De eerste musical die in Londen op het programma stond was de Broadway klassieker 'The Pajama Game' uit 1954 gebaseerd op de roman ‘7½ Cents’ van Richard Blissell met muziek en teksten van Richard Adler en Jerry Ross. De musical won drie Tony Awards waaronder die voor Best Musical, maar is wellicht het bekendst door de verfilming uit 1957 met Doris Day in de hoofdrol.
Het is opnieuw een transfer van het zeer succesvolle Chichester Theatre waarvan veel producties de afgelopen jaren de overstap naar West End maakten zoals 'Love Story', 'Singin' In The Rain', 'Sweeney Todd' en 'Kiss Me Kate'.
Het verhaal speelt zich af in het Amerika van de jaren '50 in een ingedut provinciestadje waar onder de werknemers van de Sleep Tite fabriek waar pyama's worden gemaakt grote onrust heerst omdat ze met hun vakbondsleider Prez voor een bescheiden verhoging van hun loon willen strijden. Hun gierige baas Hasler wil daarvan uiteraard niets weten en neemt een nieuwe voorman aan de aantrekkelijke Sid die de boel weer in goede banen moet leiden.
Natuurlijk gaat het mis als Sid hopeloos verliefd wordt op Babe, een pittige tante en tevens vertegenwoordiger voor de vakbond. In eerste instantie wijst Babe hem ongeïnteresseerd af. Tegelijkertijd heeft de chaotische jaloerse Hines de chef in de fabriek een oogje op Gladys de blonde langbenige emotioneel wat labiele secretaresse van Hasler.
Tijdens de jaarlijkse picknick krijgt hij concurrentie van Prez die ook voor Gladys gaat maar hem afwijst en voert de inmiddels dronken Hines zijn messenwerpact op. Prez richt zijn pijlen inmiddels op arbeidster Mae die wel voor zijn charmes lijkt te vallen en bij haar thuis geeft ook Babe eindelijk aan haar gevoelen voor Sid toe. Intussen voert het personeel zeer tegen de zin van Sid een langzaamaanactie en als Babe in haar drift een machine saboteert ziet Sid geen andere mogelijkheid dan haar te ontslaan.
Diep van binnen gelooft Sid wel in de goede zaak waar Babe voor strijdt en tijdens een bezoek met Gladys aan de nachtclub Hernando's ontfutselt hij haar de sleutel van het kantoor van de baas en komt zo achter het geheim van Hasler die de 7½ cent al lang in de verkoopprijs heeft verwerkt. Eind goed al goed dus met de werknemers die hun loonsverhoging krijgen en het liefdesleven van Babe en Sid dat nu eindelijk in rustiger vaarwater lijkt te komen.
Onder de begenadigde regie van Richard Eyre en geholpen door een fantastisch kleurrijk design in decors en kostuums van Tim Hatley en lichtontwerp van Howard Harrison komt dit frivole verhaal op een energieke manier tot leven op het toneel van het Shaftesbury en zeker niet in de laatste plaats door de geweldige dynamische choreografie van Stephen Mear die door de gehele cast op een perfecte manier wordt neergezet. Het duizelingwekkende enthousiasme en speelplezier spat van het podium.
De cast kent geen zwakke schakels en hoewel de hoofdrollen van Babe en Sid weergaloos worden vertolkt door Joanna Riding en Michael Xavier is 'The Pajama Game' vooral een ensemblestuk met opzwepende songs als het openingsnummer 'Racing With The Clock' 'Once-A-Year-Day' en 'Hernando's Hideaway'. Xavier zorgt voor kippenvel in een mooie vertolking van 'Hey There (You With The Stars In Your Eyes)' en Riding overtuigt met gemak als de levendige Babe. De rol van Hines werd gedeeld en tijdens de voorstelling die ik zag was het nog de beurt aan Peter Polycarpou. De rol is inmiddels overgenomen door Gary Wilmot. Polycarpou was bijzonder leuk vooral in zijn samenspel met Claire Machin die de rol van Mabel, Sid's secretaresse speelt in een onvergetelijke versie van 'I'll Never Be Jealous Again'. Vermelding verdient zeker ook Alexis Owen-Hobbs die Gladys vertolkt en de tweede acte mag openen in een briljante burlesque sizzelende staging van de klassieker 'Steam Heat' met haar boys Earl en Frank (gespeeld door Dan Burton en Richard Jones).
De versie zoals die nu in Londen wordt gespeeld is overigens de originele versie zonder de drie voor de Broadway revival uit 2006 toegevoegde songs en zo blijkt maar weer dat 60 jaar later deze klassieke Broadwayshow nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Ondanks de onderliggende politieke en sociale thema's blijft het verhaal eigenlijk flinterdun en is de musical hopeloos ouderwets maar wordt met zoveel plezier en enthousiasme vertolkt dat ik na de hartverwarmende finale met een brede glimlach het Shaftesbury verlaat.
'The Pajama Game' speelt maar een beperkt seizoen en is nog tot en met 13 september 2014 te zien en is zeker een aanrader voor diegenen die van goed gemaakte solide ouderwetse musicals houden.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 30 mei 2014.
© foto's Tristram Kenton
