Het is voor het eerst sinds 1976 dat ´A Chorus Line´ na de originele productie in Theatre Royal Drury Lane weer eens in Londen te zien is.
De muziek is van de in augustus 2012 overleden componist Marvin Hamlisch en in een voorwoord in het programmaboek wordt deze productie dan ook aan hem opgedragen. De overige creatives gingen hem voor want van het originele team is niemand meer in leven. Het concept, originele regie en choreografie is van Michael Bennett, het script van James Kirkwood en Nicholas Dante en de teksten van Edward Kleban. Ook de ontwerpers van de kostuums Theoni V. Aldredge en het licht Tharon Musser zijn niet langer onder ons. ´A Chorus Line´ won vele Tony en Drama Desk Awards en het hele creatieve team kreeg in 1976 de prestigieuze Pulitzer Prize.
De nieuwe Londense versie is geregisseerd door Bob Avian die co-choreograaf was voor de originele New York productie en de dansscènes zijn opnieuw gestaged door Baayork Lee.
De setting voor ´A Chorus Line´ is simpel, een auditie in een Broadway theater in het jaar 1975. Regisseur Zach en zijn assistent-choreograaf Larry zijn aan het werk met een grote groep dansers voor een nieuwe Broadway musical. Na de eerste ronde blijven er zeventien dansers over voor wie er uiteindelijk maar acht plaatsen zijn in de show. Zach wil meer van de auditanten weten en vraagt hen om zichzelf aan hem en ten overstaan van de anderen te introduceren. De anonieme auditanten krijgen namen en gezichten en in de loop van het stuk leer je hen veel beter kennen in de persoonlijke grappige maar ook ontroerende verhalen die ze te vertellen hebben. En vooral over hun dromen, wensen en ambities.
Hoewel ´A Chorus Line´ in alle aspecten een ensemblestuk is zijn er een aantal rollen die wat meer op de voorgrond treden. John Partridge is geweldig als de autoritaire regisseur Zach, Leigh Zimmerman als de wat oudere en arrogante danseres Sheila. Scarlett Strallen speelt Cassie een eens succesvolle solodanseres die een relatie heeft gehad met Zach en nu wanhopig is voor een plaatsje in een ensemble. Strallen is weergaloos in haar grote scène ´The Music And The Mirror´ Of Diana een stoere meid met een Puerto Ricaanse achtergrond die indruk maakt in haar solo ´Nothing´ en in een ontroerende uitvoering van ´What I Did For Love´. Haar maatje in het stuk is de onzekere Paul, een jongen ook uit Puerto Rico die vertelt over zijn jeugd en de worsteling met zijn homosexualiteit. En Rebecca Herszenhorn die als Val zorgt voor de lichtere noot in het bekende ´tits-and-ass´ nummer ´Dance : Ten, Looks : Three´.
Het design voor ´A Chorus Line´ van Robin Wagner is simpel. Een black box, wat spiegels en de witte lijn op de toneelvloer. Deze eenvoudige setting maakt dat de uiteindelijke finale waarbij het ensemble in goudkleurige showkostuums en bij behorende top hats het toneel opkomen des te indrukwekkender is. Spiegels, kleur, licht vullen het toneel in een geweldige apotheose en schitteren de zaal van het London Palladium in.
De grote charme van ´A Chorus Line´ is dat de setting in 1975 is gebleven en dat niets van het originele design uit die tijd is aangepast. En dan blijkt dat bijna 40 jaar later anno 2013 die originele show nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Het is een fantastische, spannende en emotionele avond met een meer dan majestueuze finale. Een voorstelling die je moet gaan zien als je van theater houdt. ´A Chorus Line´ staat garant voor de spreekwoordelijke gulle lach maar zeker ook tranen van ontroering.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 5 maart 2013
© foto Manuel Harlan
