Zaterdag is het de laatste volle dag in Londen en ga ik naar de matinee van ‘Dear World’ met de legendarische Betty Buckley. Ik zag haar ooit een paar keer schitteren als Norma Desmond in Lloyd Webber’s ‘Sunset Boulevard’ in het Adelphi en nu zo’n 20 jaar later is ze opnieuw in Londen voor de hoofdrol in de Britse première van Jerry Herman’s ‘Dear World’.
Herman schreef grote successen als ‘Hello Dolly’, ‘Mame’ en ‘La Cage Aux Folles’. De originele productie van ‘Dear World’ uit 1969 met Angela Lansbury was een minder groot succes en sloot al na 45 previews en 132 reguliere voorstellingen.
Pas veel later werd het script van de musical herschreven door David Thompson en zijn er een aantal songs aan de score toegevoegd die niet in de originele versie zaten. Deze vernieuwde versie is nu in het kleine Charing Cross Theatre te zien. Ondanks de klinkende namen van de cast en de creatives heeft ‘Dear World’ helaas niet het publiek gevonden dat het zo verdiende en sloot twee weken eerder dan gepland op 16 maart.
Het verhaal is gebaseerd op het toneelstuk ‘La Folle De Chaillot’ van Jean Giraudoux en speelt zich af in het Parijs van 1945. De excentrieke Countess Aurelia die nog steeds treurt om het verlies van haar grote liefde woont in een kelder onder een kleine bistro, die in gevaar is omdat een drietal heren ontdekt hebben dat er een oliebron precies onder haar onderkomen is gesitueerd. Het café wordt op het nippertje gered door een heldendaad van de jonge Julian die een oogje heeft op Nina de serveerster die daar werkt. Om de hoge heren te wraken roept de Countess de hulp in van haar twee goede en even maffe vriendinnen Gabrielle en Constance en de Sewerman die de Parijse riolen op zijn duimpje kent.
De voorstelling is met zo’n thema een tikje bizar en laat zich dan ook het best omschrijven als een vreemd sprookje. Ondanks het vrij simpele verhaal spelen er een aantal onderliggende grote thema’s een rol zoals de strijd tussen goed en kwaad en de zorg over het welzijn van onze planeet. Dat is ook de zwakte van ‘Dear World’ een musical die pretendeert diepgravender te zijn dan ook werkelijk nodig is.
De musical stemt zeker tot nadenken vooral ook omdat er wat zaken zijn die een vraagteken blijven zoals de rol van de drie Presidenten en hun rol in de oorlog waarvan een glimp is te zien in de Proloog die zich afspeelt in 1943. Het wordt ook niet verklaard waarom de stomme jongen die als een soort toeschouwer de boel beziet aan het eind van de voorstelling ineens wel kan praten.
‘Dear World’ is zeker een geslaagde voorstelling. De regie en choreografie is in de capabele handen van de inmiddels 87-jarige Gillian Lynne die bijvoorbeeld tekende voor de choreografie van grote successen als ‘Cats’ en ‘The Phantom Of The Opera’. Haar stempel is overduidelijk te herkennen.
En het is fantastisch om te zien dat het kleine toneel ten volle wordt benut in het prachtige decor van Matt Kinley. Samen met de kostuums van Ann Hould-Ward en het lichtplan van Mike Robertson is het écht een plaatje, doet erg intiem aan en je waant je zo in het naoorlogse Parijs. En de opulente Broadway orkestraties zijn kundig aangepast door Sarah Travis voor een kleiner muzikaal ensemble.
De melodieën van Herman zijn prachtig en ademen die typische Broadway-sfeer met af en toe een Franse twist in songs als ‘Each Tomorrow Morning’ en het titelnummer ‘Dear World’ en je vraagt je af waarom niet meer nummers uit ‘Dear World’ tot musicalklassiekers zijn geworden.
Stralend middelpunt van de musical is de 65-jarige Betty Buckley wiens stem wel iets van haar kracht verloren heeft sinds ze in ‘Sunset’ speelde maar die haar karakter Aurelia met glans, humor en breekbare vertedering vertolkt. Haar sublieme interpretatie maakt hoogtepunten van haar solo’s als ‘I Don’t Want To Know’, ‘And I Was Beautiful’ en ‘Kiss Her Now’
Gabrielle en Constance worden briljant vertolkt door Rebecca Lock en Annabel Leventon. De scènes die de drie dames samen hebben zijn absolute hoogtepunten en vooral Lock als Gabrielle en haar imaginaire hondje Dickie is geweldig.
Het liefdesduo Nina en Julian wordt prima vertolkt door Katy Treharne en Stuart Matthew Price met een prachtige solo voor Treharne in ‘I’ve Never Said I Love You’. Genieten is het ook van Peter Land, Robert Meadmore en Jack Rebaldi als de drie Presidenten. De mannelijke hoofdrol is voor Paul Nicholas als de Sewerman maar eigenlijk is die rol minder groot dan ik had verwacht en maakt op mij ook weinig indruk. Hij heeft alleen in de tweede acte een solo met ‘Have A Little Pity On The Rich’.
Al met al is ‘Dear World’ een heel genoeglijke ervaring gebleken al stoelt het toch wel wat op twee gedachten. Misschien waren de onderliggende thema’s erg actueel in de tijd waarin het stuk geschreven is maar doet het anno 2013 enigszins gedateerd aan. Dit heeft echter alles te maken met het basismateriaal en absoluut niet met de staging en de uitvoering want die was in alle opzichten dik in orde.
En een fantastisch voorrecht om Betty Buckley na lange tijd weer eens in het theater te zien. Heerlijk!
Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 9 maart 2013
© foto Francis Loney
