Na de voorstelling ”The Little Match Girl” die ochtend in de studio van het complex zie ik deze avond in de grote zaal van Sadler’s Wells Matthew Bourne’s productie van ”Edward Scissorhands”. De voorstelling die in 2005 de première beleefde is dit seizoen terug in Londen in een hernieuwde versie met aanpassingen in de muziek, choreografie en het design.
De dansvoorstelling is gebaseerd op de gelijknamige film van Tim Burton en vertelt het verhaal van Edward een jongen die, als hij tijdens het spelen met een schaar door de bliksem wordt getroffen, op tragische wijze om het leven komt. Zijn vader overmand door verdriet recreëert als een soort van Frankenstein zijn zoon maar sterft nog voor zijn werk voltooid is en Edward blijft als wees achter met scharen als handen. Edward trekt de voor hem onbekende wijde wereld in en komt terecht in een op het eerste gezicht en voor de buitenwereld perfecte buitenwijk in Hope Springs in het Amerika van de jaren vijftig waar hij liefdevol wordt opgenomen in het gezin Boggs. Er ontwikkelt zich een mooie maar uiteindelijk onmogelijke romance met de dochter in het gezin Kim omdat zij al een relatie heeft met de stoere Jim Upton.
Regisseur en choreograaf Matthew Bourne is in staat om in dans en beweging een kristalheldere vertelling neer te zetten zonder dat er ook maar een woord gesproken wordt. Vaak is het dans in de klassieke zin van het woord maar nog vaker volgt de choreografie de natuurlijke gang van het verhaal waardoor het nooit geforceerd overkomt.
De muziek van Terry Davies die de score van Danny Elfman uit de originele film complementeerde wordt prachtig gespeeld door het orkest en het geluidsontwerp van Paul Groothuis is perfect gebalanceerd.
Het design van de voorstelling van Lez Brotherson gecombineerd met het lichtplan van Howard Harrison levert een magnifiek toneelbeeld op dat grote klasse uitstraalt. Van de duistere donkere sferen in de openingsscène, de technicolor uitbundigheid in de buitenwijk van Hope Springs tot de verstilling met het ijssculptuur in de laatste pas de deux van Edward en Kim, een prachtige en gracieuze rol van Ashley Shaw.
Vaak komt het wat cartoonesk over ook door de stereotype karakters die de straat bevolken van het keurige doorsnee gezin tot de godvrezende familie en van de all-American cheerleaders en jocks tot de energieke nerd.
Ondanks de achterliggende thema’s kent de voorstelling ook heel veel humor met een knipoog naar het volwassen publiek zoals de scène waarin Edward bijna wordt verleid door Joyce Monroe de nymfomane cougar uit de buurt. Hoewel haar poging jammerlijk mislukt beleeft zij toch nog een hoogtepunt op de draaiende wasmachine.
In de rol van Edward Scissorhands alterneren Liam Mower en Dominic North. Die laatste speelde deze avond en was in alle aspecten meer dan perfect. Gestoken in een prachtig Gothic-achtig kostuum en dito make-up voel je direct sympathie voor zijn karakter en hij geeft zijn interpretatie van Edward een groot hart. Soms wat onhandig in zijn bijna marionet-achtige bewegingen en schattig in zijn onbeholpen pogingen zich aan te passen aan het alledaagse leven en bijzonder expressief in zijn gelaatsuitdrukkingen.
Punten van kritiek zijn er eigenlijk niet voor deze voorstelling al is het slot waarbij we teruggaan van het verleden naar het heden en de oudere Kim weer ten tonele verschijnt wel wat te gehaast verteld.
Al met al ”Edward Scissorhands” is een magistrale avond in het theater en hoewel geafficheerd als dansvoorstelling is het een belevenis die vele disciplines in zich lijkt te verenigen en geschikt is voor jong en oud. De finale is hartverwarmend en ik zit met een dichtgeknepen keel en tranen als de sneeuw bij het slot op het publiek neer dwarrelt.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zondag 4 januari 2015.
© foto's Johan Persson
