‘The Scottsboro Boys’ is de laatste musical die John Kander en Fred Ebb samen maakten. Werk aan de musical begon al in 2002 samen met Susan Stroman (choreograaf en regisseur) David Tampon (script) maar werd na de dood van Ebb in 2004 onderbroken om pas in 2008 te worden voltooid. Na producties Off-Broadway en in Minneapolis ging de musical in oktober 2010 op Broadway in première. Helaas viel het doek al na 29 previews en 49 reguliere voorstellingen. In 2011 kreeg ‘The Scottsboro Boys’ 12 nominaties voor de Tony Awards maar wist deze door de sterke concurrentie van ‘The Book Of Mormon’ niet te verzilveren.
In 2013 is het de beurt aan een voorstellingenreeks in de Young Vic in Londen waarbij de originele creatives betrokken zijn en ook een aantal castleden hun rollen hernemen. Nog voor de première werd de reeks al verlengd en na de laaiend enthousiaste recensies is de voorstelling inmiddels uitverkocht.
‘The Scottsboro Boys’ is gebaseerd op een geruchtmakend proces in de vorige eeuw waarbij in 1931 negen jonge Afro-Amerikaanse mannen variërend in de leeftijd van dertien tot negentien jaar van een trein in Scottsboro Alabama werden gehaald en valselijk werden beschuldigd van de verkrachting van twee jonge blanke vrouwen. Ondanks het feit dat één van de vrouwen later haar verklaring introk werden de jongens tot de doodstraf veroordeeld en jaren van processen volgden waarbij ze werden bijgestaan door Samuel Leibowitz een Joodse advocaat uit New York.
De boodschap die ‘The Scottsboro Boys’ brengen is allesbehalve vrolijk en de ironie wil dat de musical in de vorm is gegoten van een ‘minstrel show’ een populaire vorm van vermaak in het Amerika van de 19e eeuw waarbij voornamelijk blanke artiesten met een zwart geschminkt gezicht het publiek onderhielden.
De verteller van het stuk The Interlocutor is de enige blanke acteur in de cast. Een mooie rol van Julian Glover die het geheel met een ironische glimlach beziet maar waarbij haat onderhuids sluimert. De rest van de rollen worden gespeeld door de zwarte cast waarbij zij ook die van de blanken en vrouwen voor hun rekening nemen.
Colman Domingo en Forrest McClendon zijn fantastisch in hun rollen als Mr Bones en Mr Tambo. En vooral Kyle Scatliffe maakt indruk als Haywood Patterson één van de beschuldigden.
De muziek en de wijze van vertellen ademt op sommige momenten de sfeer van Kander en Ebb’s hitshows als ‘Chicago’ of ‘Cabaret’ maar is nog meer een eigenzinnige mix van allerlei muziekstijlen waarbij blues en soul, ragtime en jazz worden afgewisseld met music hall muziek. Kander en Ebb’s unieke stijl is te horen in energieke ensemblestukken als ‘Shout!’ en ‘The Scottsboro Boys’, prachtig ontroerende ballads als ‘Go Back Home’ en melancholieke songs als ‘Southern Days’.
Het design van Beowulf Boritt is simpel en bestaat niet meer dan uit een houten vloer met een drietal bogen die een theater verbeelden maar door het ingenieuze gebruik van stoelen en een aantal planken worden alle locaties uit het stuk verbeeld, of het nu een trein is of een isoleercel in de gevangenis.
‘The Scottsboro Boys’ is een voorstelling met een harde waarheid over racisme en als een soort van wolf in schaapskleren verpakt in een onderhoudende en energieke musical. De zwijgende vrouw die de voorstelling opent die ook wellicht de moeder, geliefde of zus van één van ‘The Scottsboro Boys’ is slaat aan het eind van de voorstelling in haar enige spreekscène een brug naar het Amerika van de jaren ‘50 en naar onze tijd.
Het verhaal grijpt je bij de keel en moet je machteloos concluderen dat er in de ruim honderd jaar na ‘The Scottsboro Boys’ maar bitter weinig veranderd is. Ik heb zelden een publiek zo stil en onder de indruk een zaal zien verlaten als bij deze musical.
Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 30 november 2013
© foto Richard Hubert Smith
