Voor de matinee op donderdag ga ik naar het Duke Of York's Theatre voor het enige toneelstuk dit keer 'Doctor Faustus' onder regie van Jamie Lloyd. De recensies waren zacht uitgedrukt niet overweldigend positief dus ik ben erg benieuwd wat me te wachten staat. Dat het anders wordt blijkt al als ik mijn kaartje bij de box office ophaal en de foyer in rood licht baadt en er knalharde muziek klinkt, die de duivel als gemeenschappelijk thema blijkt te hebben.
De originele versie van Faustus werd al geschreven aan het eind van de 16e eeuw door Christopher Marlowe over een academicus die door tussenkomen van Mephistopheles een pact met de duivel sluit in ruil voor 24 jaar aan bovennatuurlijke krachten. Lloyd's versie is gebaseerd op een in 2003 door Colin Teevan herschreven versie waarbij Faustus zijn ziel verkoopt en met behulp van de krachten van zwarte magie een wereldberoemd illusionist wordt die zich in de hoogste kringen beweegt. De prijs die hij moet betalen voor zijn hebzucht is hoog.
In de titelrol is Kit Harington gecast. Hij speelde onder andere Albert in de originele cast van 'War Horse' en het toneelstuk 'Posh' en keert met deze rol terug op West End. Het bekendst is hij waarschijnlijk door zijn rol als Jon Snow in de serie 'Game Of Thrones'.
Het blijkt een verwarrend stuk, bijna anarchistisch in opzet en niet eens zozeer onbegrijpelijk maar meer ongrijpbaar. De setting is een afgeleefde sfeerloze kamer waar we kennis maken met Faustus. Hij lijkt nogal een kluizenaar met zijn televisie en laptop als enige venster naar de buitenwereld. En de verwikkelingen die volgen lijken zich eerder af te spelen in zijn eigen verbeelding dan dat ze werkelijk plaatsvinden.
Harington is indrukwekkend in de rol en lijkt een bijna masochistische relatie te hebben met alle demonen en engelen die hem plagen. En dan vooral met het karakter Mephistopheles, nors en bijna sarcastisch vertolkt door Jenna Russell. Russell heeft ook de taak om het toneelstuk wat op te leuken als intermezzo aan het begin van de tweede akte waarbij ze het publiek trakteert op karaoke versies van 'Devil Woman' en 'Bat Out Of Hell'. Jade Anouka speelt de rol van Wagner prachtig en ook Forbes Mason maakt indruk als een agressieve Lucifer.
De set van Soutra Gilmour en de belichting van Jon Clark zijn indrukwekkend en zit vol visueel spektakel, vooral als blijkt dat in de loop van het verhaal de beklemmende hedonistische wereld van Faustus als het ware openbreekt en dat wordt weerspiegeld in het toneelbeeld.
Bij de verontrustende beelden die Lloyd oproept moest ik ook regelmatig denken aan de traditie van de Japanse horrorfilms zoals 'Ringu' en 'Dark Water'. En het is vooral een rauwe voorstelling met naar mijn mening soms onnodig gewelddadige en ongemakkelijke scènes. Bovendien komt zo'n beetje het hele scala aan lichaamsvloeistoffen voorbij. Voor sommigen uit het publiek was het duidelijk teveel gezien de lege plaatsen na de pauze.
Grootste manco van de voorstelling is voor mij toch wel dat de zwaardere thema's continu worden ontkracht door de vaak flauwe humor en je totaal niet wordt geraakt door het lot van Faustus. Het is zeker een moedige voorstelling met veel sterke visuele beelden waarbij helaas sensueel en verleidelijk maar al te vaak zijn ingeruild voor grof en aanstootgevend.
Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 5 mei 2016
© foto's Marc Brenner
