Pech die avond bij ”Women On The Verge Of A Nervous Breakdown”. Als ik bij het Playhouse Theatre aankom zie ik al aankondigingen hangen dat twee van de rollen vervangen zijn. Tamsin Greig en Willemijn Verkaik zijn door ziekte afwezig en het duurt ook erg lang voor het publiek de zaal in mag.
Voor aanvang komt regisseur Bartlett Sher het toneel op om een en ander uit te leggen. De voorstelling van de maandag ervoor hebben ze moeten cancelen en door de cast en understudies is keihard gewerkt om deze avond wél te kunnen optreden. Weinig repetitietijd dus maar de understudy voor de hoofdrol van Pepa Rebecca McKinnis slaat zich er dapper doorheen. Holly James als Paulina kost het wat meer moeite en moet in de tweede akte regelmatig spieken op haar script.
”Women On The Verge Of A Nervous Breakdown” is gebaseerd op Pedro Almodovar's gelijknamige film uit 1988 en de musical was in 2010 al op Broadway te zien waar de productie jammerlijk flopte. Voor Londen werd de musical herschreven door David Yazbek (muziek en tekst) en Jeffrey Lane (script) en ook de oorspronkelijke regisseur Bartlett Sher is bij deze vernieuwde versie betrokken.
Het verhaal is even simpel als verwarrend en speelt zich af in het Madrid van eind jaren tachtig. Pepa die stemmen inspreekt voor films is net verlaten is door haar collega en minnaar Ivan. Ivan is niet nieuw in dat spel wat blijkt als zijn manische vrouw Lucia ten tonele verschijnt die net twintig jaar in een psychiatrische instelling heeft doorgebracht en zint op zoete wraak. De verwikkelingen stapelen zich op als ook hun ietwat nerdy zoon Carlos met zijn nogal gespannen vriendin Marisa in het verhaal verschijnen net als Candela, Pepa's beste vriendin die het spoor helemaal kwijt raakt als ze ervan overtuigd raakt dat haar minnaar een terrorist is. Maar het gaat pas goed mis als Pepa haar gazpacho voorziet van een bijna dodelijke dosis valium ...
De musical zit knap in elkaar waarbij de karakters in het openingsnummer ”Madrid” een droomscène, worden geïntroduceerd voor de harde maar kleurrijke werkelijkheid van het hectische leven in die Spaanse stad genadeloos toeslaat.
De prachtige set van Anthony Ward, een wit bijna klinisch appartement in twee lagen, is vrij statisch maar dient het verhaal goed en levert in combinatie met het uitbundige zeer kleurrijke lichtplan van Peter Mumford een mooi toneelbeeld.
De muziek voor de Londense versie is hier en daar aangepast. Zo is het oorspronkelijke maar later geschrapte openingsnummer van Broadway ”My Crazy Heart” nu de opening van de tweede akte en is het slot ”Shoes From Heaven” herschreven in ”The View From Here”.
Het zijn prachtige melodieuze songs die vaak lijken geïnspireerd en zijn beïnvloed door de Spaanse tradities en worden energiek vertolkt door de zeskoppige band die zichtbaar op het toneel zit en castlid Ricardo Afonso die deels troubadour en verteller is maar ook de rol van taxichauffeur speelt.
Haydn Gwynne speelt geweldig als de tragische en soms dolkomische Lucia die blijkbaar nog steeds in het Madrid van de jaren zestig leeft getuige haar Jackie Kennedy-achtige garderobe maar in de tweede akte ook het prachtig indrukwekkende ”Invisible” zingt. Ook Anna Skellern als Candela, het model met zelfmoordneigingen steelt de show en Jérôme Pradon die een bescheiden rol speelt maar wel vocaal kan laten horen wat hij in huis heeft in ”Yesterday, Today And Tomorrow”.
Uiteraard is het erg jammer als de ster van een voorstelling niet speelt en ondanks de zeer lovenswaardige prestatie van Rebecca McKinnis ben ik als ik de kans krijg zeker van plan om nog een keer te gaan kijken als Tamsin Greig wél speelt.
Niettemin was het publiek op deze avond in een volle zaal zeer enthousiast maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat buiten de stressvolle situatie van de afwezigheid van twee hoofdrolspelers en een uitgedund ensemble met te weinig repetitietijd ”Women On The Verge Of A Nervous Breakdown” meer diepgang en bezieling heeft.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 6 januari 2015.
© foto's Tristram Kenton
