Om de hoek van de theaters waar de grote musicals ‘Wicked’ en ‘Billy Elliot’ staan, ligt een gloednieuw theatercomplex verscholen. Het St James Theatre is Londen’s eerste nieuw gebouwde theater in 30 jaar en is een initiatief van Robert Mackintosh, de jongere broer van Cameron. Het theater kent een fijne zaal met ruim 300 plaatsen en een kleinere studio die plaats biedt aan zo’n 100 bezoekers. Daarnaast kent het sfeervolle complex een bar en brasserie.
De eerste musical hier te zien is ‘Daddy Long Legs’ met tekst en muziek van Paul Gordon en script en regie door Jon Caird. Dit team was ook verantwoordelijk voor de musical ‘Jane Eyre’ die in Canada de oorsprong vond en in 2000 op Broadway te zien was.
De basis voor ‘Daddy Long Legs’ is de roman van Jean Webster uit 1912 en is al diverse malen verfilmd. Deze musicalversie dateert uit 2009 en is al met veel succes in de Verenigde Staten opgevoerd. Nu dus in Londen waarbij de originele cast Megan McGinnis en Robert Adelman Hancock hun rollen in reprise nemen.
Het verhaal gaat over de 18-jarige wees Jerusha Abbott die in het John Grier Home woont en wiens opleiding betaald wordt door een mysterieuze weldoener Mr John Smith. De enige voorwaarde die hij stelt is dat Jerusha hem maandelijks een brief schrijft maar van hem geen brief terug verwacht. Jerusha bedenkt als bijnaam voor hem Daddy Long Legs, het enige wat zij namelijk van hem heeft gezien is zijn profiel toen hij het weeshuis kwam bezoeken en de schaduw die vooruitgeworpen werd waarvan vooral de lange benen haar zijn bij gebleven en haar doet denken aan de gelijkgenaamde spin. Verder bedenkt ze zich dat hij ook wel oud zal zijn en kaal ...
Maar niets van dat alles. Haar mysterieuze weldoener is Jervis Pendleton, een jonge aantrekkelijke vrijgezel uit New York en een oom van een van haar schoolgenootjes. En terwijl Jerusha haar meest persoonlijke gedachten deelt met haar Daddy Long Legs kan hij in het geheim getuige zijn van Jerusha en haar ontwikkeling van een schuchter meisje naar een zelfbewuste jonge vrouw. Er ontwikkelt zich een bijzondere band tussen de twee die balanceert tussen het intellectuele en het emotionele. Jervis die toch langzamerhand wel gevoelens krijgt voor Jerusha en Jerusha die op haar beurt zich open stelt naar haar mysterieuze weldoener zonder dat ze daar iets voor terugkrijgt en hem ook nog eens in vertrouwen neemt over ene Jervis die ze intussen ontmoet heeft. Het verhaal kabbelt wel een beetje voort maar is onderhoudend genoeg om de aandacht ten volle vast te houden. Vooral ook omdat je als publiek weet hoe de vork in de steel zit maar niet hoe het verloop van het verhaal zal zijn.
Het decor van David Farley en het lichtplan van Paul Toben is eenvoudig maar prachtig gemaakt. Een sfeervolle oude studeerkamer met houten panelen en vele boeken. De tijd en plaats van handeling wordt duidelijk gemaakt door smaakvolle tekstprojecties op de wanden van de bibliotheek, en de diverse locaties worden verbeeld door projecties achter de openslaande ramen die dan New York of Lock Willow suggereren.
De prachtige muziek van Paul Gordon sprankelt en wordt gespeeld door een 6-koppig ensemble onder leiding van Caroline Humphris en is fantastisch om naar te luisteren.
‘Daddy Long Legs’ blijkt een emotionele avond en een musical die naast veel warmte ook veel humorvolle elementen kent. Op de voorgrond staan vooral de fantastische prestaties van de cast. McGinnis die Jerusha niet speelt maar gewoonweg is en me tot tranen toe weet te ontroeren. En Hancock die in het begin van het stuk wat op de achtergrond aanwezig is maar naarmate de avond vordert steeds meer op de voorgrond treedt en de wat kille afstandelijke man die hij lijkt achter zich laat.
De voorstelling die ik zag was de laatste ‘Daddy Long Legs’ in Londen maar ik hoop dat er nog meer van dit soort prachtige en ontroerende musicals in het St James Theatre geprogrammeerd gaan worden.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 8 december 2012
© foto Meghan Moore
