Na ”Here Lies Love” op vrijdag is het die middag weer naar de South Bank waar ik in de imposante Olivier zaal van het National Theatre het toneelstuk ”Behind The Beautiful Forevers” zie.
David Hare bewerkte het gelijknamige boek van de New Yorkse journaliste Katherine Boo voor toneel. ”Behind The Beautiful Forevers” is non-fictie waarbij de auteur gedetailleerd verslag doet van haar ervaringen in Mumbai waar ze drie jaar doorbracht.
Het verhaal speelt zich af in Annawadi een slum in de schaduw van de luxe hotels en de luchthaven van Mumbai waar de bewoners grotendeels leven van het recyclen van het afval dat de rijken achterlaten.
Het toneelstuk concentreert zich op de levens van een aantal families die daar wonen en werken. Zoals bijvoorbeeld de familie Husain die hun kleine geluk en broze dromen verstoord zien raken doordat hun labiele en ziekelijk jaloerse buurvrouw Fatima zichzelf in brand steekt en de schuld schuift op de Husains die vervolgens geconfronteerd worden met de corruptie van het Indiase rechtssysteem. En over de veerkracht van de Husains om ondanks alle ellende de schouders recht te houden in een maatschappij die onverschillig lijkt voor hun lot.
Er staat een enorme cast op het toneel in ”Behind The Beautiful Forevers” en veel mooie acteurs zoals Meera Syal als de vastberaden moeder Zehrunisa en Shane Zaza als haar gedreven jonge zoon Abdul die zich niet wil laten leiden door corruptie en bedrog maar droomt van eerlijke kansen, zoekend naar een weg uit de armoede. Zijn maatje Sunil (een rol van Hiran Abeysekera) die zijn oog heeft laten vallen op een nog onontdekte maar moeilijk te bereiken plaats waar veel afval te vinden is. En Stephanie Street als Asha de ambitieuze regelaar van de slum samen met Anjana Vasan als haar dochter Manju die als eerste vrouw in Annawadi hoopt af te studeren. Thusitha Jayasundera is overtuigend als de vloekende en tierende Fatima.
Designer Katrina Lindsay is erin geslaagd om een magistrale set te creëren die een mooi beeld geeft van de slums en de hectiek van de Indiase samenleving. Soms kleurrijk maar nog vaker sober en kaal, een sfeer die wordt versterkt door de vaak kille belichting van Paule Constable.
De nabijheid van de luchthaven wordt duidelijk als de schaduw van een vliegtuig het auditorium grotendeels verduistert en een oorverdovend lawaai klinkt. Maar er zitten veel meer mooie theatrale vondsten in ”Behind The Beautiful Forevers” zoals een waterval van plastic afval dat vanuit de nok het toneel op klatert en er vanuit alle hoeken en gaten bewoners tevoorschijn komen om het afval te verzamelen. Of aan het eind van het stuk als Sunil het toch waagt en met gevaar voor eigen leven zijn nieuwe vindplek weet te bereiken en een vele meters diepe sprong waagt en bij het slotapplaus weer triomfantelijk vanuit de toneelvloer tevoorschijn komt.
Regisseur Rufus Norris slaagt erin om de chaos en de hectiek van het leven in de slums overweldigend voor het voetlicht te brengen zonder daarbij de persoonlijke kleine verhalen vol drama uit het oog te verliezen. Ondanks de epische schaal van de productie voelt het vooral als een bijna intieme voorstelling en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit toneelstuk wellicht nog beter tot zijn recht zou komen in een minder massale setting. De bijna drie uur die ”Behind The Beautiful Forevers” duurt zijn echter voorbij gevlogen. Een aanrader !
© foto's Richard Hubert Smith
