Voor de matinee op donderdag ga ik naar het Wyndham's Theatre waar deze week de laatste voorstellingen worden gespeeld van 'People, Places & Things'. Een toneelstuk van Duncan Macmillan onder regie van Jeremy Herrin. Het is een co-productie van het National Theatre en Headlong en speelde eerder voor uitverkochte zalen in het Dorfman Theatre. De recensies waren erg lovend en de dagelijkse rij voor day seats en returns bij het theater is enorm. Een tijdje terug al heb ik een van de stage seats geboekt midden op rij 1 voor maar £ 15. Het blijkt een prachtige plaats en dichterbij de actie kun je niet zitten. Ik ben erg benieuwd.
Het verhaal is simpel en gaat over actrice Emma die wordt opgenomen in een kliniek om van haar diverse verslavingen af te komen. Maar in haar onvermogen om met de dagelijkse moderne werkelijkheid om te gaan en als een roes de enige manier lijkt om die te overleven, hoe slaagt ze er dan in hemelsnaam in om te ontnuchteren ?
De kracht van het stuk ligt vooral in het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit de perceptie van Emma. Het is haar verknipte waarheid en in hoeverre die op feiten is gebaseerd blijft soms in het midden. Denise Gough is simpelweg fantastisch in de hoofdrol en weet het publiek mee te trekken in een bijna onwerkelijke reis. Ze speelt subtiel en vol nuances maar duikt ook vol en zonder mededogen voor zichzelf in de complete gekte en agressie van haar karakter. Gough's ruwe bijna meedogenloze performance grijpt je bij de strot en op momenten weet je niet eens meer of je van haar moet houden of haar moet haten.
Omdat 'People, Places & Things' zich zo concentreert op het karakter van Emma krijgt de rest van de cast niet echt de kans om zich te kunnen bewijzen. Uitzondering is Barbara Marten die indruk maakt als de arts en therapeut van Emma in wie zij steeds reflecties van haar moeder ziet. In één van de laatste hartverscheurende scènes als Emma ontslagen is uit de kliniek en weer tijdelijk thuis komt wonen speelt Marten ook daadwerkelijk de moeder.
Ook qua design valt er enorm veel te genieten. Bunny Christie ontwierp de prachtige bijna klinische witte set, die gecombineerd met een innovatief videodesign van Andrzej Goulding, prachtig licht van James Farncombe en een uitgekiend geluidsontwerp van Tom Gibbons voor intense theatrale momenten zorgt. En ook door de dynamische movement van Polly Bennett en de pulserende muziek van Matthew Herbert gaan de werkelijke wereld en de hallucinaties van Emma vaak hand in hand.
Maar de ster van het stuk is toch Denise Gough in een fabelachtige onvergetelijke performance. Het is mooi om te zien hoe ze bij het betreden van het podium voor het slotapplaus bijna letterlijk de rol van Emma van zich afschudt en als Denise Gough, actrice de donderende staande ovatie in ontvangst neemt. Ze won dit jaar de Olivier Award voor Best Actress en dat is volkomen terecht.
© foto's Johan Persson
Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 16 juni 2016
© foto's Johan Persson
