
Prelude 
Prologue 
An Architect's Dream 
The Painter's Link 
Sunset 
Aerial Tal 
Somewhere In Between 
Tawny Moon  
Nocturne 
Aerial 

Among Angels 
Cloudbusting 

© foto's Ken McKay / REX

Shakespeare In Love The Play - Noël Coward Theatre


De volgende middag is het tijd voor 'Shakespeare In Love' een toneelbewerking van de succesvolle en met zeven Oscars bekroonde film uit 1998 met Joseph Fiennes, Gwyneth Paltrow en Judi Dench. Het originele script van Marc Norman en Tom Stoppard is voor toneel bewerkt door Lee Hall. Het feit dat 'Shakespeare In Love' onder regie van Declan Donnellan nu als toneelstuk te zien is voelt als een natuurlijke stap omdat het verhaal op zich al een ode aan theater is in haar vele facetten.

Het verhaal speelt zich af in 1593 als de jonge veelbelovende schrijver Will Shakespeare verliefd wordt op Viola De Lesseps, de dochter van een rijke koopman. Viola heeft zoveel passie en liefde voor theater zodat ze besluit om zich te vermommen als een man en noemt zich Thomas Kent om zo tegen de geldende regels in toch te kunnen auditeren voor een toneelstuk van de zo door haar bewonderde Shakespeare. Will vind bij haar inspiratie voor het voltooien van Romeo & Juliet maar we zijn heel wat onstuimige verwikkelingen verder voordat het eindelijk zover is.

Kosten noch moeite lijken gespaard om 'Shakespeare In Love' tot een succes te maken en deze co-productie tussen Disney Theatrical Productions en Sonia Friedman Productions ademt dan ook klasse in vele facetten. 

Nick Ormerod ontwierp het decor en de kostuums waarbij de drie etages tellende robuuste houten set veel overeenkomst vertoont met het Globe Theatre en door schuivende onderdelen in een oogwenk verschillende locaties weet verbeelden. De prachtige kostuums zijn oogverblindend mooi en met heel veel oog voor detail ontworpen. Er is muziek geschreven door Paddy Cunneen die rechtstreeks uit de tijd van de Renaissance lijkt te komen en die prachtig wordt vertolkt door een ensemble van zangers en muzikanten. Voor een toneelstuk is de cast dan ook bijzonder groot. Er staan maar liefst 28 acteurs op het toneel en o ja, ook nog een hond.


Tom Bateman speelt de gekwelde Will op een bijzonder charismatische manier en Lucy Briggs-Owen als de vrijgevochten en grappige Viola is een revelatie en deed me qua uiterlijk en stem veel denken aan een jonge Maria Friedman. De hoofdrolspelers hebben samen een ontegenzeggelijke en prachtige chemie en in hun scènes samen spat de passie het toneel af.

Een aantal acteurs in de ondersteunende cast vervullen een wat grotere rol zoals David Oakes als de schalkse Christopher Marlowe die weet te imponeren in zijn oprechte vriendschap met Will, Anna Carteret als Queen Elizabeth die een kleine maar belangrijke rol vervult in het stuk en Abigail Mckern als Nurse die zich bekommert om het welzijn van Viola.

Maar het grootste deel van het ensemble heeft niet zo heel veel kans om individueel te stralen  en lijken oneerbiedig gezegd meer gebruikt te worden als toneelvulling alhoewel het in combinatie met het lichtplan van Neil Austin en de choreografie van Jane Gibson wel prachtige tableaux vivants oplevert.

'Shakespeare In Love' kreeg na de première op 23 juli lovende kritieken waarbij in de Daily Telegraph gesproken werd over de beste nieuwe Britse comedy sinds 'One Man Two Guvnors'. Er zitten een aantal running gags in de voorstelling die in het begin inderdaad enorm grappig zijn maar na de zoveelste herhaling is de lol er wel een beetje af.

Er valt veel te genieten in 'Shakespeare In Love' maar op een of andere manier mist er iets, al is het lastig te duiden wat dat dan precies zou moeten zijn. Misschien zijn het de dramatische wendingen in de tweede akte die niet op hun plaats lijken in deze komedie, misschien is het geheel te gepolijst en te gladjes waardoor je als publiek geen echte binding hebt met de karakters in het verhaal, misschien is de structuur waarop het verhaal verteld wordt te ouderwets en wordt het publiek te weinig uitgedaagd.

'Shakespeare In Love' is een mooie vertaling van film naar toneel met vooral veel oogstrelende plaatjes maar met weinig uitdaging voor de toeschouwer. Ik heb een amusante middag gehad maar had er eerlijk gezegd meer van verwacht. 



Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 10 september 2014.

© foto's Johan Persson

dinsdag 9 september 2014

Miss Saigon - Prince Edward Theatre


De belangrijkste reden dit keer voor mijn bezoek aan Londen was de concertreeks van Kate Bush 'Before The Dawn'. Aangezien de nieuwe musicals dit seizoen allemaal pas later de première beleven is er voor mij qua musicals weinig nieuws onder de zon. 

Op de verlanglijst voor een herhalingsbezoek staat 'Miss Saigon' die ik voor mijn eerste avond in Londen heb gepland. Er is geen officieel schema voor de speeldagen van Kim maar uit diverse bronnen op internet las ik dat de alternate meestal op donderdagavond en zaterdagmiddag speelt. Voor mij jammer dan dat de alternate Tanya Manalang ook deze dinsdag op het castbord staat. Niets ten nadele van Manalang overigens die een werkelijk fantastische Kim speelt maar ik had graag ook Eva Noblezada een keertje gezien. Nou ja wie weet een volgende keer.

Voor de rest stond de eerste cast op het toneel en was dus was exact dezelfde als afgelopen juni, de eerste keer dat ik de Londense revival zag. Een uitgebreid verslag van die voorstelling is hier nog na te lezen.

Mijn mening over de kracht van deze voorstelling maar ook de minpunten zijn na een tweede bezoek niet wezenlijk veranderd.

De lat voor deze productie ligt erg hoog. Cameron Mackintosh heeft kosten noch moeite gespaard. Het decor is groots en ziet er fantastisch en de voorstelling kent veel oog voor detail zoals bijvoorbeeld de wind die in de zaal te voelen is als de helikopter daalt en weer opstijgt in 'Kim's Nightmare'. Het is maar een klein accent maar helpt wel bij de beleving van het verhaal. 

Vooral de chemie in het samenspel tussen Alistair Brammer en Tamsin Carroll ontbreekt waardoor de scènes in 'Room 317' niet de kracht hebben die je zou verwachten. De nieuwe solo van Ellen helpt ook niet, 'Maybe' is uit de context van het verhaal een prachtige compositie maar mist de impact die de originele song voor Ellen wat mij betreft wel had en ook meer coherentie had met de rest van de score. Jon Jon Briones als gluiperige Engineer is wederom sensationeel en zijn 'American Dream' blijft een hoogtepunt uit de voorstelling. Bijzonder indrukwekkend vind ik ook Kwang-Ho Hong als Thuy en Tanya Manalang als Kim is helemaal op haar plaats acteert de sterren van de hemel en zingt de score fantastisch.

Kortom 'Miss Saigon' staat nog steeds prachtig in het Prince Edward Theatre en is een absolute aanrader. De hoofdcast die nog duidelijk onder de indruk zijn van de voorafgaande emoties krijgt ook deze avond een welverdiende staande ovatie. Enige verlichting brengt de Tam van deze avond, Zen Fordyce die zijn applaus tot grote hilariteit van de cast, met een professioneel aandoende reverence in ontvangst neemt. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 9 september 2014.

© foto Matthew Murphy