De tweede dag in Londen staat in het teken van musicals. Die avond 'Assassins' van Stephen Sondheim in de Chocolate Factory maar eerst de matinee van 'Memphis The Musical'.
'Memphis' is een nieuw geschreven musical door David Bryan (muziek en tekst) en Joe DiPietro (script en tekst) die in 2010 vier van de acht Tony nominaties wist te verzilveren waaronder die voor Best Musical en Best Original Score. Hoewel het script voor het grootste gedeelte fictief is de inspiratie voor de musical gebaseerd op het ware verhaal van Dewey Phillips één van de eerste blanke DJ's die in de jaren vijftig zwarte muziek draaide.
In de musical heet hij Huey Calhoun een rebelse ietwat chaotische dromer met een aparte eigenzinnige kledingstijl die bij toeval terecht komt in Delray's een nachtclub waar alleen negers komen en hij dus nogal uit de toon valt. Hier ontmoet hij de bescheiden maar zeer getalenteerde zangeres Felicia Farrell en de twee zijn direct van elkaar gecharmeerd.
Huey duidelijk een man van twaalf ambachten en dertien ongelukken slaagt er uiteindelijk in om één van de grootste radio en televisiepersoonlijkheden van Memphis te worden. Hij is de eerste die de zwarte muziek in het begin van de jaren vijftig in een door rassen segregatie gekenmerkte samenleving in Tennessee toegankelijk weet te maken voor een gretig overwegend jong blank publiek.
Maar ook in zijn romance met Felicia wordt hij continu geconfronteerd met de achterdocht van de zwarte gemeenschap en de vooroordelen van zijn eigen ras. Ook van Delray, Felicia's broer en zijn eigen moeder, Gladys die hun geheime relatie in eerste instantie beide afkeuren.
Felicia moet gedwongen door omstandigheden een moeilijke keuze maken tussen haar liefde voor Huey en haar zangcarrière die haar naar New York voert. Jaren later als Huey bijna aan de grond zit en zijn glorietijd als DJ overduidelijk voorbij is ontmoeten de twee elkaar opnieuw. Felicia, inmiddels een succesvol zangeres en verloofd met een ander, doet Memphis aan tijdens haar tournee. Ze vraagt Huey om samen met haar nog één keer te zingen. Hij weigert in eerste instantie maar komt halverwege het optreden toch het toneel op en samen zingen ze nog een laatste keer in hun liefde voor muziek die hen samenbracht en verbond.
Er valt veel te genieten in deze musical. Hoewel het wellicht simpeler was geweest om in deze tijd van jukebox-musicals te kiezen uit het rijke repertoire van de muziek uit de jaren vijftig kent deze show een originele score geschreven door David Bryan, één van de oprichters van Bon Jovi, die vele stijlen van rock & roll tot blues en gospel in zich verenigt. Het is volop genieten van krachtige solonummers als 'Colored Woman' en 'Memphis Lives In Me' en de vele energieke ensemblenummers als 'Underground' 'Stand Up' en 'Steal Your Rock 'N Roll'.
Kloppend hart van deze musical zijn de onvergetelijke performances van de hoofdrolspelers Killian Donnelly als Huey en vooral Beverley Knight als Felicia die me kippenvel bezorgen. Knight heeft een orkaan van een stem maar weet ook veel nuance en terughoudendheid te creëren.
En niet te vergeten de prima bezette bijrollen met Rolan Bell als Delray en Tyrone Huntley als Gator. Jammer was wel dat Claire Machin tijdens deze voorstelling was vervangen door haar understudy Charlotte Gorton die duidelijk veel te jong is voor de rol van Huey's moeder.
Het fantastische ensemble zorgt voor vocaal vuurwerk in hun zang en het Shaftesbury explodeert tijdens de energieke dansnummers met een heerlijke choreografie van Sergio Trujillo. Voor de overige creatives David Gallo (set) Paul Tazewell (kostuums) en Howell Binkley (licht) geldt dat het zeker in orde was maar niet erg vernieuwend of inventief.
Grootste manco was voor mij eigenlijk het script van 'Memphis' dat een groot thema als de rassenscheiding aansnijdt zonder dat verder eigenlijk genoeg uit te werken. Zo krijgt het dramatische einde van de eerste akte na de pauze geen vervolg. Ook volgen de gebeurtenissen aan het einde van de tweede akte elkaar wel erg snel op met enkel als doel het publiek een zinderende finale voor te schotelen.
Ondanks de kritiekpunten valt er vooral veel te genieten van 'Memphis' waarbij je heerlijk achterover kunt leunen om deze explosie van zang en dans over je heen te laten komen. Hoewel achterover leunen .... je zit vaker op het puntje van je stoel !
Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 3 januari 2015.
© foto's Johan Persson
