Ik ben geen fanatieke Sondheim liefhebber. Veel van zijn meer lyrische en melodieuze musicals zoals ‘A Little Night Music’ en ‘Sweeney Todd’ vind ik prachtig maar vaker heb ik de neiging om bij veel van zijn andere werk uit pure frustratie na een paar nummers de CD speler uit te schakelen. ‘Merrily We Roll Along’ is zo’n voorbeeld en is misschien niet de meest logische keuze voor de feestdagen productie van de Chocolate Factory.
De originele Broadway productie onder regie van Hal Prince was een gigantische flop en sloot al na 16 voorstellingen. Nu is het de beurt aan Maria Friedman die hiermee haar regiedebuut maakt. Friedman speelde overigens zelf ooit de vrouwelijke hoofdrol in 1992 in de Leicester productie.
En de grootste plus van deze productie is ongetwijfeld ook dat juist actrice en zangeres en tevens Sondheimkenner Friedman de regie voert. Zij weet naarmate het stuk vordert toch de nodige emotie mee te geven die ervoor zorgt dat je enige compassie krijgt voor de karakters. Want anders is het toch een vrij afstandelijke en kille musical.
‘Merrily We Roll Along’ is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1934 van George S Kaufman en Moss Hart. In de musicalversie zijn teksten en muziek van Stephen Sondheim en George Furth schreef het script.
Het verhaal is vrij simpel en gaat over Franklin Shepard een idealistische student die uitgroeit tot succesvol componist en filmproducer, Charley Kringas zijn beste vriend en tekstschrijver en Mary Flynn schrijfster en criticus en een goede vriendin van Frank alhoewel zij meer wil dan alleen dat.
Andere belangrijke personages zijn Joe Josephson de producent van Frank en Charley’s shows en zijn vrouw Gussie Carnegie. Zij is een Broadway ster en speelt de hoofdrol in Musical Husbands. Later krijgt ze een relatie met Frank en trouwt met hem. Beth Spencer is Frank’s eerste vrouw en Meg Kincaid is actrice in Frank’s films en zijn maîtresse.
Het verhaal van de vriendschappen, relaties en intriges wordt chronologisch verteld maar dan wel in omgekeerde volgorde. De opening van de musical is in het Los Angeles van 1976 en aan het eind van het stuk zijn we terug in New York in 1957 en we getuige zijn van het ontstaan van de vriendschap van Frank, Charley en Mary als ze op het dak van hun appartement zitten om getuige te zijn van de eerste satelliet, de passerende Sputnik.
Jammer is wel dat de focus van het verhaal ligt op het personage van Frank waardoor je te weinig inzicht krijgt in de anderen uit de driehoeksverhouding. En vooral het inzicht mist in hoe ze geworden zijn zoals ze zijn.
De ironie van het stuk ligt vooral in het feit dat ze jonger en gelukkiger worden naarmate het stuk vordert zonder dat ze nog weten wat de toekomst voor hen in het verschiet heeft.
De cast is werkelijk fantastisch met Mark Umbers als Franklin, Damian Humbley als de licht chaotische Charley en Jenna Russell is geweldig als de getergde Mary. De overige rollen zijn ook prima bezet met vooral Josefina Gabrielle als de manipulatieve en licht hysterische Gussie en Clare Foster als Beth.
De muziek wordt fantastisch uitgevoerd door een 9 koppige band in mooie arrangementen van Jonathan Tunick en het geluidsontwerp is subliem. Het design van Soutra Gilmour is vrij statisch maar dient het verhaal goed en weet door kleine aanpassingen in de set en vooral de kostuums de omgekeerde reis van de jaren ‘70 tot de jaren ‘50 goed weer te geven. En het mooie lichtplan is van de befaamde David Hersey.
Deze versie van ‘Merrily We Roll Along’ werd unaniem lovend door de pers ontvangen en dat is terecht. De uitvoering is in alle aspecten meer dan fantastisch, verder is het vooral een kwestie van smaak. Als ik in het theater zit vind ik het belangrijk om ontroerd te raken en gegrepen te worden door het verhaal. En waar ik dat bij bijvoorbeeld bij de Sondheim musicals ‘Sunday In The Park With George’ en ‘A Little Night Music’ in dezelfde Chocolate Factory wel had, miste ik dat enigszins bij deze productie.
De speelperiode voor ‘Merrily We Roll Along’ is inmiddels met twee weken verlengd en is nog tot en met 9 maart 2013 te zien.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 6 december 2012
© foto Alastair Muir
