De productie die rond deze feestdagen in de Chocolate Factory is te zien is Bernstein’s interpretatie van Voltaire’s filosofische satire ‘Candide’ uit 1956 en is in alle opzichten meer een flamboyante operette dan een musical. En hoewel de voorstelling in een soort van wervelwind voorbij trekt en van terughoudendheid in geen enkel opzicht sprake is, het verhaal in alle aspecten bizar is en het publiek in een soort van extatische verwondering achterlaat, is het een fantastische avond in het theater.
Het verhaal is ingewikkeld en sinds de eerste productie hebben al velen zich aan de structuur en teksten van het stuk gewaagd. Het originele script is van Lillian Hellman, later bewerkt door Hugh Wheeler en naast de oorspronkelijke teksten van Richard Wilbur hebben ook anderen daaraan bijgedragen waaronder Stephen Sondheim en Leonard Bernstein zelf. De versie van ‘Candide’ die nu in de Chocolate Factory te zien is is gebaseerd op de versie van de Scottish Opera uit 1988 en bewerkt door regisseur Matthew White.
Het verhaal opent in Westfalen, Duitsland waarbij de jonge man Candide verliefd is op de mooie Cunegonde en wiens broer Maximilian een oogje heeft op de meid Paquette. De vier jongelingen genieten onbezorgd van het leven en al het moois dat het hen biedt voornamelijk doordat ze op een filosofische wijze onderwezen worden door hun leermeester Pangloss.
De baron en vader van Maximilian en Cundegonde vindt de bastaard Candide echter geen partij voor zijn dochter en hij wordt uit het slot verdreven. Wat volgt is een avontuurlijke reis van de enthousiaste en onbezonnen Candide door de wereld en via verschillende continenten keert hij uiteindelijk terug naar Europa en belandt in Venetië. Hier wordt hij herenigd met zijn Cundegonde en als volwassen geworden man komt hij realistisch tot de conclusie dat het leven goed noch kwaad is maar er is om geleefd te worden en om er samen het beste van te maken. Het verhaal is op momenten uitermate verwarrend en enigszins bizar ook omdat personages plotseling uit de dood schijnen te herrijzen en veel van de acteurs diverse rollen spelen.
Voltaire’s origineel zal ongetwijfeld een diepe betekenis kennen maar gelukkigerwijs wordt deze versie van ‘Candide’ met veel humor gebracht. Het verhaal is vooral onderhoudend maar als Candide met zijn Cundegonde herenigd wordt en de voltallige cast de majestueuze finale ‘Make Our Garden Grow’ prachtig zingt ben ik oprecht ontroerd.
Fra Fee is een geweldige Candide maar nog meer indruk wat mij betreft maakt Scarlett Strallen als Cunegonde die met haar versie van ‘Glitter And Be Gay’ de show bijna letterlijk stopt. Geweldig! James Dreyfus zet een fabuleuze Pangloss neer en ook Cassidy Janson als Paquette en David Thaxton als Maximilian weten met gemak te overtuigen.
Het hart van het stuk is de geweldige score van Bernstein die louter uit lyrische hoogtepunten bestaat als ‘The Best Of All Possible Worlds’, ‘Oh Happy We’ en meer ingetogen nummers als ‘It Must Be So’ en ‘Ballad Of Eldorado’. De muziek wordt prachtig uitgevoerd door een negenkoppig ensemble met orkestraties van Jason Carr.
Voor deze ‘Candide’ is het auditorium van de Chocolate Factory door ontwerper Paul Farnsworth omgetoverd tot een soort van dorpsplein waarbij het publiek rondom gezeten kan genieten van de cast die niet alleen op de vloer zelf speelt maar tevens op diverse niveaus daarboven. Het lijkt wel alsof een carnavalesk vaudeville gezelschap even intrek heeft genomen in de Chocolate Factory al is het op momenten wel heel rommelig en gebeurt er van alles tegelijk. Wees ook niet verbaasd als je als achteloze bezoeker soms in het verhaal en de actie wordt betrokken.
Ik zag een van de laatste previews en zat bijna naast de artistiek leider van de Chocolate Factory David Babani die zich ook kostelijk scheen te amuseren. Of deze versie van ‘Candide’ ook de overstap maakt naar West End zoals bij veel van hun producties gebruikelijk is waag ik te betwijfelen. Maar dat ligt dan zeker niet aan de fantastische en enthousiaste manier waarop de cast deze ‘Candide’ voor het voetlicht bracht.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 30 november 2013
© foto Nobby Clarke
