Op papier leek dit een meer dan ideale combinatie. Een nieuwe juke-box musical gebaseerd op de muziek van de succesvolle meidengroep de Spice Girls, geschreven door comédienne Jennifer Saunders en geproduceerd door Judy Craymer die ook verantwoordelijk was voor de wereldwijde hit ‘Mamma Mia!’. Girl power alom dus en de hype in de aanloop naar de previews was groots. Veel van de voorstellingen in die periode waren dan ook razendsnel uitverkocht.
Ik heb heel veel zin in deze musical en neem met een spannend gevoel mijn lang van tevoren geboekte plaats in. Een goed begin van een reeks van elf voorstellingen in Londen lijkt me. Een paar uur later verlaat ik teleurgesteld het theater. ‘Viva Forever!’ is duidelijk niet wat ik ervan verwacht had.
Een explosieve en energieke start in het openingsnummer ‘Wannabe’ bezorgt me kippenvel. Dit gaat een hele leuke avond worden denk ik nog.
Het verhaal is simpel en vertelt over het meisje Viva, samenwonend met haar moeder Lauren op een woonboot en met haar vriendinnen meedoet aan de talentenjacht ‘Starmaker’. En over de impact die de plotselinge weg naar roem heeft op haar vriendschappen en de relatie met haar moeder.
Maar het verhaal is veel te simpel om te kunnen boeien. Er zijn geen onverwachte plotwendingen en het geheel is erg voorspelbaar. Als je al aan het begin van de avond kunt deduceren hoe het verloop van het verhaal gaat zijn is er toch iets ernstig mis.
Het script van Jennifer Saunders is eerlijk gezegd niet meer dan een slappe ‘Absolutely Fabulous’ episode : met een verhaal over moeder Lauren haar dochter Viva en Suzi, de hartsvriendin van moeder Lauren is de link naar Edina, Saffron en Patsy al snel gelegd. Er zitten een paar leuke en rake one-liners in het script voornamelijk voor de rol van Suzi en voor Minty, de assistente van Simone, één van de juryleden in ‘Starmaker’.
Het script van Saunders leent uiteraard sterk op comedy maar probeert bij momenten ook dramatisch of absurdistisch te zijn en dat levert af en toe verwarrende scènes op. Een solo van Simone is bijvoorbeeld een droomscène waarin ze ‘I Turn To You’ zingt en waarbij ik in eerste instantie nog denk dat ze tot geloof is gekomen. Wat raar denk ik nog, totdat duidelijk is dat ze zingt over haar plastisch chirurg.
Het script leunt ook te sterk op het hier en nu van 2012 wat mij betreft. Weinig subtiel en de verwijzingen naar tweets en hashtags vliegen je om de oren. Ook zijn de vele zoektochten op TV naar onontdekt talent nu nog een hype maar als dat ooit overwaait verliest ook het gegeven van deze musical sterk aan kracht.
Het design van Peter McKintosh is echt prachtig en de manier waarop de woonboot geïntegreerd is in het decor en kan verdwijnen en verschijnen is zeer inventief. Howard Harrison is verantwoordelijk voor het lichtontwerp en ook dat is prachtig en sprankelend en in de Starmaker scènes bijna overweldigend.
Op de cast en het energieke ensemble is weinig aan te merken. Sally Ann Triplett die de rol van moeder Lauren speelt en vooral Sally Dexter als Simone, dragen wat mij betreft de show. Hannah John-Kamen die de hoofdrol Viva vertolkt vond ik eerlijk gezegd niet erg sterk en ging vocaal finaal de mist in bij het nummer ‘Mama’ de finale van de eerste akte. Hatty Preston die de rol van de onnozele Minty speelt en Tamara Wall die de rol van jurylid Karen gestalte geeft springen er dan weer in positieve zin uit.
Het idee voor de musical is van producente Judy Cramer en de vergelijking met ‘Mamma Mia!’ dient zich toch aan en ik denk dat niemand in 1999 het wereldwijde succes van die musical had kunnen voorzien. Of haar nieuwe geesteskind ‘Viva Forever!’ die triomftocht ook maar enigszins zal kunnen evenaren valt toch hevig te betwijfelen.
En wat had ‘Spice Up Your Life’ in de toegift een spetterende finale kunnen zijn als de voorstelling een stuk sterker was geweest. Nu blijft het publiek apathisch aan de stoelen gekleefd en dan helpen zelfs een paar ensemble-leden met goudkleurige megafoons niet meer om de bezoekers uit hun stoel te toeteren.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op maandag 3 december 2012
© foto Brinkhoff/Mögenburg
