zondag 2 oktober 2011

Een Phantom in Goud - The Phantom Of The Opera At The Royal Albert Hall



Op 9 oktober 2011 is het precies 25 jaar geleden dat Andrew Lloyd Webber’s 'The Phantom Of The Opera' in Her Majesty’s Theatre in Londen in première ging. En dat werd gevierd met een groots jubileum op 1 en 2 oktober in de Royal Albert Hall.

Vorig jaar begin oktober werd het 25-jarig jubileum van ‘Les Misérables’ gevierd in de Londense O2 Arena. Qua muziek en intentie is dat een hele andere musical die zich beter leent voor een grootsere opzet. Voor ‘The Phantom Of The Opera’ kozen de Really Useful Group van Andrew Lloyd Webber en co-producent Cameron Mackintosh voor de intiemere setting van de prestigieuze Royal Albert Hall.
Al maanden gonsde het van de geruchten en in maart van dit jaar kwam de definitieve bevestiging. Begin juli gingen de drie concerten in de voorverkoop en deze waren binnen een mum van tijd uitverkocht. Virtuele wachtrijen van meer dan 2000 waren geen uitzondering op de dag dat de kaartverkoop van start ging. Eens temeer het bewijs van de ongelofelijke impact die deze meest succesvolle Lloyd Webber musical de afgelopen 25 jaar op het publiek heeft gehad.
‘The Phantom Of The Opera’ is sinds 9 januari 2006 de langstlopende musical op Broadway toen de 7.486e voorstelling werd gespeeld en het record werd overgenomen van ‘Cats’. In oktober 2010 vierde de Londense productie de 10.000e voorstelling en de voorstelling speelt met John Owen Jones als Phantom en Sofia Escobar en Katie Hall als Christine nog steeds met veel succes in Her Majesty’s Theatre aan Haymarket. ‘The Phantom Of The Opera’ won 60 grote theaterprijzen waaronder zeven Tony Awards en drie Olivier Awards.
Wereldwijd heeft de musical al zo’n 3.2 miljard opgebracht en overtreft daarmee de recette van welke film of theaterstuk dan ook. ‘The Phantom Of The Opera’ heeft gespeeld in 145 steden in 27 landen en is gezien door meer dan 130 miljoen mensen. Momenteel speelt de voorstelling nog in Londen, New York, Boedapest, Las Vegas en Kyoto en in februari 2012 gaat in Plymouth de lang verwachte en nieuw geënsceneerde tourproductie van start.
Maar terug naar het jubileum van afgelopen weekend ! Op vrijdag al de sfeer kunnen proeven tijdens een reguliere tour in de Albert Hall toen we, ook tot verbazing van de leidster, diverse malen het auditorium in mochten. De voorbereidingen en repetities waren toen nog in volle gang.  Op dat moment was het lastig voor te stellen dat een dag later alles gereed zou moeten zijn. Men was nog druk bezig met de opbouw van het decor, het enorme orkest was bezig met een sound check en de videoschermen werden uitvoerig getest.


Lloyd Webber en Mackintosh wilden voor dit jubileum een volledig geënsceneerde versie en geen concertante opvoering. Voor de gelegenheid werd de Albert Hall dan ook omgetoverd in het Parijse operahuis. De bestaande loges werden links en rechts decormatig doorgetrokken en vormen de toneelopening van de opera. Een reeks van verschuifbare videoschermen en twee trappen aan de zijkant vervolmaken het toneelbeeld. Alles is gedaan om de oorspronkelijke ontwerpen van wijlen Maria Björnson eer aan te doen. Zo zijn de projecties op het achterdoek gefilmd in Her Majesty’s zoals bijvoorbeeld die van de bekende draperieën en de originele beelden worden gecombineerd met de projecties ontworpen door Jon Driscoll (Love Never Dies, The Wizard Of Oz)

Verantwoordelijk voor de aanpassing van de originele ontwerpen is Matt Kinley. Hij werkte jarenlang voor het National Theatre en was bijvoorbeeld ook verantwoordelijk voor het ontwerp van de jubileumversie van 'Les Misérables' en de concertante versie vorig jaar in de O2 Arena. De belichting van Andrew Bridge en Patrick Woodroffe en de originele kostuums en rekwisieten vervolmaken het totaalplaatje. De ontwerpen vertalen zich wonderwel naar de ambiance van de Royal Albert Hall. Het geheel voelt warm en intiem.

Opvallend in de keuze van de cast is dat men zich heeft laten leiden door de kwaliteit van de performers en niet door bekende namen of stuntcasting. Ramin Karimloo is geen onbekende in de rol van de Phantom. Hij speelde eerder Raoul en de titelrol in Her Majesty’s en was in de verfilming te zien als Christine’s vader. En hij verwierf grote faam door zijn vertolking in 'Love Never Dies'. 
Sierra Boggess speelde de jonge Christine in Las Vegas en de oudere Christine in 'Love Never Dies'. Maar nog nooit eerder waren ze samen te zien in de originele musical. Tot nu dan. En hun vertolkingen zijn er om eeuwig te koesteren. Hun scènes zijn passievol en zorgen voor vocaal vuurwerk. Het spel van Hadley Fraser als Raoul en de derde in deze ingewikkelde driehoeksrelatie maakt de cirkel compleet. Perfectie ten top. Fraser speelde Raoul nooit eerder. Wel was hij te zien als Marius in 'Les Misérables' en momenteel is hij Javert in die productie. Liz Robertson keert terug in de rol van de mysterieuze Madame Giry die ze zowel in het origineel als in het vervolg speelde. Haar dochter Meg wordt vertolkt door Daisy Maywood, en eindelijk eens een Meg die werkelijk goed kan zingen. 

De Amerikaanse sopraan Kiera Duffy was oorspronkelijk gecast als Calotta Guidicelli maar door onverwachte stemproblemen is zij op het laatste moment vervangen door Wendy Ferguson. Deze Phantom veterane speelt La Carlotta met veel verve in Her Majesty’s en kan haar kunnen nu ten toon spreiden tijdens het concert. Een genot ! Haar compaan Ubaldo Piangi wordt vertolkt door de bekende tenor Wynne Evans en hij is een beetje de zwakke schakel in het geheel. De komische kant die zijn karakter heeft weet hij niet echt over te brengen. Meer oud gedienden ook in de rollen van de theaterdirecteuren Barry James als Monsieur Firmin en Gareth Snook als Monsieur André.

Sergei Polunin is solist van de Royal Ballet speelt een hoofdrol in Hannibal en het ballet uit Il Muto en is bovendien te zien in Masquerade. Het enorme ballet en ensemble wordt ten volle benut en in een massale Masquerade als opening van Acte II kom je ogen en oren tekort. Gevierde namen als Earl Carpenter, Celia Graham, Katie Hall, Rosemary Ashe spelen een kleine rol of zitten verstopt in het ensemble. De lijst bekende namen is eindeloos.

De voorstelling in de Albert Hall blijft het origineel trouw en biedt voor de doorgewinterde Phantom fans meer dan genoeg verrassingen en originele invalshoeken. En voor de liefhebbers die ‘The Brilliant Original’ nog niet kennen zal ook deze genoeg nieuws bevatten om van te genieten.

Na het terechte en ovationele applaus voor de cast komt Lord Lloyd Webber het toneel op om de originele Londense cast en de diverse creatives in het zonnetje te zetten. Volkomen terecht is er veel aandacht voor Maria Björnson die in 2002 overleed en wordt er stil gestaan bij Steve Barton en Mary Millar, de originele Raoul en Madame Giry die niet langer onder ons zijn. 

Sarah Brightman en Michael Crawford worden aangekondigd en na de titelsong 'The Phantom Of The Opera' volgt er een mooie versie van 'The Music Of The Night' waarbij een kwartet van Phantoms voor het voetlicht treedt : Anthony Warlow uit Australië, Colm Wilkinson die ooit de rol creëerde op het Sydmonton Festival en ruim vier jaar speelde in Canada. John Owen Jones die momenteel de rol speelt in Londen en de Zweed Peter Jöback die zijn opvolger zal zijn vanaf voorjaar 2012. 

Af en toe zingt de voltallige cast mee en wordt ook het publiek uitgenodigd om mee te zingen. De finale gaat als in een droom voorbij. In een waas van tranen volgt een explosie van zilver vuurwerk door de hele Albert Hall. En nog voor het laatste publiek de Albert Hall heeft verlaten volgen de werklui al om de set te ontmantelen. 

Niet getreurd, wat rest is een prachtige herinnering aan die memorabele en magnifieke voorstelling op een avond in oktober in de Royal Albert Hall. Met recht een Gouden Phantom !
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zondag 2 oktober 2011
© set design Masquerade en Phantom´s Lair RUG 



donderdag 29 september 2011

The Phantom Of The Opera - Her Majesty’s Theatre


Aangezien de aanleiding voor deze reis naar Londen het 25-jarig jubileum van ‘The Phantom Of The Opera’ was, ook een kaart geboekt voor het origineel aan Haymarket waar ooit de triomftocht begon en waar de meest succesvolle Lloyd Webber nog steeds voor volle zalen speelt.

Een impressie van het jubileumconcert van zondag in de Albert Hall is elders in dit blog te lezen.

John Owen Jones en de Portugese Sofia Escobar spelen nog steeds de hoofdrollen. In november 2010 zag ik hen al eens spelen dus ik was aangenaam verrast dat Katie Hall die avond op was als Christine. Ze is de vaste alternate voor de rol en stelde niet teleur. Meer dan dat, ze is absoluut één van de beste Christine’s die ik de afgelopen jaren zag. Een prachtig heldere stem en mooi geacteerd. En ook qua uiterlijk een gedroomde Christine.

De rol van Raoul vind ik eerlijk gezegd vrij saai mits sterk vertolkt. En met Killian Donnelly staat er een erg sterke Raoul. En zo is één van de meest oninteressante songs wat mij betreft ‘All I Ask Of You’ ineens een genot om naar te kijken.

John Owen Jones blijft een geweldige Phantom om te zien. Statig en indrukwekkend en zijn verdriet in de laatste scène is hartverscheurend.

En gezeten op rij D in de stalls maakt het prachtige design van Maria Björnson nog altijd veel indruk. De spanning van de proloog en het vuurwerk waarmee de ouverture losbarst blijven toch moeilijk te overtreffen.

© foto Michael Le Poer Trench

woensdag 28 september 2011

The Wizard Of Oz - London Palladium


Een vierde bezoek aan ‘The Wizard Of Oz’ in het prachtige Palladium is geen straf.  In februari zag ik twee van de previews en in mei speciaal geboekt om Sophie Evans, de alternate van Danielle Hope te zien in de hoofdrol.

‘The Wizard Of Oz’ blijft een heerlijke voorstelling. Technisch perfect in een prachtig plaatjesboek met veel oog voor detail komt deze klassieker tot leven. De voltallige eerste cast speelt op deze matinee. Danielle Hope is een gedroomde Dorothy met een prachtige beheersing in haar stem. Michael Crawford’s opkomst als Professor Marvel levert hem al direct applaus op en het is genieten van het ongelofelijke plezier waarmee hij zijn rollen speelt. Hannah Waddingham heeft de productie inmiddels verlaten en Marianne Benedict speelt nu de rol van Miss Gulch en The Wicked Witch Of The West. En eerlijk gezegd mis je Waddingham niet. Benedict weet vocaal met gemak te overtuigen. Ze mist alleen wat meer de natuurlijke komische timing die Waddigham wel had.

Het drietal wat Dorothy vergezelt is heerlijk met als onbetwiste topper Paul Keating als Scarecrow. En fijn om te zien dat nog steeds aan de voorstelling geperfectioneerd wordt want de sneeuw die in het auditorium omlaag dwarrelt in de scène ‘We’re Out Of The Woods’ is voor mij nieuw.

De prachtige muziek van Harold Arlen blijft tijdloos en de nieuwe songs van Lloyd Webber blijken een welkome aanvulling. Apotheose wat dat betreft is zonder twijfel het ontroerende ensemblestuk ‘Already Home’ dat voor de nodige tranen zorgt.

Volgende keer in Londen weer naar ‘The Wizad Of Oz’ ? Ja heel graag.

© foto Alastair Muir

Ghost The Musical - Piccadilly Theatre


Er zijn van die filmklassiekers waar heel de wereld het over heeft zoals bijvoorbeeld ‘Ghost’ met Patrick Swayze, Demi Moore en Whoopi Goldberg die ik uiteindelijk nooit helemaal heb gezien. Net zoals bij ‘Dirty Dancing’ ben ik ooit ook bij ‘Ghost’ in het begin afgehaakt. Ik ga dus qua verhaal redelijk blanco de zaal in.

Op een avond wandelen Sam Wheat en Molly Jensen naar hun nieuwe appartement en worden in een donkere steeg beroofd waarbij Sam uiteindelijk het leven laat. De geest van Sam is gevangen tussen deze wereld en de volgende en hij is niet in staat om Molly te verlaten. Gaandeweg ontdekt hij dat ze in groot gevaar verkeert. Het medium Oda Mae Brown is een oplichtster van het zuiverste soort maar blijkt toch onverwachte gaven te hebben en is in staat om uiteindelijk contact met Sam te maken. Sam probeert om samen met haar met Molly te communiceren in de hoop haar te beschermen en uiteindelijk te redden.

Het script van Bruce Joel Rubin is duidelijk, al is in een vroeg stadium wel te beredeneren welke kant het verhaal uit zal gaan. De musical is geregisseerd door Matthew Warchus. Het geheel kwam op mij nogal kil en klinisch over en ondanks de emotionele strekking van het verhaal liet het mij onberoerd. Jammer want het gegeven leent zich daar bij uitstek voor.

De tekst en muziek voor ‘Ghost’ is geschreven door multi talent Dave Stewart die veel faam verwierf met Annie Lennox als de Eurythmics maar ook componeerde voor film en met ‘Barbarella’ een legendarische musicalflop op zijn naam heeft staan en Glenn Ballard een gerenommeerd Amerikaans componist en producer. Jammer is dat ze niet met een sterkere score zijn gekomen.  De muziek is volledig inwisselbaar is en met enkele uitzonderingen zoals ‘Ball Of Wax’ en ‘I’m Outta Here’ is er bij mij helaas niets van blijven hangen. ‘Unchained Melody’ van de The Righteous Brothers. de grote hit uit de filmversie, zit ingenieus door de hele musical verweven.

Het design voor ‘Ghost’ is van Rob Howell en is fenomenaal goed. Het ene moment zit je nog naar een redelijk conservatief theaterdecor te kijken om binnen een tel te veranderen in een multimediale videoclip-achtige setting. Het geweldige video design van Jon Driscoll speelt een cruciale rol. Op momenten heb ik echt met open mond zitten kijken omdat het er zo verdomd fantastisch uitziet. De originele choreografie van Ashley Wallen completeert het gevoel dat het hele design van de musical één filosofie ademt waar goed over is nagedacht. De knappe illusies en effecten van Paul Kieve zijn fenomenaal en ingenieus.

Het liefdeskoppel Sam Wheat en Molly Jensen wordt vertolkt door Richard Fleeshman en Caissie Levy en leveren een feilloze performance. Vocaal is het meer dan in orde en ook de chemie tussen de twee is ontegenzeglijk aanwezig. Het is niet moeilijk te geloven dat die twee karakters oprecht van elkaar houden. Het medium Oda Mae Brown wordt meer dan fantastisch vertolkt door Sharon D. Clarke met een geweldige stem en een komische timing waar je u tegen zegt. Haar grote solo ‘I’m Outta Here’ is een echte showstopper.

Prima prestaties ook in de ondersteunende rollen van Andrew Langtree als Carl Bruner en Ivan de Freitas als Willie Lopez. Indrukwekkend is ook Adebayo Bolaji als imposante Subway Ghost.

‘Ghost’ is absoluut een aanrader en er valt veel te genieten van de prestaties van de cast en het geweldige design. Al bekruipt mij wel het gevoel dat er een nog betere musical had gestaan met een meer consistente score en een script en regie waardoor je je meer betrokken voelt bij de karakters en het verhaal.

dinsdag 27 september 2011

Les Misérables - Queens Theatre

Grootste drijfveer om ‘Les Misérables’ nog een keer te zien is Alfie Boe in de rol van Valjean. Hij maakte veel indruk vorig jaar tijdens de concerten en om op korte termijn een kaart te scoren valt niet mee. Maar uiteindelijk is dat toch gelukt. Boe was wederom geweldig als Valjean. Hij zingt de score met het grootste gemak en het saaiste nummer van de voorstelling mits briljant vertolkt ‘Bring Him Home’ levert hem een ovatie op die in mijn herinnering minutenlang duurde maar dat zal wellicht wat korter zijn geweest.

Hadley Fraser die normaal gesproken Javert speelt was niet op omdat hij ongetwijfeld druk was met de voorbereidingen voor de Albert Hall. Maar zijn understudy Jay Bryce was ook geweldig. Een boom van een kerel met een bulderende stem. En met Boe die niet echt lang is leken de confrontaties tussen Javert en Valjean vaak op de strijd van David tegen Goliath.

Ook voor Enjolras was de understudy op, Scott Garnham die normaal gesproken Feuilly speelt. Voor de rest was de cast origineel. Cameron Blakely en Katy Secombe als de Thénardiers waren een heerlijk vies stel. Caroline Sheen een prachtige Fantine. En Lisa-Anne Wood en Craig Mather een geloofwaardige Cosette en Marius.

De laatste jaren wordt in de rol van Eponine vaak een donkere zangeres gecast. Zo speelde Rosalind James vorig jaar in de jubileumtour en nu staat Alexia Khadime in het Queens. Niets ten nadele van Khadime die prima zong maar ik vind het niet bij de rol passen. Qua verhaal niet en ik hou ook niet van de R & B manier waarop ‘On My Own’ de laatste jaren vaak klinkt. Ik hoop dat het geen trend is.

De reclameposter in de Tube is die van Alfie Boe als een strijdbare Valjean die kopt Forever Young. En inderdaad ‘Les Misérables’ in het Queens is en blijft ook na 26 jaar springlevend en onverwoestbaar.

woensdag 11 mei 2011

Love Never Dies - Adelphi Theatre

Ook dit keer stond ‘Love Never Dies’ op het programma. Ik ben de tel een beetje kwijt maar dit is het negende of tiende bezoek en dit keer met de nieuwe cast. Ik heb tot nu toe alle versies van deze Lloyd Webber kunnen zien en ook bij deze castwissel zijn er weer wat subtiele veranderingen doorgevoerd.
Zo zit er een extra scène na het vertrek van de koets en de reis naar Coney Island waarbij duidelijker wordt dat Christine, Raoul en Gustave niet door de mensen van Hammerstein zijn opgehaald van de pier.
En wat een geluk want ook hier staat de voltallige eerste cast op het podium en Harry Polden speelt de jonge Gustave. Celia Graham is de nieuwe Christine en hoewel het lastig is om Sierra Boggess te evenaren slaagt ze daar zeker in. Ze heeft een wat meer volwassen uitstraling en die past wellicht zelfs beter bij de rol. En hoewel ik de performances van Boggess zeker koester, is Graham een meer dan waardig opvolgster in de rol. 
Bijzonder veel indruk op mij maakt Hayley Flaherty als de nieuwe Meg Giry. Ze mist de natuurlijke flair die Summer Strallen had in de rol maar speelt een absoluut geloofwaardige Meg. Wat meer timide en onzeker wat de geloofwaardigheid van haar karakter alleen maar ten goede komt. Ook David Thaxton die ik onlangs nog zag als Giorgi in ‘Passion’ geeft zijn heel eigen invulling aan de rol van Raoul. ‘Devil Take The Hindmost’ spetterde van het podium door de geweldige performances van Thaxton en Karimloo.
Ook Ramin Karimloo was weer bijzonder imponerend als Phantom. Bij ‘Till I Hear You Sing’ lopen de rillingen weer van top tot teen. ‘Love Never Dies’ staat als een huis. Ik heb ondanks de tekortkomingen van de voorstelling weer enorm genoten net zoals de rest van het publiek getuige de staande ovatie aan het slot.
© foto's Really Useful Group

Shrek The Musical - Theatre Royal Drury Lane

Begroet door het personeel met die belachelijke maar érg grappige Shrek-oortjes loop ik Drury Lane binnen. Ik heb veel zin in deze nieuwe musical in één van Londens grootste theaters waar in recente jaren veel spectaculaire musicals hebben gestaan. Na ‘The Producers’ ‘The Lord Of The Rings’ en ‘Oliver!’ is het nu dus de beurt aan ‘Shrek The Musical’.
Veel weet ik eigenlijk niet van de voorstelling : een nieuwe en bewerkte versie van een niet al te succesvolle Broadway show waarvan de CD ergens stof staat te vergaren. Verder heb ik de film ooit gezien. Dus ik ga redelijk blanco en onbevooroordeeld de zaal in om een paar uur later het theater teleurgesteld te verlaten.
De voorstelling begint nog aardig veelbelovend met de introductie van Shrek en zijn jeugdige versie en zijn ouders. En ook als alle sprookjes karakters het toneel bevolken ben ik nog aardig geamuseerd. Erg leuk zijn ook de vele verwijzingen naar andere musicals die in de voorstelling verstopt zitten.
Wat mij betreft is dit typisch zo’n geval waar de musical ten opzichte van de film geen enkele toegevoegde waarde heeft. De muziek van Jeanine Tesori ligt best prettig in het gehoor maar er is bij mij niets van blijven hangen. Jammer dan voor de componiste dat het enige nummer wat wel het podium af spettert en waarvoor ik weer even rechter in mijn stoel ga zitten, ‘Welcome To Duloc’ geschreven is voor de film door Mike Himelstein.
De hoofdrollen zijn voor Nigel Lindsay als Shrek, Richard Blackwood als Donkey, Nigel Harman als Lord Farquaad en Amanda Holden als Princess Fiona.
De voorstelling die ik zag was één van de eerste previews maar de leads gingen regelmatig de mist in en het klonk voorzichtig gezegd niet altijd even zuiver. En vooral Richard Blackwood als Donkey was erg moeilijk te verstaan.
Amanda Holden zong zich aardig door de score heen maar vond ik eigenlijk niet uitblinken. Nigel Lindsay als Shrek deed het goed maar zijn karakter bleef erg één-dimensionaal maar dat is ook te wijten aan het enorme pak en de vele lagen prosthetische make-up die hij draagt. Voor subtiliteit is dan ook weinig ruimte. Harman als Lord Farquaad deed het erg leuk, al had ik de gimmick van die rol na een paar minuten wel gezien, vooral als leuk bedoeld een bron van ergernis gaat worden.
Maar subtiliteit is ook niet de kracht van ‘Shrek’. Ik heb niets tegen een avond pretentieloos amusement maar de humor hier is soms wel erg banaal.
Wel grote complimenten voor het ensemble, dat klonk echt geweldig en uitblinker was tevens Landi Oshinowo als Dragon die echt een sublieme performance gaf in ‘Forever’. Jammer dan weer dat ze tijdens dat nummer niet op het toneel te zien is en haar karakter wordt verbeeld door een enorme, door drie man bediende, draak.
Het design is in handen van Tim Hatley (o.a. ‘Spamalot’) en het ziet er erg kleurig uit vooral de kostuums van de sprookjeskarakters zijn met veel oog voor detail ontworpen en een lust voor het oog. Erg jammer is dat van de enorme technische mogelijkheden en ruimte die Drury Lane biedt absoluut geen gebruik wordt gemaakt. 
Geen draaischijf. Geen verrassende effecten, behalve dan de loopbrug die inventief gebruikt wordt in de ‘Travel Song’ en er vliegt een kleine versie van de draak door het auditorium in de tweede Acte. Gemiste kansen wat mij betreft. Het ziet eruit alsof de productie binnen een dag weer de trailers in kan op weg naar de volgende tourstop.
‘Shrek The Musical’ heeft vanaf 6 mei een lange preview periode. De première is pas op 14 juni maar dat is waarschijnlijk ook omdat Amanda Holden deze week niet speelt in verband met haar verplichtingen bij Brítain’s Got Talent.
Ik ben benieuwd hoe ‘Shrek’ ontvangen zal worden door de Britse pers. Ik kan daar geen inschatting van maken eerlijk gezegd. Voor mij valt ‘Shrek’ in de categorie van ‘leuk om een keer gezien te hebben’ maar een tweede bezoek zit er voor mij niet in.

dinsdag 10 mei 2011

Jersey Boys - Prince Edward Theatre


Weinig dinsdagmatinees in Londen daarom een tweede bezoek gepland aan ‘Jersey Boys’. Een goed gemaakte en solide show over de geschiedenis van Frankie Valli & The Four Seasons. 

Ik heb erg genoten van de geweldige performance van Ryan Molloy die al sinds het begin van de West End run Valli speelt, zij het nu alternerend met Jon Lee. De overige hoofdrollen zag ik nu voor het eerst : Matthew Wycliffe als Bob Gaudio, Jon Boydon als Tommy DeVito en Eugene McCoy als Nick Massi.

Ik dacht dat met een tweede bezoek mijn mening misschien te veranderen maar ook dit keer weet deze voorstelling mij niet echt te raken. Het grootste probleem is dat het script eigenlijk niet meer is dan een chronologische opsomming van de carrière van deze succesvolle groep, maar veel verrassende plotwendingen zitten er niet in. Maar dat is wellicht niet waar het publiek bij dit soort juke-box musicals op zit te wachten. Opnieuw betrap ik me erop dat deze groep en Frankie Valli in zijn solo carrière toch wel heel veel grote hits hebben gehad.

‘Jersey Boys’ heeft een mooi basic design van Klara Zieglerova en de belichting van Howell Binkley en de verrassende Pop-Art-achtige projecties die geïnspireerd lijken op het werk van Roy Lichtenstein leveren mooie toneelbeelden op.

© foto Hugo Glendinning

The Wizard Of Oz - London Palladium


Eerder schreef ik al een uitgebreid verslag van ‘The Wizard Of Oz’. Na in februari twee voorstellingen gezien te hebben met Danielle Hope als Dorothy is het nu de beurt aan Sophie Evans die als alternate voor de hoofdrol dinsdag als vaste speeldag heeft.

Ik vond haar een revelatie als Dorothy. De donkere pruik die ze eerder droeg en waarvan de foto’s nog te zien zijn in de souvenirbrochure heeft plaatsgemaakt voor haar eigen prachtige rode haarkleur en ze speelt de rol op haar eigen unieke manier. Ik vond haar eerlijk gezegd geloofwaardiger als Hope die misschien te perfect is en eigenlijk ontzettend volwassen voor haar nog jonge leeftijd is. Geen kritiek op Hope’s performance overigens.

Ook dit keer een voltallig originele cast op de rol van Uncle Henry na die werd vertolkt door Zeph. Er zaten weer een aantal veranderingen in de voorstelling. Zo is nu de lange versie van ‘Over The Rainbow’ te horen. En gelukkig is de slotscène aangepast die in de oorspronkelijke enscenering ‘As Good As Home’ een solo was voor Dorothy maar nu een prachtig duet tussen Dorothy en Glinda en is omgedoopt in ‘Already Home’. The Wizard Of Oz is een perfecte voorstelling maar pas in die laatste scènes worden de juiste snaren geraakt en ben ik oprecht ontroerd.

‘The Wizard Of Oz’ blijft genieten. Weinig verrassend, een tikje ouderwets maar solide en prachtig uitziend entertainment. Ik verheug me alweer op een volgend bezoek.

maandag 9 mei 2011

Billy Elliot - Victoria Palace Theatre


Billy Elliot is één van die voorstellingen die met de eerste casts zo in mijn geheugen staat gegrift dat een volgend bezoek misschien tegen zou kunnen vallen. De afgelopen jaren heb ik een bezoek vermeden, vaak omdat het er gewoon niet van kwam maar ook om de herinnering aan die eerste keren niet uit te wissen.

Kort van tevoren een prachtige kaart geboekt op rij D midden stalls en genoten van de voltallig eerste cast. En ook nu blijkt ‘Billy Elliot’ een onverwoestbaar mooie musical die in een optelsom van factoren weer tot een magische theater belevenis leidt.

Een lach en een traan liggen in deze voorstelling erg dicht bij elkaar. Van de hilarisch leuke scènes met Michael en Billy in ‘Expressing Yourself’ tot ontroering in de scènes met zijn overleden moeder in ‘The Letter’. En van de rauwe heftige ensemble nummers ‘Solidarity’ en ‘Once We Were Kings’ tot de verstilling in de ‘Swan Lake’ scène. Je beleeft het hele scala aan emoties.

Ik heb erg genoten van de performances van Reece Barrett als Michael en Dean Charles Chapman als de jonge Billy. Het was fantastisch om de reactie van die getalenteerde jongen te zien bij het enorme applaus na ‘Electricity’. 
De Australische Genevieve Lemon speelt de rol van Mrs Wilkinson een rol die ze eerder vertolkte in haar eigen land. Een hele eigen invulling en ze leek me wat zachter en meer betrokken bij Billy dan Haydn Gwynn en Sally Dexter die ik eerder zag. Fantastische rollen ook voor Dad (Martin Marquez) en Tony (Tom Lorgan). Diane Langton speelt Grandma overtuigend al blijft Ann Emery toch voor mij de ultieme Billy oma.

Het enige kritiekpuntje wat je zou kunnen hebben is dat de verstaanbaarheid van het aangemeten accent bij sommigen wel wat te wensen overlaat. Zo is het bij Michael en Debbie (Francesca Mango) soms erg de oren spitsen om te horen wat ze ook al weer zeggen. Maar verder blijft Billy Elliot ook na 6 jaar nog een absolute aanrader.

© foto Alastair Muir

zaterdag 12 februari 2011

The 25th Annual Putnam County Spelling Bee - Donmar Warehouse


Het contrast met de laatste musical die ik in het Donmar Warehouse zag ‘Passion’ van Sondheim en deze kan bijna niet groter zijn. Twee producties aan de verste uiteinden van het musicalspectrum maar wel beiden geregisseerd door Jamie Lloyd. Een verrassende keuze voor het Donmar.
Ik ging redelijke blanco de voorstelling in met de cast CD ergens ver in het achterhoofd maar verder niet wetend wat eigenlijk te verwachten. Het script van ‘The 25th Annual Putnam County Spelling Bee’ is geschreven door Rachel Sheinkin, met muziek en teksten van William Finn (´Falsettos‘, ‘A New Brain’). De musical is gebaseerd op het toneelstuk C-R-E-P-U-S-C-U-L-E en speelde vanaf 2005 bijna drie jaar op Broadway en kreeg zes Tony Award nominaties waarvan er uiteindelijk twee werden verzilverd.

Het gegeven van de musical is simpel. Zes jonge mensen nemen deel aan de 25e editie van de plaatselijke spelwedstrijd om zich te kunnen plaatsen voor de grote nationale finale. Het geheel wordt geleid door Rona Lisa Perretti, ooit zelf winnares van de derde editie en nu een succesvol makelaar en zij is het prototype succesvolle Amerikaanse zakenvrouw die in ´Desperate Housewives´ niet zou misstaan. En schoolhoofd Douglas Panch die door een niet nader genoemd incident tijdens de twintigste editie ondanks alle therapie nooit meer de oude is geworden en soms wordt het hem ook allemaal wat teveel. De derde volwassene in het stuk is ex-crimineel Mitch Mahoney die zijn taakstraf vervult tijdens deze wedstrijd en gestoken in een enorm bijenkostuum pakjes fris aan de kandidaten moet uitdelen.

De zes kids hebben zo allemaal hun eigen problemen en onzekerheden zoals Olive Ostrovsky een meisje uit een gebroken gezin of Logainne Schwartzandgrubenniere die wel twee vaders heeft maar wordt geplaagd door een spraakgebrek. De dikke streber William Barfee die een hele eigen spellingtechniek met zijn voet heeft ontwikkeld of de onzekere Chip Tolentino die teveel last heeft van zijn puber hormonen en juist op het moment dat hij moet gaan spellen geplaagd wordt door een ongewilde erectie.
Het leuke is dat ook vier vrijwilligers uit het publiek deelnemen aan de wedstrijd. Bij het begin worden deze één voor één op het toneel geroepen en nemen wat onwennig plaats tussen de overige deelnemers. Hou er wel rekening mee dat je door Douglas Panch niet wordt gespaard ... Een onfortuinlijke dame in tijgerprint ´kwam net terug van haar safari´ en een jongeman ´was bisexueel en stond erom bekend zittend te moeten plassen´. Zij liever dan ik dacht ik nog vooral toen ze ook nog moesten deelnemen aan een choreografie. Tijdens de eerste ronde krijgen ze een redelijk makkelijk woord te spellen, de tweede ronde bijna onmogelijke woorden zodat ze uit het spel liggen. De hilariteit in de zaal was groot toen één van de deelnemers dat niet te spellen tweede woord helemaal goed had. Daar had men even niet op gerekend.
Het design van Christopher Oram is weer geweldig. Al op het moment dat je het Donmar binnenkomt wordt je in de sfeer van de musical gebracht. Het bord in de hal verwelkomt je op de jaarlijkse spelwedstrijd en kleurige vlaggetjes leiden je naar het auditorium dat voor deze gelegenheid volledig is omgedoopt tot school gymzaal compleet met basketbal net en gestoken in de kleuren blauw en geel van de Putnam Valley Middle School. De banken in de ´stalls´ zijn vervangen door felblauw gekleurde klapstoelen en klinkt harde muziek uit de speakers. Dat draagt allemaal wel bij tot de beleving van de musical.
De choreografie van Ann Yee is erg goed en verrassend waarbij sommige scènes in slow motion lijken te gaan en weer andere juist in een fast forward tempo.
De cast is prima. Steve Pemberton (o.a. The Drowsy Chaperone) speelt de getergde Douglas Panch geweldig, al zit ik me nu nog steeds af te vragen wat er op die twintigste editie is voorgevallen waardoor hij pas vijf jaar later nog enigszins labiel weer kan deelnemen. Van de deelnemers maakten op mij David Fynn als William Barfee en Iris Roberts als Logainne Schwartzandgrubenniere de meeste indruk. Erg leuk ook dat in de aanloop naar de voorstelling de acteurs zich al onder het publiek mengden en menig man het bij Rona Lisa Perreti moest ontgelden. Perreti wordt erg goed gespeeld door Katherine Kingsley.
De musical wordt overigens gespeeld zonder pauze en duurt ruim anderhalf uur.
De muziek in deze musical is prima al zijn veel van de songs te nietszeggend om op mij blijvende indruk te maken. Maar dat doet aan het genot van de voorstelling niets af. Qua diepgang hoef je in het verhaal ook niet veel te verwachten, maar zo’n soort musical is het ook niet. Absurde humor viert hoogtij en op momenten dat het verhaal wel de diepte ingaat zoals bijvoorbeeld Olive Ostrovsky die de band met haar ouders bezingt in ´The I Love You Song´ lijkt dat de spreekwoordelijke ’vreemde eend in de bijt‘. 
´Spelling Bee´ is een fantastische avond uit, verwacht niet te veel diepgang maar ik heb erg gelachen en verliet het Donmar met een brede glimlach.
© foto´s Hugo Glendinning

Wicked - Apollo Victoria Theatre

Inmiddels is ‘Wicked’ een onverwoestbare klassieker en het is steeds weer genieten van deze musical. In de eerste week dat de nieuwe cast aantrad dus een goed excuus om de voorstelling weer eens te gaan zien. En ook dit keer werd ik niet teleurgesteld. 

Had ik vorige keer de stand-by van Glinda, nu was de stand-by van Elphaba aan de beurt. Nikki Davis-Jones deed het fantastisch al was het wel minder dan de laatste keer toen Rachel Tucker speelde. Louise Dearman is een geweldig leuke wat meer volwassen Glinda die toch weer een andere draai wist te geven aan ‘Popular’. 

Blijvers Julie Legrand als Madame Morrible en Clive Carter als The Wizard waren fantastisch op dreef evenals de nieuwe Fiyero Mark Evans, erg goede zanger een iets mindere danser maar er zijn er maar weinig die daarin Adam Garcia kunnen evenaren. De nieuwe Nessarose (Zoe Rainey) en Boq (Ben Stott) waren goed maar niet erg bijzonder.



vrijdag 11 februari 2011

Cirque Du Soleil’s Totem - Royal Albert Hall


Weinig vroege matinees op vrijdag in Londen dus daarom een bezoek gepland aan ‘Totem’ de nieuwe voorstelling van Cirque Du Soleil. 

Mooie middag gehad vooral door de prachtige entourage van de Albert Hall die ondanks de grandeur toch ontzettend intiem overkomt, vooral als de voorstelling ‘in the round’ wordt gespeeld.

Knappe adembenemende stunts van de artiesten. Mooi decor en prachtige belichting evenals de kostuums en make-up waarop niets valt aan te merken. Jammer alleen dat de rode draad die door deze voorstelling loopt mij grotendeels is ontgaan en niet consequent en duidelijk in het verhaal verwerkt is.

© foto Cirque Du Soleil

Love Story - Duchess Theatre


Eind november zag ik één van de eerste voorstellingen van ‘Love Story’ op West End en dit keer een van de laatste want ‘Love Story’ speelde op 26 februari de allerlaatste performance. 

Ook dit keer was het volop genieten van de hoofdrolspelers Michael Xavier en Emma Williams. Prachtig spel in dit kleine intieme theater van een fantastische originele musical met geweldige muziek van Howard Goodall. 

‘Love Story’ mag dan al wel weer theatergeschiedenis zijn, ik ben ontzettend blij dat ik twee voorstellingen heb kunnen zien. Jammer dat het al gestopt is want deze musical verdient zoveel meer. Gelukkig is er de CD om van na te genieten.

© foto's Manuel Harlan

Daniel Boys In Concert - Trafalgar Studios 2


In theorie zou het moeten lukken … Maar doordat ‘Love Story’ te laat begon en ook nog eens langer duurde dan gepland was het wel even haasten om over de drukke Strand op tijd helemaal aan de andere kant bij Trafalgar Square te zijn. Op de valreep nam ik mijn plaats in in Trafalgar Studios 2 om getuige te zijn van een erg leuk concert van Daniel Boys zij het iets te kort met een leuke mix van songs uit musicals en songs van zijn debuut CD. Extra bonus was wel dat ook Rebecca Lock optrad met Sondheim’s ‘Broadway Baby’ en in duet met Boys in ‘Too Much In Love Too Care’ uit Lloyd Webber’s ‘Sunset Boulevard’.

donderdag 10 februari 2011

War Horse - New London Theatre


Al eerder schreef ik een uitgebreid verslag van War Horse maar ook dit herbezoek sterkt mij in de mening dat dit een meer dan geweldig theaterstuk is dat niet voor niets zo heel succesvol blijkt. 

Totaaltheater in de meest pure vorm waarbij magie de werkelijkheid overstijgt. Als je in Londen bent is dit eigenlijk verplichte kost. Wil je meer weten staat elders in dit blog een verslag te lezen.

© foto Brinkhoff/Mögenburg

woensdag 9 februari 2011

Frankenstein - Olivier - National Theatre


Nick Dear schreef voor het National Theatre een adaptie van ´Frankenstein´ het wereldberoemde werk van Mary Shelly. Niemand minder dan Danny Boyle regisseerde. Naast zijn werk voor theater is hij bekend van films als ´Trainspotting´ en ´Slumdog Millionnaire´.
Mijn kaartje had ik al een tijd terug geboekt. Gelukkig maar want deze voorstelling is één van de snelst verkopende ooit en ook voor de verlenging tot en met 2 mei is er geen kaart meer te krijgen. Het National Theatre verkoopt wel ´day seats´ maar de rijen zullen lang zijn. Als je de kans krijgt om deze produktie te gaan zien vooral doen ! ´Frankenstein´ is overigens ook onderdeel van National Theatre Live en wordt op 17 en 24 maart 2011 door diverse bioscopen wereldwijd live vertoond.
Verwachtingsvol neem ik mijn plaats in de stalls in om ruim twee uur later bijna verdoofd de zaal weer te verlaten. Wat in de tussentijd is gebeurd laat zich moeilijk omschrijven.
Het auditorium van het Olivier, de grootste zaal van het National, wordt gedomineerd door een enorme 100 jaar oude klok die met tussenpozen geluid wordt en zorgt voor een onheilspellende sfeer. Een groot spiegelend vlak strekt zich hoog boven het ronde ronddraaiende podium uit waarin duizenden gloeilampen in alle soorten en maten zitten verwerkt. En op het podium staat een ronde doorzichtige vorm waarin zich ‘iets’ beweegt.  De muziek bij Frankenstein is gemaakt door Underworld en laat zich moeilijk omschrijven. Geen afgeronde muzikale nummers maar sfeerbepalende elektronische dan weer symfonische geluiden. Soms hard en overheersend, dan weer zacht en subtiel.
In de hoofdrollen voor Frankenstein alterneren Benedict Cumberbatch en Jonny Lee Miller die afwisselend de rollen van The Creature en Victor Frankenstein spelen. Tijdens mijn voorstelling speelde Cumberbatch The Creature en Miller de rol van zijn schepper Frankenstein.
Als de zaallichten doven maakt het publiek als het ware de geboorte van The Creature mee. Naakt, kwetsbaar, blind en doof levert Cumberbatch een enorme prestatie die zonder iets te zeggen het publiek meeneemt in zijn eerste ervaringen op deze wereld. De felheid van de zon als hij voor het eerst zijn ogen opent, de geluiden van de mechanische wereld die hem nog onbekend zijn. De sensatie van regen op een naakte huid of hoe koud de sneeuw aanvoelt. Als The Creature zijn ogen opent ontsteken de duizenden gloeilampen en verblinden het publiek en voel je net als The Creature voor het eerst de warmte van de zon. En zijn eerste confrontatie met de mens als hij zijn schepper Frankenstein onder ogen komt die in afschuw wegrent als duidelijk is wat een afzichtelijk wezen hij heeft gecreëerd.Tijdens de eerste twintig minuten denk ik eerlijk gezegd soms dat het wel heel erg avant gardistisch is en ik voel me een beetje ‘unheimisch’. Toch ben ik gegrepen en ben ik benieuwd naar de loop van het verhaal.

We zien The Creature in zijn eerste ontmoetingen met de mensheid en hoe hij een vertrouweling en leermeester vind in de oude blinde man De Lacey die hem leert spreken en lezen. De Lacey dringt erop aan zijn zoon Felix en schoondochter Agatha eindelijk eens te ontmoeten. Als zij The Creature onder ogen komen reageren ze vol afschuw.
The Creature zweert wraak aan zijn schepper Frankenstein. De gruwelijke gebeurtenissen volgen zich al snel in een draaikolk van emoties op. De gang van het verhaal wordt hierbij geholpen door de technische mogelijkheden van het Olivier waarbij het huis van de familie Frankenstein even snel verschijnt als weer verdwijnt om plaats te maken voor het laboratorium van Frankenstein waar hij in het geheim werkt aan een oogverblindend mooie vrouwelijke versie een belofte die hij heeft gedaan aan The Creature.
Het verhaal is gruwelijk, beklemmend en weerzinwekkend. En ontwikkelt zich tot een climax na de bruiloft van Frankenstein en zijn verloofde Elizabeth als The Creature verschijnt en in een bloedstollende scène het verhaal tot een einde komt.
´Frankenstein´ is zo’n voorstelling die je nooit meer vergeet. Je wordt meegesleept in de gedachten van The Creature maar je begrijpt ook hoe hij komt tot zijn uiteindelijke daden hoe gruwelijk die ook mogen zijn.
´Frankenstein´ heeft een leeftijdsgrens van minimaal 15 jaar. Begrijpelijk gezien het (functionele) naakt in de voorstelling maar ook omdat het verhaal zo wreed en confronterend is.
Een fenomenaal mooie voorstelling die je aan het denken zet en die ook veel van het publiek eist. Ondanks het heldere duidelijke script van Nick Dear zijn de regiekeuzes die Danny Boyle heeft gemaakt niet altijd even helder maar wel uitdagend en pas later vallen de stukjes in elkaar en creëren een voor de toeschouwer samenhangend geheel.
´Frankenstein´ is geen ´mooie´ voorstelling. Het is ruw en confronterend, een voorstelling die je vooral voelt en die je heel erg aan het nadenken zet.

Love Never Dies - Adelphi Theatre


Dankzij de actie Get Into London Theatre twee voorstellingen geboekt van een grote favoriet van mij. Prachtplaatsen op rij E in de stalls. Van tevoren wist ik dat Ramin Karimloo de voorstelling van donderdag niet zou spelen dus ik was enigszins teleurgesteld toen ook op woensdag de naam van Tam Mutu op het castbord stond.
Niettemin heb ik weer enorm genoten, ook van Tam Mutu als Phantom. Ik heb werkelijk weer met open mond naar Sierra Boggess zitten kijken en luisteren. Wat een genot om haar zo gedreven te zien spelen en zingen. En fijn om haar nog te kunnen zien voor ze weer naar New York vertrekt. 

Maandag begint de nieuwe cast aan een nieuw hoofdstuk van ’Love Never Dies’ en ik ben erg blij dat ik de originele cast zo vaak heb mogen zien. Sierra Boggess, Joseph Millson, Summer Strallen, Jamie Reid-Quarrell en Niamh Perry zal ik wel missen de eerstvolgende keer.

© foto Really Useful Group

dinsdag 8 februari 2011

The Children’s Hour - Comedy Theatre


Adembenemend mooi gespeeld toneelstuk dat zich afspeelt op een private school in het Amerika van de jaren dertig. Geschreven door Lillian Hellman in 1934 met een voor die tijd revolutionair gegeven en lange tijd omstreden en verbannen.

Een intrigerend stuk over hoe een kleine leugen tot hele grote gevolgen kan leiden. Ik heb stil ademloos zitten kijken en heb vanuit het publiek werkelijk niets meer gehoord dan die donderende ovatie bij het slot. 

Met echt prachtige hoofdrollen van Keira Knightley als Karen Wright en Elisabeth Moss als Martha Dobie. Verder prachtige rollen van Carol Kane als Mrs Lily Montar en Ellen Burstyn als Mrs Amelia Tilford en Bryony Hannah als de manipulatieve Mary Tilford. Een absolute aanrader !

© foto Johan Persson

maandag 7 februari 2011

The Wizard Of Oz - London Palladium


De belangrijkste reden voor mijn reisje naar Londen dit keer waren de eerste previews van de nieuwe produktie van ‘The Wizard Of Oz’. Als trouw kijker naar de BBC serie was ik erg benieuwd naar Dorothy winnares Danielle Hope wiens versie van ‘Over The Rainbow’ ook nog een andere persoonlijke en emotionele lading heeft. Toen ik naar het theater liep besefte ik eigenlijk dat ik die song weer voor het eerst ging horen na de crematieplechtigheid van mijn moeder in juli 2010. Een beetje in gedachten verzonken liep ik, na een koffie bij de Starbucks om de hoek, bijna Lloyd Webber nog omver die net uit de taxi stapte en richting artiestenuitgang liep.
Het Palladium is prachtig opgeknapt en gerenoveerd. Middels een keurig briefje in het programmaboek werd het publiek geëxcuseerd voor het feit dat de nieuwe Val Parnell foyer en sommige andere faciliteiten nog niet geheel gereed waren.  Erg netjes natuurlijk maar niet heel belangrijk, tenslotte was ik al lang blij dat de eerste preview niet net als bij ‘Love Never Dies’ gecancelled was. Verwachtingsvol loop ik het theater binnen.
Zo’n nieuwe produktie is altijd spannend en vanaf mijn plaatsje op rij F had ik perfect zicht op het toneel. Verder naar voren gezeten zou het zicht wel eens belemmerd kunnen worden omdat het toneel bij deze productie ontzettend hoog is. Rij A is waarschijnlijk niet voor niets verwijderd.
Voor de voorstelling kwam de regisseur Jeremy Sams nog even het toneel op om zich op voorhand al te verontschuldigen voor dingen die eventueel mis konden gaan in deze technisch gecompliceerde musical. Maar behalve een Toto die soms niet helemaal meewerkte, en de exit van The Wizard en de smeltscène van de Wicked Witch Of The West die niet helemaal volgens plan verliepen, was het eigenlijk een vlekkeloze eerste preview.
Voor de musical gebaseerd op de overbekende MGM film uit 1939 met Judy Garland is de muziek van Harold Arlen grotendeels overeind gebleven en componeerde Lloyd Webber een aantal nieuwe nummers. Het is daarbij wel jammer dat in dat proces ‘The Jitterbug’ dat in diverse andere theaterversies wel te zien is gesneuveld. Daarentegen is ‘Hail Hail The Witch Is Dead’ dat uit de originele filmversie is verwijderd in deze nieuwe theaterversie in ere hersteld.
Andrew Lloyd Webber werkte voor ‘The Wizard Of Oz’ sinds tijden opnieuw samen met zijn oude tekstschrijver de meesterlijke Tim Rice die de nieuw gecomponeerde songs van briljante teksten voorzag.
De eerste nieuwe song is ‘Nobody Understands Me’ dat na de ouverture de opening van de show is en de diverse personages in Kansas introduceert. We maken kennis met Dorothy Gale en haar hondje Toto, haar oom Henry en tante Em en de knechten op de boerderij Hickory, Hunk en Zeke. Het is zeker geen typisch Lloyd Webber nummer en is eigenlijk te fragmentarisch en te lastig in het gehoor liggend om direct indruk te maken. Geen al te sterke opening van de musical.
‘The Wonders Of The World’ is de eerste grote solo voor Professor Marvel en is een geweldige introductie van Michael Crawford die door het publiek met groot applaus wordt begroet. Het klinkt wel erg vertrouwd en bekend en na een tijdje peinzen wist ik dat dit nummer me erg sterk denken aan ‘Perspective’ uit ‘The Woman In White’.
Ook nieuw in de musical is een gedeelte van de muziek in het instrumentale ‘The Twister’ en Lloyd Webber herschreef gedeeltes van de oorspronkelijke achtergrondmuziek uit de film die werd gecomponeerd door Hebert Stothart. ‘Bring Me The Broomstick’ gezongen door The Wizard als finale van Acte I is ook een nieuwe song. 
Bijzonder indrukwekkend en ook eigenlijk a-typisch voor Lloyd Webber is ‘The Witch’s Song’ gezongen door de Wicked Witch Of The West een groots nummer aan het begin van Acte II waarmee Hannah Waddingham flink kan uitpakken.
‘As Good As Home’ is het laatste nieuwe nummer dat voor deze theaterversie werd gecomponeerd en speelt zich af in een van de laatste scènes en wordt gezongen door Dorothy en de rest van de cast. Prachtig ontroerend en één van die typische nummers die direct impact hebben en die je niet eenvoudig uit je systeem krijgt. Een meer dan waardige afsluiting van de musical.
Voor het design van ‘The Wizard Of Oz’ is hetzelfde team aangetrokken als voor ‘The Sound Of Music’, met Robert Jones als ontwerper van de set en de kostuums, Arlene Phillips als choreograaf en Hugh Vanstone als lichtontwerper. En ook in deze musical wordt weer veel gebruik gemaakt van ingenieuze projecties van de hand van Jon Driscoll die onder andere ook meewerkte aan ‘Love Never Dies’. Soms zijn ze iets te lang bijvoorbeeld in de transities naar Oz en weer terug naar Kansas. Maar fenomenaal mooi is bijvoorbeeld het moment dat de landing naar Oz wordt ingezet en de bossen in het begin van Acte II.
De scènes die zich afspelen in Kansas zijn vormgegeven in subtiel sepia en dat levert echt prachtige plaatjes op. Zowel kostuums, decorstukken en belichting dragen bij aan het gevoel dat je naar een oude zwart-wit film zit te kijken. De scenes in Oz daarentegen zijn in ‘amazing technicolour’ al kon dat naar mijn gevoel wel eens wat minder heftig. Als de Teletubbies ineens zouden zijn op komen lopen was ik niet eens verbaasd geweest. Maar oké het is natuurlijk eerst en vooral een familiemusical.
Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de technische mogelijkheden die de draaischijf in het Palladium biedt om scènes en decorstukken even gemakkelijk te laten verdwijnen en in een andere setting weer te doen verschijnen. De kostuums zijn allemaal prachtig en iedere bevolkingsgroep van Oz is gestoken in een ander kleurschema. Het levert allemaal erg mooie plaatjes op. Speciale vermelding verdient toch wel de Lullabye League in Munchkin Land die vertolkt worden door drie kleine meisjes van een jaar of zes. Te schattig.
Hoofdrolspeelster Danielle Hope geeft Dorothy perfect gestalte. Eigenlijk té. Het zou de geloofwaardigheid van haar karakter helpen als het wat menselijker en minder gepolijst was. Maar haar West End debuut moet een enorme ervaring voor haar zijn. Tijdens de voorstelling was niets aan haar te merken, maar bij het in ontvangst nemen van het applaus tijdens de eerste preview leek ze bijna totaal uitgeput. Tijdens de tweede preview leek ze gelukkig al wat meer op haar gemak en het is te hopen dat naarmate haar speelperiode vordert ze wat meer relaxed in de huid van Dorothy kruipt. Overigens zat Sophie Evans, de alternate Dorothy een rij achter me met een deel van de creatives.
West End veteraan Michael Crawford speelt diverse rollen waarvan Professor Marvel en The Wizard Of Oz de grootste zijn, maar hij geeft daarnaast ook nog gestalte aan de portier en de gids in Oz. Crawford is inmiddels 69 en dat is, de eerlijkheid gebiedt het te zeggen, wel wat te merken. Leek hij bij ‘The Woman In White’ zo’n jaar of zes geleden nog in topvorm, nu is duidelijk te merken dat de jaren wel gaan tellen.
In ‘The Wonders Of The World’ hoeft hij door de voortkabbelende en vertellende structuur van het nummer vocaal niet uit te pakken en bij het enige nummer waarin dat wel van hem verlangd wordt, is hij als Wizard niet fysiek in beeld. Het zou best kunnen dat dit op band staat, waarbij ik niet zeg dat dat ook zo is uiteraard. Maar het blijft een feest om Crawford in een nieuwe rol te zien en hij speelt met verve en veel humor.
Emily Tierney speelt Glinda en haar entree in de musical is geweldig mooi vormgegeven en zorgde voor een spontaan applaus vanuit het publiek. Tierney zingt en acteert zeer verdienstelijk maar haar rol is toch een stuk minder interessant dan die van Hannah Waddingham die de dubbelrol van Miss Gulch en Wicked Witch Of The West speelt.
Waddingham is compleet onherkenbaar door de make-up en deed me heel sterk denken aan Bette Midler in de film ‘Hocus Pocus’.  Haar grote solo in Acte II speelt zich af in een indrukwekkend prachtig vormgegeven kasteel en zou qua staging en choreografie zo in ‘Tanz Der Vampire’ kunnen passen. ‘The Witch’s Song’ is een echte showstopper en zorgt in twee reprises voor groots vocaal vuurwerk.
Van het drietal met wie Dorothy de avonturen beleefd in Oz is Paul Keating als Scarecrow absoluut de sterkste vertolker, waarbij ik overigens niets wil afdoen aan de prima prestaties van David Ganly als Lion en Edward Baker Duly als Tin Man.
‘The Wizard Of Oz’ is zeer zeker een aanrader. Een prachtig ontworpen produktie met eersteklas performances, mooie sets, kostuums en projecties, vol vuur en vliegende heksen. 
Acte I komt wat langzaam op gang en is soms wat langdradig maar dat wordt meer dan goed gemaakt in Acte II waarbij alles in een stroomversnelling lijkt te komen en ook qua sfeer een stuk grimmiger en volwassener is.
‘As Good As Home’ is een prachtige en ontroerende scène en als Dorothy weer in Kansas ontwaakt te midden van haar familie en vrienden lijkt het allemaal maar een droom te zijn geweest. Of toch niet …. ?
Deze voorstelling zag ik ´s avonds op maandag 7 en dinsdag 8 februari 2011.
© foto´s Keith Pattison