Ondanks het feit dat ik niet echt een liefhebber ben van het genre juke-box musical en niet erg bekend ben met het werk van The Kinks zijn vooral de uitstekende recensies de reden dat ik toch een kaart heb geboekt voor ”Sunny Afternoon”. Deze musical ging na een uitverkochte reeks in het Hampstead Theatre in oktober 2014 in première op West End.
De musical concentreert zich op het ontstaan van de band en de eerste jaren van hun succes. Broers Ray en Dave Davies uit Muswell Hill in Londen vormen samen met Pete Quaife en Mick Avory een bandje. Ondanks de serieuze intenties van Ray is vooral jongere broer Dave een ongeleid projectiel maar zijn kenmerkende rauwe riff in de song ”You Really Got Me” hun derde single zorgt wel voor de grote doorbraak in 1964. In een moordend tempo neemt de band het ene na het andere album op en ze zijn vrijwel continu op tournee hetgeen zijn tol gaat eisen en voor de nodige spanningen in de band en in het privéleven van de jongens zorgt. Om onduidelijke redenen worden ze na hun tour in de zomer van 1965 verbannen uit Amerika en zijn vier jaar lang verstoken zijn van kansen op de grootste muziekmarkt. In die tijd worden de songs van Ray wat introverter waarbij hij zich laat beïnvloeden door de nostalgie van de Engelse muziek hetgeen leidt tot hun grote hits als ”Sunny Afternoon” en ”Waterloo Sunset”.
Ray Davies is erg betrokken geweest bij deze musical en schreef het originele verhaal dat door toneelschrijver Joe Penhall werd bewerkt tot het script voor ”Sunny Afternoon”. Dat merk je want het verhaal, onder regie van Edward Hall, voelt erg authentiek en ook problemen in de privésfeer zoals de depressies van Ray worden niet geschuwd. De musical geeft ook een erg mooi tijdsbeeld waarbij de schaduwen van de conservatieve jaren vijftig worden verjaagd door het nieuwe elan en de rebellie in de jaren zestig.
Designer Miriam Buether zorgt voor een verrassende setting voor de musical zowel in decor als in de kleurrijke kostuums. Vanaf het toneel loopt een catwalk de zaal die veelvuldig in de voorstelling word betrokken en de stoelen in de 'stalls' zijn voor een deel vervangen door tafels waardoor je meer het idee hebt dat je in een club zit dan in een traditioneel theater. De achter- en zijwanden van het toneel worden over de volle breedte en hoogte in beslag genomen door op elkaar gepakte speakers. Choreograaf Adam Cooper recreëert de dans uit de jaren zestig op een perfecte wijze.
De cast bespeelt zelf de instrumenten met veel bravoure en worden daarbij ondersteund door slechts twee andere muzikanten en soms door leden uit het ensemble. De muziek in een veelvoud van geraffineerde arrangementen klinkt heerlijk en de originele teksten passen vaak verrassend goed in de verhaallijn. De musical biedt een mooie kijk achter de schermen in het ontstaan van songs als bijvoorbeeld ”You Really Got Me” en ”Waterloo Sunset”. Maar in de musical zitten bijvoorbeeld ook songs die Davies wel schreef, maar die we kennen van een uitvoering door anderen, zoals Dave Berry's ”Strange Effect” of ”I Go To Sleep” van The Pretenders.
Bij de voorstelling die ik zag werd de hoofdrol van Ray Davies gespeeld door understudy Luke Baker. Hij deed het prima maar ik was eigenlijk meer onder de indruk van George Maguire als de maffe Dave Davies. Mooie rollen ook voor Lillie Flynn als Rasa, Dave's vrouw en Dominic Tighe en Tam Williams als Wace en Collins, de eerste managers van The Kinks.
”Sunny Afternoon” is echt één van de betere musicals in het juke-box genre mede door de energieke authenticiteit en de oprechte melancholie. Punt van kritiek is dat de voorstelling met een kleine drie uur en zo'n dertig songs aan de lange kant is. Vooral in de tweede akte is het een lange zit en de finale voelt nogal geforceerd en had wat mij betreft achterwege gelaten kunnen worden.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 7 januari 2015.
© foto's Kevin Cummins
