Matinees op de dinsdag zijn nog altijd dun gezaaid op West End maar in de nadagen van het het afgelopen feestseizoen is er gelukkig wat meer keus. Voor deze middag koos ik voor de familievoorstelling ”The Wind In The Willows” van de Royal Opera House.
Deze dansvoorstelling gebaseerd op de bekende gelijknamige verhalenbundel van Kenneth Grahame uit het begin van de vorige eeuw is voor het tweede achtereenvolgende seizoen te zien op West End. Vorig jaar in het Duchess Theatre toen de voorstelling de Olivier Award won voor Best Entertainment & Family, dit jaar is ”The Wind In The Willows” te zien in het Vaudeville Theatre.
Maar de origine van de dansproductie gaat terug tot 2002 toen danser, choreograaf en regisseur Will Tucket ”The Wind In The Willows” voor het eerst voor het voetlicht bracht in het Linbury Studio Theatre van de Royal Opera House in Covent Garden.
Het verhaal is simpel en wordt op een charmante manier verteld door Alan Titchmarsh als Grahame die ons op een stoffige oude zolder meeneemt naar de avonturen van de vier goede vrienden Toad, Ratty, Badger en Mole die een zorgeloos bestaan leiden aan de oevers van de Thames.
Er valt heel veel te genieten in deze productie. De verhalen van Grahame zijn door Andrew Motion herschreven in een duidelijk herkenbaar simpel avontuur en daardoor geschikt voor jong en oud.
In de prachtige set van een vervallen zolder ontworpen door de broers Quay en het lichtontwerp van Warren Letton komt het rivierlandschap met simpele maar ingenieuze oplossingen tot leven. Een grote stoel blijkt als deze omgedraaid ineens de betraliede cel van Toad en de kledingkast op de zolder wordt een woonwagen.
Voeg daarbij de gedetailleerde kostuums van Nicky Gillibrand en de prachtig ontworpen poppen van Toby Olié die variëren van een simpele eend op een hoedje tot de indrukwekkende rechter aan het begin van de tweede akte.
De muziek is gecomponeerd door Martin Ward die zich hierbij gedeeltelijk liet inspireren door thema's uit de werken van de Engelse componist uit het Edwardiaanse tijdperk George Butterworth en wordt prachtig gespeeld door het zevenkoppig Chroma Ensemble.
Ik geef toe, het verhaal heeft niet veel om het lijf en komt vooral in de eerste akte nog wel eens wat saai en langdradig over. Maar het einde van die akte heeft een mooie finale als de vrienden terugkeren naar het onderkomen van Badger, zich warmen bij het vuur en de sneeuw in de zaal omlaag dwarrelt.
Daarna komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling waarbij ook in de pauze in de zaal nog de nodige actie plaatsheeft, Toad wordt gearresteerd en belandt in de gevangenis waarbij hij een amoureuze ontmoeting heeft met de wild onaantrekkelijke dochter van de cipier die hem uiteindelijk helpt ontsnappen en hij wordt herenigd met zijn vrienden.
Maar die hebben slecht nieuws voor Toad omdat Toad Hall is veroverd door de gemene wezels uit Wild Wood... Ze beramen een snood plan nadat ze een kaart met een geheime tunnel hebben ontdekt. Na een hachelijk avontuur is het eind goed al goed en nemen de vrienden afscheid voor deze dag en keren huiswaarts.
De vier hoofdpersonages worden prachtig vertolkt door Chris Penfold (Toad) Martin Harvey (Ratty) Ira Mandela Siobhan (Badger) en Sonya Cullingford (Mole). Hun inventieve make-up en kleding verraadt natuurlijk al wel iets over hun identiteit maar die wordt vooral gevormd door hun karakteristieke bewegingen in de dans. En ook Ewan Wardrop steelt de show onder andere in zijn rol van de dochter van de cipier.
”The Wind In The Willows” is een hartverwarmende en uitermate sympathieke familievoorstelling die je onderdeel laat zijn van het verborgen en imaginaire leven aan de oevers van de Thames.
Deze voorstelling zag ik 's middags op dinsdag 6 januari 2015.
© foto's Johan Persson
