De eerste voorstelling die ik deze trip in Londen zie is de musical 'Here Lies Love' onder regie van Alex Timbers van David Byrne en Fatboy Slim. Byrne is voornamelijk bekend van zijn groep Talking Heads maar deze in New York wonende en werkende componist is naast een muzikale duizendpoot ook een artiest die zich bezighoudt met beeldende kunst in vele disciplines. Fatboy Slim geboren als Norman Cook is een Britse DJ en muzikant en staat voornamelijk bekend om zijn big beat muziek in een mix van techno, rock en R & B die de hoogtijdagen kende in de jaren negentig.
Niet de meest voor de hand liggende combinatie en verantwoordelijk voor een musical over Imelda Marcos die eerder in New York speelde in het Public Theatre en de openingsvoorstelling is van het nieuwe Dorfman Theatre van het National Theatre.
Musical is niet het juiste woord en 'Here Lies Love' wordt op de voorkant van het programma dan ook omschreven als 'a revolutionary musical experience' en misschien is dat wel de juiste benaming. De voorstelling duurt ruim 90 minuten zonder pauze en bij het boeken van de kaarten was er de keuze tussen staanplaatsen waarbij je deel uitmaakt van de actie en zitplaatsen op de 'circle' en 'gallery'. Publieksparticipatie heeft niet altijd mijn voorkeur en ik boek bij de start van de voorverkoop een plaats op de 'circle'. Goede keuze zo zou die avond blijken ...
Als in een soort 'Evita' voor de 21e eeuw wordt in 'Here Lies Love' het verhaal verteld van Imelda een jong meisje van het platteland dat na een vluchtige romance met Ninoy Aquino in 1954 de populaire senator Ferdinand Marcos trouwt en een grote rol speelt in zijn verkiezing tot president in 1965 en na zijn ziekte vrijwel het hele land runt. Een verhaal over een corrupte staat van een alleenheerser waarbij de uiteindelijke oppositieleider Aquino wordt vermoord en in 1986 leidt tot een vreedzame opstand van het volk waarbij het echtpaar Marcos naar Amerika moet vluchten. Maar tevens over het privéleven van het echtpaar Marcos dat in zwaar weer komt als blijkt dat Marcos in 1970 een affaire heeft met een een actrice en de verwikkelingen rond de jeugdvriendin Estrella Cumpas van Imelda.
Het verhaal wordt in chronologische volgorde in de songs van Byrne en Fatboy Slim verteld maar door het ontbreken van dialoog voelt het verhaal vaak te fragmentarisch en blijf je als toeschouwer wel met een aantal vragen zitten over het levensverhaal van Imelda en vooral de politieke omstandigheden die het verhaal kleuren.
Het Dorfman is omgetoverd tot een soort miniatuur van Studio 54 waarbij de DJ (een rol van Martin Sarreal) je als publiek al in de stemming brengt met pulserende beats. En tevens het publiek op de vloer wegwijs maakt in wat er allemaal staat te gebeuren. Naast twee vaste podia aan de uiteinden van het auditorium bestaat de set namelijk uit een aantal podia die kunnen bewegen. De scènes worden door de cast in diverse opstellingen van die podia en over de hele vloer van het auditorium gespeeld.
Het laat zich moeilijk omschrijven maar het voelt alsof je 90 minuten lang onderdeel uitmaakt van een psychedelische pop-video waarbij geen effect wordt geschuwd. Een waanzinnig lichtplan combineert met projecties, en historisch beeldmateriaal wordt gemixt met live beelden vanuit de zaal. Je zintuigen worden in alle opzichten aangesproken en de muziek stuwt het verhaal in dreunende beats maar ook prachtige melodieën razendsnel voort.
De score is ijzersterk waarbij het titelnummer 'Here Lies Love' een oorwurmer vanjewelste is maar waarbij ook de andere melodieuze songs direct aanspreken zoals 'Child Of The Philippines ', 'The Rose Of Tacloban' en 'Just Ask The Flowers' of de songs die meer op dance gebaseerd zijn zoals 'Eleven Days' en 'Dancing Together'.
Stralend middelpunt van 'Here Lies Love' is Natalie Mendoza die Imelda fantastisch en zeer krachtig vertolkt van het onschuldige jonge meisje in Tacloban tot de manipulatieve berekende vrouw in haar latere leven als presidentsvrouw. Sterke rollen ook voor Mark Bautista als Ferdinand Marcos, Dean John-Wilson als Ninoy Aquino en Gia Macuja Atchinson als Estrella Cumpas.
De creatives uit New York herhalen ook voor het National Theatre hun prestaties in het vernuftige decorontwerp van David Korins met inventieve en kleurrijke kostuums van Clint Ramos, de duizelingwekkende projecties van Peter Nigrini en een hightech lichtontwerp van Justin Townsend.
'Here Lies Love' voelt als een achtbaan van emoties en indrukken als plots in het laatste nummer van Imelda 'Why Don't You Love Me?' de beats haperen en de pulserende lichten doven en de DJ als in het bleke ochtendlicht daar staat met alleen een gitaar en 'God Draws Straight' zingt als een getuige van het volk dat in 1986 onderdeel was van de People Power Revolution. Een indrukwekkend slot van een zeer enerverende avond.
Daarna is het nog even de beurt aan Natalie Mendoza die een reprise van 'Here Lies Love' geeft waarbij het publiek van harte wordt uitgenodigd om mee te zingen met een karaoke versie van het titelnummer.
Qua onderwerp en thematiek dringt de vergelijking met Lloyd Webbers 'Evita' zich bijna direct aan en waar 'Evita' baanbrekend muziektheater was in de jaren zeventig, zet 'Here Lies Love' wellicht een nieuwe standaard voor musical anno 2014.
Qua onderwerp en thematiek dringt de vergelijking met Lloyd Webbers 'Evita' zich bijna direct aan en waar 'Evita' baanbrekend muziektheater was in de jaren zeventig, zet 'Here Lies Love' wellicht een nieuwe standaard voor musical anno 2014.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 2 januari 2015.
© foto's Tristram Kenton
