Pinocchio - Lyttelton - National Theatre

Voor de traditionele familievoorstelling rond de Kerst sloeg het National Theatre dit keer de handen ineen met Disney Theatrical Productions en brengen ze de klassieker 'Pinocchio' tot leven op het toneel van het Lyttelton Theatre.

De bewerking van het oorspronkelijke Italiaanse verhaal van Carlo Collodi uit 1883 en de Disney film uit 1940 is in goede handen bij scriptschrijver Dennis Kelly (onder andere 'Matilda') en regisseur John Tiffany (onder andere 'Harry Potter And The Cursed Child').  

Arrangeur en componist Martin Lowe werd aangetrokken voor de muziek. Om een musical te maken van een film die grotendeels bestaat uit instrumentale underscore en slechts een handvol songs bleek nog niet zo eenvoudig. Lowe kreeg van Disney wel de beschikking over de volledige handgeschreven originele filmscore van Leigh Harline en een aantal songs die de film destijds niet haalden. Tevens gebruikte hij melodieën uit de Italiaanse volksmuziek en zo ontstond de muzikale omlijsting voor deze 'Pinocchio'. Alle bekende songs zitten erin zoals 'Give A Little Whistle', 'An Actor's Life For Me' en natuurlijk de klassieker 'When You Wish Upon A Star' . Maar op een of andere manier merk je dat het een hele puzzel is geweest. Een coherente structuur en een duidelijk signatuur ontbreekt. Ik ben benieuwd wat 'Pinocchio' was geworden als bijvoorbeeld Stiles en Drewe als componisten betrokken waren geweest.

Het verhaal in een notedop.  De oude weduwnaar Geppetto creeert het kleine jongetje Pinocchio uit hout en die komt 's nachts na een betovering door de Blue Fairy tot leven. Maar zij vertelt hem dat hij alleen een echte jongen kan worden als hij moedig en eerlijk blijft. En met Jiminy Cricket die fungeert als zijn geweten en The Fox door wiens toedoen de verleiding altijd op de loer ligt, trekt Pinocchio onbevangen de wijde wereld in. Maar voordat Pinocchio echt tot leven komt beleeft hij allerlei avonturen in het theater van Stromboli, op Pleasure Island waar ongehoorzame kinderen in ezels veranderen en op zoek naar Geppetto belandt hij in de buik van de walvis Monstro.

In een musical die gaat over een marionet is er niets logischer dan dat gegeven ook de basis te laten vormen voor het design. Bob Crowley ontwierp de set en de kostuums en samen met Toby Olié is hij ook verantwoordelijk voor de ingenieuze ontwerpen van de vele poppen die in deze voorstelling gebruikt worden. Soms heel simpel en dan weer meer dan reusachtig groot. 

Gecombineerd met de prachtige soms adembenemende effecten en het sublieme lichtplan van Paule Constable is 'Pinnochio' echt een feest om te zien. Het zijn prachtige plaatjes. Van de simpele maar machtig mooie openingsscène tot het overdadig kleurenpalet van 'Pleasure Island' en de commedia dell'arte elementen in 'I've Got No Strings'. In iedere scène zit wel iets waarvan ik dacht wow, wat is dat goed gevonden.

Wat de cast betreft was ik erg onder de indruk van Joe Idris-Roberts als een eigenzinnige Pinocchio die in een aanstekelijk enthousiasme over het toneel stuitert en Audrey Brisson die de show steelt als een aan smetvrees lijdende en bijzonder geestige Jiminy Cricket. David Langham speelt heerlijk als de sluwe louche Fox en Annette McLaughlin ontroert als de Blue Fairy.

Deze 'Pinocchio' is zeker geen klassieke glossy Disney maar wel absoluut een heerlijke en eigenzinnige musical. Oké muzikaal gezien misschien wat mager, soms een beetje te moraliserend, maar visueel wel een prachtig en bij vlagen sinister spektakel.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 27 december 2017

© foto's Manuel Harlan

The Woman In White - Charing Cross Theatre

Voor de matinee ga ik vandaag voor een tweede keer naar de revival productie van 'The Woman In White'. Eerder zag ik een van de eerste previews en een uitgebreid verslag is hier nog na te lezen. De voorstelling maakt mogelijk nog meer indruk dan eerder en het is opvallend hoeveel veranderingen er nog zijn doorgevoerd in vergelijking met de previews. 

Het blijft raar om een musical die je zo goed kent ruim tien jaar later in een nieuwe versie opnieuw te zien maar de makers zijn er wat mij betreft volledig in geslaagd. Inmiddels is ook 'The Woman In White' in het Charing Cross Theatre weer een klein stukje theatergeschiedenis, maar ik ben erg blij dat ik deze fantastische versie twee keer heb mogen zien.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 27 december 2017

© foto Darren Bell

The Grinning Man - Trafalgar Studios

Voor de eerste voorstelling ga ik op deze Boxing Day naar Trafalgar Studios voor de musical 'The Grinning Man'. Een nieuwe musical die voor het eerst te zien was in de Bristol Old Vic in 2016 en nu dus op West End. De makers baseerden hun musical op het verhaal L'Homme Qui Rit van Victor Hugo uit 1869. Carl Grose schreef het script en de muziek en teksten zijn van Tim Phillips en Marc Teitler. De voorstelling wordt geregisseerd door Tom Morris die destijds co-regisseur voor 'War Horse' was.

Het macabere bijna mythische sprookje vertelt het verhaal over de weesjongen Grinpayne die als kind afschuwelijk verminkt raakt en zijn demonische glimlach verbergt achter een alles verhullende zwachtel. Als jonge volwassene rest hem niet meer dan het lot als bezienswaardigheid in de rondtrekkende freakshow van zijn adoptievader Ursus.  Vriendschap vindt hij ook bij het blinde meisje Dea en hij wordt beschermd door de mysterieuze wolf Mojo. Befaamd raakt hij op Trafalgar Fair in het sobere Lonn'donn dat geregeerd wordt door King Clarence en zijn drie verveelde kinderen Josiana, Angelica en Dirry-Moir.  De waarheid over de oorzaak van het gruwelijke lot van Grinpayne blijft in nevelen gehuld omdat hij een mysterieus drankje gebruikt dat weliswaar zijn pijn draaglijk maakt maar dat ook een effect heeft op zijn geheugen. Tot de geheimen rond Grinpayne langzaam ontrafeld worden en de rol daarin van Ursus en de groteske hofnar Barkilphedro.

'The Grinning Man' kent een rijke en gevarieerde bijzonder theatrale score van ruim twintig songs die prachtig worden vertolkt door een vijftal muzikanten Hans & The Bleeding Cheeks. Opvallend is de keuze voor onalledaagse instrumenten en geluiden hetgeen alleen maar bijdraagt tot de spookachtige en soms carnavaleske sfeer van de voorstelling. De muziek kent vele juweeltjes zoals het groteske 'Laughter Is The Best Medicine' waarmee Barkilphedro  de voorstelling opent en direct de sfeer zet of het verontrustende bijna atonale 'Labyrinth' waarmee Grinpayne de tweede akte begint. Prachtig zijn ook 'Born Broken' of het ontroerende 'Stars In The Sky'.

Jon Bausor (set) Jean Chan (kostuums) en Rob Casey (licht) creëerden in de Trafalgar Studios een bijna duistere soms chaotische wereld waarbij ze de totale ruimte gebruiken en er door acteurs en muzikanten ook in de zaal kan worden gespeeld. Speciale vermelding verdienen zeker de prachtig en inventief ontworpen poppen door Finn Caldwell en Toby Olié die de vertelling naar een magistraal niveau brengen. Vooral de manier waarop ze de wolf Mojo tot leven brengen is geweldig mooi en indrukwekkend.

De cast kent eigenlijk geen zwakke schakels maar vooral de hoofdrol van Grinpayne wordt subliem vertolkt door Louis Maskell wiens eigenzinnige stem perfect kleurt bij de sfeer van de musical. Julian Bleach steelt de show als Barkilphedro die ons als een soort manische Emcee door het verhaal leidt en Sanne den Besten speelt en zingt prachtig in haar rol van Dea.

  

'The Grinning Man' is naast eng en macaber vooral eigenzinnig waarbij drama en tragiek hand in hand gaan met nogal absurde humor. Soms werkt dat maar niet altijd. Ook de golf aan gebeurtenissen die je als publiek na de pauze wordt voorgeschoteld voelt op momenten wat te gehaast. Maar dit zijn slechts kleine punten van kritiek op een heerlijke en bizarre voorstelling die wat mij betreft op alle fronten scoort. 

Het gegeven van 'The Grinning Man' is universeel en hebben we al eerder gezien in musicals als 'The Phantom' en 'Beauty And The Beast' maar de manier waarop Grinpayne bijna als een martelaar wordt verbeeld vond ik ontroerend en de reprise van 'Stars In The Sky' waarin ze lopend over het publiek reiken naar die glinsterende sterrenhemel simpelweg prachtig.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 26 december 2017

© foto's Helen Maybanks

Follies - Olivier - National Theatre

En voor je het weet is het tijd voor de laatste voorstelling. Ik sluit in stijl af met Stephen Sondheim's iconische musical 'Follies' die 30 jaar na de West End première nu voor het eerst in het National Theatre te zien is. Een enorme productie met een cast van 37,  een orkest van 21 onder regie van Dominic Cooke en met klassiekers als 'Broadway Baby', 'I'm Still Here' en 'Losing My Mind'. Ik heb de musical nooit eerder live gezien en ben dan ook benieuwd of deze mijn hooggespannen verwachtingen waar gaat maken. De voorstelling begint al om 19.00 uur en wordt vanavond opgevoerd zoals door James Goldman (script) en Sondheim (muziek en tekst) geschreven, als éénakter zonder pauze. Twee uur en vijftien minuten lijkt een lange zit maar ik kan me ook niet voorstellen dat er een pauze in dit stuk zou zitten, het zou de magie verstoren. 

Het is 1971 als Dimitri Weismann in zijn theater een laatste feest organiseert voor zijn revue sterren uit lang vervlogen tijden van voor de oorlog. Het theater uit  de glorietijd van vaudeville Weismann's Follies verkeert in een vervallen staat en valt binnenkort ten prooi aan de sloophamer. De sterren van destijds zijn ouder en de ogenschijnlijk mooie herinneringen worden op de reünie langzaam ontrafelt en blijken in veel gevallen duistere geheimen. 'Follies' is een schrijnend verhaal over oude geesten uit het verleden en de verloren zielen in het heden. Over de vergankelijkheid van de jeugd en bitterzoete herinneringen. 

Hoewel het verhaal van 'Follies' veel karakters kent ligt de focus op Sally Durrant die de showbiz is ontvlucht en samen met haar echtgenoot Buddy Plummer in een saaie provinciestad in Arizona woont en Phyllis Rogers die samen met Benjamin Stone een welgesteld leven in New York leidt. Maar beide echtparen kennen spanningen in hun huwelijk en daar komt bij dat Sally nog steeds diepe  gevoelens heeft voor Benjamin in een bijna grenzeloos verlangen terwijl duidelijk is dat die liefde nooit zal worden beantwoord.

In de briljante structuur van 'Follies' zien we niet alleen de karakters in het nu, verbitterd over gemiste kansen, maar ook zoals ze destijds waren als twintigers vol van jeugdig enthousiasme in hun passies en dromen. Ook andere personages van vroeger in hun continue aanwezigheid op het toneel voelen bijna als fragiele geesten uit het verleden. Die sfeer wordt ook zeker versterkt door het prachtige grootse design van Vicki Mortimer in set en kostuums en de bijna schemerige belichting van Paule Constable en de flakkerende Follies lichtreclame waarvan alleen de laatste vier letters af en toe oplichten legt de kern van deze musical subtiel bloot. De choreografie en staging van Bill Deamer is prachtig overdadig in de vele shownummers maar ook subtiel en teruggehouden op momenten die daar om vragen. De musical voelt bijna surrealistisch vooral in de finale in de Loveland scénes die ook in design een bijna tegengesteld gevoel oproepen in vergelijking met hetgeen je eerder hebt gezien.

De cast is zonder uitzondering fenomenaal en 'Follies' voelt als een echt ensemblestuk. Maar goed je ontkomt er niet aan om een paar namen uit te lichten. Imelda Staunton is feilloos in haar rol als Sally en de woede en wanhoop bijna tastbaar in een prachtige uitvoering van 'Losing My Mind'. De overige leads overtuigen evenzo zoals de prachtig zingende Philip Quast als Benjamin en Janie Dee als de cynische Phyllis. Di Botcher is heerlijk als Hattie in een ondeugende 'Broadway Baby' en Tracie Bennett als Carlotta geeft een bevlogen vertolking van 'I'm Still Here' ten beste. En Josephine Barstow ontroert als Heidi in het prachtige bijna klassieke 'One More Kiss'.

'Follies' is een prachtige en overtuigende ode aan het oude Broadway in de aansprekende muziek die Sondheim heeft gecomponeerd en wordt subliem uitgevoerd door een groots orkest onder leiding van Nigel Lilley. En hoewel 'Follies' geen verhalende musical is, het voelt soms meer als een revue en een heldere verhaallijn daardoor ontbreekt, was ik bijzonder onder de indruk van deze vervreemdende bijna nostalgische klassieker over spijt en verlangen. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 25 november 2017

© foto's Johan Persson

Romantics Anonymous A New Musical - Sam Wanamaker Playhouse - Shakespeare's Globe

Op de laatste dag in Londen zie ik twee musicals en allebei op de South Bank. Die avond naar 'Follies' in het National Theatre en voor de matinee ga ik naar het Sam Wanamaker Playhouse onderdeel van Shakespeare's Globe. Daar zie ik de nieuwe musical 'Romantics Anonymous' met een script geschreven door en onder regie van artistiek leider van de Globe Emma Rice. Het Amerikaanse componisten-duo Michael Kooman en Christopher Dimond schreef de muziek en teksten. 

'Romantics Anonymous' is een zoet liefdesverhaal over de schuchtere Angélique wiens verlegenheid haar zo dwars zit dat ze hulp zoekt in een praatgroepje. Haar grote passie echter is chocola en het maken daarvan in onverwachte smaakcombinaties. Ze werkt met veel succes in de schaduw van de befaamde patissier Mercier maar als hij komt te overlijden zit ze zonder baan. Elders erft Jean-René tegen wil en dank The Chocolate Factory die op de rand van een faillissement balanceert. Hij is onhandig en kan niet omgaan met vrouwen. Zijn poging tot een remedie is een dagelijkse opdracht van zelfhulp-bandjes. De paden van Angélique en Jean-René kruisen elkaar als zij solliciteert in zijn fabriek als vertegenwoordiger. Maar stiekem blijft ze chocola maken en als geheime leverancier bloeit de fabriek weer op. Ook de liefde tussen Angélique en Jean-René floreert maar dat gaat niet écht zonder slag of stoot.

Ik was nooit eerder in het Sam Wanamaker Playhouse maar het is een prachtig klein en intiem theater en bleek de perfecte setting voor deze verrassende en ontroerende musical. Al voor aanvang wordt de sfeer gezet door een accordeonist die rondloopt in de zaal en het publiek krijgt van de cast, in mijn geval Joanna Riding, een chocolaatje met in het Frans de instructie om dat pas te openen en  te eten op het daarvoor aangegeven moment.  De eerste scène is in het Frans maar omdat dat niet echt handig is, is daar het moment voor het magische chocolaatje en zijn we als publiek ineens in staat om het verhaal te volgen. Ze vervolgen gewoon in het Engels ...

Het zet de toon voor 'Romantics Anonymous' als romantische bitterzoete musical met heel veel humor.  De muziek van Kooman is prachtig melodieus en sprankelend bijna lichtvoetig en wordt met verve uitgevoerd door een klein ensemble van vier. En de gevatte teksten van Dimond zijn in goede handen bij de fenomenale cast die ook het geestige script van Rice alle eer aandoen.  Carly Bawden en Dominic Marsh zijn heerlijk als het sympathieke liefdeskoppel. Ook de rest van de bescheiden cast zorgt voor geweldige momenten waarbij ze veel verschillende bijrollen  voor hun rekening nemen. Zo is Joanna Riding hilarisch leuk als fabriekscheffin Magda een soort van Mrs Overall 2.0 en Gareth Snook speelt niet alleen Mercier maar ook de flamboyante Madame Marini.

Het simpele design van Lez Brotherson is prachtig maar lijkt wel op dat van 'The Umbrellas Of Cherbourg' in het Gielgud Theatre van enkele jaren geleden. Ik moest daaraan vaker denken, niet alleen omdat Carly Bawden en Joanna Riding ook daarin hoofdrollen vertolkten maar bij deze musical van Kneehigh was ook Emma Rice sterk betrokken.

'Romantics Anonymous' is absoluut een feest waarbij je echt van harte hoopt dat het uiteindelijk toch goed komt tussen de twee geliefden. De bijna acrobatische hartverwarmende finale typeert deze musical, een beetje excentriek maar echt onweerstaanbaar.

Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 25 november 2017

© foto's Tristram Kenton en Steve Tanner

A Christmas Carol - The Old Vic

Voor de voorstelling op vrijdag heb ik net voor vertrek één van de eerste previews geboekt van een nieuwe bewerking van 'A Christmas Carol' in The Old Vic. Een beetje een gok omdat ik er nog niets over heb kunnen lezen maar een losse plaats op de eerste rij wordt met korting verkocht en in de creatives heb ik ook genoeg vertrouwen.

Voor aanvang van de voorstelling wordt het publiek dat al in de zaal is getrakteerd op mandarijnen en mince pies en ook de acteurs lopen er kort voor aanvang. Zo word ik aangesproken door Alex Gaumond, die Marley en Scrooge's vader speelt en heb een onderonsje met de actrice die zo later blijkt één van de geesten speelt. Ik probeer maar een beetje in de tijdsgeest te blijven en als ze wegloopt bazuint ze nog even rond  'this gentleman came all the way from Holland in his horse and carriage !' Fijn ... 

Het auditorium van The Old Vic is voor deze productie totaal veranderd en het publiek zit rond een centraal podium en een soort van catwalk die van de toneelzijde dwars door zaal tot ver achterin reikt. Een prachtig simpel ontwerp van Rob Howell (set en kostuums) en Hugh Vanstone (licht) dat vervolmaakt wordt door tientallen flakkerende lantaarns die in allerlei formaten het sfeervolle plaatje compleet maken. Met een mince pie achter de kiezen en in een al magische sfeer begint de voorstelling.

Charles Dickens' 'A Christmas Carol' uit 1843 is natuurlijk een klassieker die al in alle mogelijke varianten is bewerkt en het is nu de beurt aan schrijver Jack Thorne en regisseur Matthew Warchus. De naargeestige vrek Ebenezer Scrooge wordt op Kerstavond bezocht door de geest van zijn vroegere zakenpartner Jacob Marley, waarbij hij gedurende de nacht voor Kerst tot inzicht komt nadat hem door geesten een blik wordt gegund in het feest van heden, verleden en de toekomst.

  

Eerlijk gezegd begint de voorstelling nog vrij conventioneel met de cast die samen gelijktijdig de tekst van Dickens reciteren en als Marley langzaam oploopt en kolossale kettingen en ratelende sloten achter zich meesleept lijkt een duistere sfeer gezet. Maar niets is wat het lijkt als de Ghost Of Christmas Past ten tonele verschijnt. Een klein oud vrouwtje met een nog kleinere kinderwagen en ook de  Ghosts Of Christmas Present en Future zijn vrouwen. Het lijkt alsof ze de vergankelijkheid van het leven weergeven want bij de laatste geest is de kinderwagen een baar met Scrooge's kist. En natuurlijk is Scrooge in deze versie ook een knorrige mopperpot maar vooral een mens die getekend is door de relatie met zijn veeleisende vader en het verlies van zijn grote liefde Belle en de dood van zijn kleine zusje Fan.

Het is een bijzonder atmosferische productie waarbij klassieke kerstliederen als 'Coventry Carol' en 'See Amid The Winter's Snow' in prachtige arrangementen van Christopher Nightingale worden uitgevoerd deels door de cast en soms ondersteund door handbellen. Kippenvel en als ze als laatste toegift 'Silent Night' spelen kun je mij bijna wegdragen. 

En hoewel het verhaal vol sentiment en moraal zit kent deze versie ook heel veel uitbundige humor. Als Scrooge dan eindelijk tot inzicht is gekomen en de familie Cratchit een onvergetelijke dag wil bezorgen komen vanaf het balkon lange tafelkleden naar beneden die dienen als glijbaan voor het diner met spruiten, aardappelen en sinaasappels. En als Scrooge vindt dat er nog niet genoeg spruiten zijn komen die aan kleine parachuutjes vanuit de nok van het theater omlaag en zeilt er een enorme kalkoen dwars door de hele zaal. En er is sneeuw, héél veel sneeuw.

De cast is zonder uitzondering fantastisch met als middelpunt Rhys Ifans als de koppige zure Scrooge die overtuigt zonder te vervallen in sentimentaliteit en zeker vermelding verdient Grace Fincham als een ontroerende engelachtige Tiny Tim. Deze rol wordt gedeeld door vier jonge acteurs elk met hun eigen beperking. 

'A Christmas Carol' is een briljant gemaakte en bijzonder sfeerrijke productie en je kan alleen maar van harte hopen dat deze volgend jaar in The Old Vic of ergens anders weer te zien zal zijn. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 24 november 2017                                                           

© foto's Manuel Harlan

Big Fish The Musical - The Other Palace

Vanavond naar de musical 'Big Fish' in The Other Palace het voormalige St James Theatre dat sinds een klein jaar eigendom is van Lloyd Webber en ruimte biedt aan de wat minder bekende titels in het musicalgenre. 'Big Fish' met muziek en teksten van Andrew Lippa en een script van John August is gebaseerd op de gelijknamige roman van Daniel Wallace, was in 2003 al een film van Tim Burton en de originele versie van de musical die dateert uit 2013 was een genadeloze flop op Broadway. Voor de Londense versie is de structuur van de vertelling door de makers en regisseur Nigel Harman radicaal herdacht en zijn er een aantal songs uit de score verdwenen en weer nieuwe toegevoegd. 

Voor de hoofdrol in Londen wist men acteur Kelsey Grammer te strikken. Hij is wellicht het bekendst van zijn rol als Frasier maar speelde ook in musicals als 'La Cage Aux Folles' en 'Finding Neverland'. Ik geef graag toe dat zijn casting me deed besluiten om te boeken. Ik kende het boek, de film en de muziek niet en neem mijn plaats in de zaal in en besluit het allemaal maar over me heen te laten komen. Grappig is dat het zaalpersoneel niet alleen een bord omhoog houden met het verbod op gebruik van telefoon maar het is vanavond ook verboden te vissen. En hoewel het best lang duurt voor de eerste muziek in deze musical te horen is grijpt het verhaal me eigenlijk vanaf het begin.

Edward Bloom is een al wat oudere maar levendige man die in zijn actieve leven vertegenwoordiger was en een lastige relatie  heeft met zijn afstandelijke en rationele zoon Will. In zijn jonge jaren was hij er eigenlijk nooit maar als hij wel thuis was vertelde hij spannende  zonderlinge verhalen over circussen, reuzen, zeemeerminnen en heksen. De huwelijksdag van Will met Josephine vormt een keerpunt als Edward in het ziekenhuis terecht komt na wat een beroerte lijkt. Vader en zoon doen beiden hun best om hun gespannen relatie wat te verzachten ook nu blijkt dat Josephine zwanger is van een zoontje. Maar veel tijd lijkt hen niet meer gegund als blijkt dat Edward ernstig ziek is en Will bovendien onuitgesproken geheimen uit het leven van zijn vader ontdekt. 

'Big Fish' is als musical een prachtige vertelling waarbij heden en verleden hand in hand lopen en je als publiek zowel de harde werkelijkheid krijgt voorgeschoteld als de sprookjes uit de jeugd van Will met daarin verweven de ontmoeting en opbloeiende liefde van Edward en zijn latere echtgenote Sandra. En misschien schuilt daarin ook wel wat de zwakte van de voorstelling, soms voelen de surrealistische momenten van de sprookjes wat banaal en vergezocht tegenover het zware verhaal van Will en zijn vader. 

De malle scènes uit de sprookjes zitten vol humor en zijn zeer te genieten maar het zijn vooral de verstilde momenten uit het echte leven van de familie die indruk maken met emoties die iedereen wel kent. Ik ben oprecht ontroerd door het optimisme in 'Daffodils' de finale van de eerste akte en al helemaal door het prachtige 'How It Ends' waarin Edward terug maar vooral vooruit kijkt in het besef dat de dood niet het einde is. Zowel muziek in een heel scala aan stijlen en teksten in 'Big Fish' zijn prachtig en worden uitgevoerd door een getalenteerde cast met Grammer als bijna ondeugend middelpunt. Een feilloze prestatie. Jamie Muscato overtuigt in de energieke versie van de jonge Edward en Will wordt briljant vertolkt door Matthew Seadon-Young en heeft een prachtige solo met 'Stranger.' De musical is in wezen een verhaal over vaders en zonen en het is daardoor wel jammer dat de vrouwelijke rollen wat in de schaduw blijven staan want aan de kwaliteiten van Clare Burt als Sandra en Laura Baldwin als haar jongere zelf ligt het zeker niet. Complimenten ook aan Landi Oshinowo die de rol van Witch en Jenny Hill overtuigend voor haar rekening neemt.

De beperkte ruimte van The Other Palace wordt optimaal benut door designer Tom Rogers en decor en kostuums betoveren in een mooi palet van blauw en groen. En de smaakvolle projecties van Duncan McLean worden spaarzaam gebruikt om wat meer licht en ruimte te creëren in de vertelling van het verhaal.

Ik geef toe dat 'Big Fish' nog niet in alle opzichten perfect is, maar ik was toch aardig onder de indruk.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 23 november 2017

© foto's Tristram Kenton

The Phantom Of The Opera - Her Majesty's Theatre

De volgende matinee ga ik na lange tijd weer eens naar het grootste succes van Andrew Lloyd Webber 'The Phantom Of The Opera' in het prachtige Her Majesty's Theatre. Er staat sinds een paar maanden weer een nieuwe cast op het toneel en Ben Lewis is voor mij de belangrijkste reden om een kaart te boeken. Prachtige plaats met korting midden rij 4 in de stalls. 

Het blijft een prachtige klassieker maar het werd helaas niet de beste voorstelling die ik zag. Ben Lewis is een statige Phantom met een mooie stem, Jeremy Taylor speelt Raoul ook verdienstelijk al zette hij in 'All I Ask Of You' wel net iets te laat of te vroeg in waardoor het een rommeltje leek. 

Mogelijk was hij afgeleid door de meest gênante Christine die ik ooit heb gezien. Kelly Mathieson ziet er prachtig uit en zingt erg mooi maar ik was continu afgeleid door het totale gebrek aan acteerkunsten. Het kwam erg ingestudeerd en gekunsteld over met een paar gezichtsuitdrukkingen, die ze te pas en te onpas accentueerde met haar overdreven armbewegingen. Zo werden scènes waar ik normaal gesproken erg van geniet zoals 'Don Juan Triumphant' dat zonder ook maar enige hint van erotiek werd gespeeld of 'The Final Lair' dat normaal gesproken erg emotionele momenten kent maar me dit keer volledig onbewogen liet. En op momenten dat ze me bijna wel wist te overtuigen zoals in 'Wishing You Were Somehow Here Again' draait ze richting publiek en zie een verschrikte oogopslag en weer die armen. Maar goed ze zingt erg mooi. 

Verder wel genoten van de rest van de cast al is Lara Martins niet mijn favoriete La Carlotta. En de muziek blijft natuurlijk om van te smullen en werd uitgevoerd door een prachtig spelend orkest.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 23 november 2017

© foto's Johan Persson

The Woman In White - Charing Cross Theatre

De belangrijkste reden dat ik deze week in Londen ben is het feit dat 'The Woman In White' aan de previews is begonnen. Voor de zekerheid niet de eerste geboekt want stel je voor dat die gecanceld wordt maar de derde voorstelling die ze voor publiek spelen lijkt me een veilige gok. Voor mij is 'The Woman In White' nog steeds één van de favoriete Lloyd Webber scores en heb destijds enorm genoten van de originele productie in het Palace Theatre. Met een spannend gevoel loop ik dan ook naar het kleine Charing Cross Theatre.

Lloyd Webber baseerde de musical op de gelijknamige roman uit 1860 van Wilkie Collins en een kort verhaal van Charles Dickens The Signal-Man. Walter Hartright is op weg naar Limmeridge House als hij aangekomen op het station een ontmoeting heeft met een mysterieuze in het wit geklede verschijning die aan hem onthult dat ze een afschuwelijk geheim met zich meedraagt. Maar even plots als ze verscheen is ze weer verdwenen. Hartright is uitgenodigd op het landgoed van Mr Fairlie om Marian Halcombe en haar halfzuster Laura Fairlie de schone kunsten te onderwijzen. Hartright heeft opnieuw een ontmoeting met de mysterieuze verschijning en raakt verder verstrikt in de geheimen van Marian en haar familie. Na het gearrangeerde huwelijk van Laura met de gemene Sir Percival Glyde komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling en samen met zijn handlanger de flamboyante Count Fosco neemt het verhaal een dramatische wending. En is het de vraag of het geheim van die geheimzinnige vrouw ooit zal worden onthuld.

Een aantal van de originele creatives zijn ook nauw bij deze herziene versie betrokken, Andrew Lloyd Webber uiteraard maar ook Charlotte Jones (script) en David Zippel (teksten) werken mee aan deze eerste welkome revival. 

Er is veel herschreven aan 'The Woman In White'. Zo is de melodie van 'I Hope You Like It Here' deels nieuw en zijn de grote ensemblenummers als 'Lammastide' en 'Lost Souls' verdwenen en vervangen door de scènes 'We Plough The Fields And Scatter' en 'London'. Ook het oorspronkelijke 'The Woman In White' thema zit nu prominenter in de voorstelling.

Regisseur Thom Southerland is erin geslaagd om de kern van het verhaal te doorgronden. Wat opvalt is dat vooral het tempo in de tweede akte een stuk hoger ligt en de gebeurtenissen zich sneller opvolgen. Dit is bijvoorbeeld wel ten koste gegaan van de scène 'Laura's Nightmare', maar ik geef toe dat door de aanpassingen de musical wel intenser, mysterieuzer en spannender voelt en je meer betrokken raakt bij de karakters. Het verhaal concentreert zich meer op Marian en Laura en waarbij in de originele versie Count Fosco mede door de casting van die rol nog een hoofdrol is is dat nu zeker niet meer zo. Ook de muizen, vogels en de tamme rat waarmee Fosco zich omringde zijn totaal uit het verhaal verdwenen net als alle verwijzingen daarnaar in de teksten.

De ruimte in het kleine Charing Cross Theatre wordt goed benut. Het decorontwerp van Morgan Large in sombere kleuren lijkt vrij statisch maar door het inventief gebruik van bewegende panelen en deuren en in combinatie met het mooie lichtplan van Rick Fisher levert het een dynamisch maar ingetogen toneelbeeld op, zeker ook door de choreografie en staging van Cressida Carré. De weelderige kostuums van Jonathan Lipman passen mooi bij het Victoriaanse tijdsbeeld en de gebruikte speciale effecten zijn simpel maar effectief. De prachtige score in de nieuwe  orchestraties van David Cullen wordt subliem vertolkt door het 10-koppig orkest onder leiding van Simon Holt in een mooi uitgebalanceerd geluidsontwerp.

Op de cast en ensemble valt werkelijk niets aan te merken, de stemmen kleuren mooi bij elkaar en er wordt simpelweg prachtig gezongen door iedereen. Carolyn Maitland als de getergde Marian krijgt de meest dramatische songs te zingen en haar 'All For Laura' zorgt voor kippenvel. Anna O'Byrne straalt als Laura Fairlie en is subliem in de finale scènes. En ook Sophie Reeves als Anne Catherick weet duidelijk te imponeren in haar wanhoop. Chris Peluso speelt een erg vileine maar lafhartige Sir Percival Glyde net zoals Creg Castiglioni die als de geslepen Fosco ook weinig goeds in zin heeft maar dat weet te brengen met zuidelijke charmes en humorvolle verleiding. Ook Anthony Cable zorgt voor wat lichtere momenten als de knorrige Mr Fairlie. Ashley Stillburn is een overtuigende Walter Hartright in een ruwere meer wanhopige schets van zijn karakter dan in het origineel en is prachtig in zijn 'Evermore Without You'.

'The Woman In White' is typisch Lloyd Webber, volledig doorgecomponeerd en vol met prachtige lyrische melodieën in een spannend Victoriaans melodrama over liefde, bedrog en vergelding. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 22 november 2017

© foto's Darren Bell

The Ferryman - Gielgud Theatre

Het toneelstuk 'The Ferryman' van Jez Butterworth onder regie van Sam Mendes stond op het lijstje nog te zien maar omdat er behalve de idioot geprijsde premium seats geen mooie plaatsen meer waren had ik de moed al opgegeven. Tot er op de DMT website ineens weer stalls plaatsen beschikbaar kwamen. Geen moment over nagedacht en geboekt voor £39 op rij C. Beter kun je niet zitten. 

Gezien de lengte van het stuk begint de matinee al om half twee. 'The Ferryman' was oorspronkelijk te zien in het Royal Court Theatre en speelt nu met veel succes op Shaftesbury Avenue.

Het verhaal speelt zich af in 1981 op een boerderij in County Armagh in Noord-Ierland waar Quinn Carney samen met zijn grote familie het jaarlijkse oogstfeest viert. Quinn heeft de IRA al lange tijd de rug toegekeerd maar in de Maze gevangenis sterven gevangenen na een hongerstaking en gebeurtenissen uit het verleden halen het heden in als het lichaam van Quinn's broer Seamus na tien jaar wordt gevonden en het familiefeest wordt verstoord door een ongenode gast.

De cast is enorm en het duurt even voor je in de smiezen hebt wie wie is en hoe de onderlinge verhoudingen liggen. Daar is Quinn en zijn ziekelijke vrouw Mary, Caitlin de weduwe van zijn broer en haar zoon Oisin die er ook wonen en een heel huis vol zoons, dochters, neven en nichten. De oudere generatie van de familie woont ook nog op de boerderij met Uncle Pat, de politiek gedreven Aunt Pat en Aunt Maggie Far Away die in een heel eigen wereld lijkt te leven maar zo nu en dan in een helder moment onderhoudend verhaalt.  En er is Tom Kettle de hulp op de boerderij die nogal traag van begrip is. En dan vergeet ik nog een baby, de gans en het konijn ... 

Er is heel veel te zien in 'The Ferryman' zeker ook in de met veel oog voor detail ontworpen set van Rob Howell en geholpen door de sfeervolle belichting van Peter Mumford waan je je ook echt in het begin van de jaren tachtig. 

'The Ferryman' is een meesterlijke vertelling van een intens gedetailleerde familiekroniek waarbij je de cast te kort zou doen door slechts enkele namen te noemen omdat het een echt ensemblestuk is. Toch wil ik een aantal acteurs noemen die op mij net wat meer indruk maakten. Will Houston speelt een ijzersterke Quinn, de understudy Conor Gormally die deze middag op was als Oisin vond ik fenomenaal en Maureen Beattie als Aunt Maggie Far Away gewoonweg briljant.

'The Ferryman' is een scherpzinnig sfeervol stuk dat mystieke en mythologische elementen  kent en zo bijna het verleden met het heden verweeft.  Als publiek voel je bijna de duisternis binnensluipen en er gaat bij de niet te vermijden dramatische climax van de gebeurtenissen een golf van ontzetting door de zaal. 

Prachtig en magisch en absoluut niet te missen !

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 22 november 2017

© foto's Johan Persson

Mel Brooks' Young Frankenstein - Garrick Theatre

Voor de eerste musical van dit reisje is het naar het Garrick Theatre voor 'Mel Brooks' Young Frankenstein' de voorstelling die is gebaseerd op zijn gelijknamige filmkomedie uit 1974. Niet alleen schreef Brooks mee aan het script maar is ook verantwoordelijk voor de muziek en teksten van deze parodie op het horrorgenre dat in 2007 al op Broadway te zien was en pas nu op West End maar wél met de oorspronkelijke regisseur en choreograaf Susan Stroman. 

Wetenschapper Frederick Frankenstein wil niet langer met zijn familie wil worden geassocieerd, hij staat erop Fronkensteen genoemd te worden, maar hij ontkomt er niet aan om naar Transsylvanië af te reizen om de nalatenschap van zijn grootvader Victor af te wikkelen. Hij laat zijn frigide verloofde Elizabeth in New York achter en maakt op de plaats van bestemming al snel kennis met de gebochelde Igor, de kleinzoon van de handlanger van Victor, en de wulpse jodelende Inga die zich al snel opwerpt als assistente van Frederick. In het kasteel ontmoeten ze de huishoudster Frau Blücher die een amoureus verleden blijkt te hebben met de oude Frankenstein. Zij leidt hen naar het geheime laboratorium waar Frederick notities ontdekt en het duurt niet lang of hij besluit de experimenten van Victor voort te zetten. Maar het gaat hopeloos mis en het monster weet te ontsnappen op de hielen gezeten door inspecteur Kemp en de dorpelingen en als dan ook nog Elizabeth en haar entourage onverwachts opduikt is de chaos pas echt compleet.

Voor de West End versie is veel herschreven, zo zijn er een aantal songs gesneuveld en heeft Brooks twee nieuwe nummers geschreven 'It Could Work' en 'Hang Him Till He's Dead'. En net zoals zijn grote hit 'The Producers' ademt ook 'Young Frankenstein' Broadway in de allerbeste traditie. Een heel scala aan heerlijke nummers passeert de revue in een bijna filmische score waarbij schaamteloos is geleend uit de rijke musicalgeschiedenis zoals uit 'Cabaret' en 'Beauty And The Beast' en zelfs Irving Berlin's 'Puttin' On the Ritz' komt in een geweldig leuk tap-nummer voorbij. 

Het design voor de musical van Beowulf Boritt (decor) en William Ivey Long (kostuums) is briljant en in een bijna cartooneske vormgeving komen de locaties met veel oog voor detail kleurrijk tot leven. En er valt veel te genieten van de cast die zonder uitzondering een mooie prestatie leveren. Hadley Fraser speelt de montere maar absurde Frederick uitbundig overtuigend en komiek Ross Noble maakt zijn musicaldebuut als de trouwe Igor en doet dat perfect waarbij hij zijn karakter niet alleen erg grappig maar ook ontroerend maakt. Summer Strallen als Inga en Dianne Pilkington als Elizabeth zijn wat beperkt doordat hun rollen nogal stereotiep zijn geschreven maar zingen beiden prachtig en Strallen kan weer eens laten zien hoe fantastisch ze kan dansen. En bijzonder onder de indruk was ik van Lesley Joseph als de excentrieke manische Frau Blücher. En niet te vergeten Nic Greenshields als een zelfs vertederend Monster die deze avond zijn tweede voorstelling speelde en Shuler Hensley opvolgt die al in 2007 in de originele Broadway versie speelde.

Subtiel is Young Frankenstein allerminst. Veel van de grappen zijn nogal seksistisch en vunzig maar voor een avond pretentieloos amusement is deze nieuwe en perfect uitgevoerde versie van 'Young Frankenstein' zeker niet te versmaden.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 21 november 2017

© foto's Manuel Harlan

Harry Potter And The Cursed Child Parts One And Two - Palace Theatre

En voor je het weet is het eind van dit reisje Londen al weer in zicht met de laatste voorstellingen die ik op zondag zie. Ik verheug me weer enorm op 'Harry Potter And The Cursed Child'. Part I begint al om één uur 's middags gelukkig, Londen zucht onder de hitte in juni met temperaturen boven de 30 graden dus binnen wachten tot de voorstelling begint onder het genot van een koel drankje. 

De kaarten had ik al een klein jaar geleden geboekt, een prachtige plaats op rij I in de stalls met perfect zicht op het toneel. Toevalligerwijs zie ik het toneelstuk exact één jaar geleden na mijn eerste bezoek. Dat waren toen nog de eerste previews maar inmiddels zijn we een jaar verder en staat de tweede cast op het podium van het sfeervolle Palace Theatre. Naast de nog immer succesvolle West End versie staan er producties gepland voor Broadway in het voorjaar van 2018 en Melbourne aan het begin van 2019.

Over de voorstelling schreef ik al eerder een verslag en dat is hier nog na te lezen. Geen uitgebreid report daarom maar ik heb niet minder van de voorstelling genoten dan de eerste keer dat ik de productie zag. Wel interessant om te zien dat de nieuwe cast en hun onderlinge samenspel het stuk toch een ander soort energie geeft. Jamie Glover als Harry vond ik eerlijk gezegd wat minder dan Jamie Parker uit de eerste cast maar juist samen met Theo Ancient als de nieuwe Albus is hij indrukwekkend in hun onderlinge fragiele band. Rakie Ayola als Hermione is ook totaal anders, wat menselijker en minder star en rechtlijnig misschien. En vooral Samuel Blenkin als de nieuwe Scorpius was briljant, hij speelt de rol een stuk extraverter en zorgt voor de komische noot. 

En hoewel het verrassingsaspect natuurlijk grotendeels ontbreekt als je een voorstelling voor de tweede keer ziet was ik ook nu weer bijzonder onder de indruk. Harry Potter And The Cursed Child blijft een verademing. Een prachtig toneelstuk waarbij alle verschillende disciplines op een indrukwekkende manier samensmelten. Ik ga graag nog een keer !

Deze voorstelling zag ik 's middags en 's avonds op zondag 18 juni 2017

© foto's Manuel Harlan 

The Wind In The Willows - London Palladium

Die avond ga ik naar het London Palladium waar ik één van de eerste previews zie van 'The Wind In The Willows' het klassieke kinderboek van Kenneth Grahame uit 1908 nu in de vorm gegoten van een familiemusical onder regie van Rachel Kavanaugh. Julian Fellowes schreeft het script en werkt na 'Mary Poppins' en 'Half A Sixpence' nu opnieuw samen met George Stiles en Anthony Drewe die verantwoordelijk zijn voor de muziek en teksten.

Het verhaal van 'The Wind In The Willows' is vrij simpel en vertelt het verhaal van vrienden die ver verscholen leven van de buitenwereld in de beschutting van de oevers van de Thames. Maar Rat Badger en Mole hebben veel te stellen met Toad die gefascineerd is door de snelheid van allerlei vervoersmiddelen en daardoor zelfs in de gevangenis belandt. Het is aan de vrienden om hem door een list te bevrijden om zo de residentie van de onverlaat Toad Hall te bevrijden van de gemene Wild Wooders die daarvan bezit hebben genomen onder leiding van Chief Weasel. En het is aan de rots in de branding Mrs Otter om het zootje ongeregeld bij elkaar te houden. 

De score van George Stiles is simpelweg geweldig. Zijn bedoeling was om een variëteit aan stijlen die een dwarsdoorsnede vormen van een eeuw aan Britse muziek te combineren. En we horen dan ook schaduwen van Gilbert & Sullivan in 'As If In A Dream' en Flanders & Swann in 'The Hedgehog's Nightmare' om via meer recente stijlen als pop in 'The Amazing Mr Toad' en glam-rock in 'We're Taking Over The Hall' weer terug te keren naar de klassiekers als Vaughan Williams die doorklinkt in 'One Swallow Does Not A Summer Make'.  Maar vreemd genoeg ligt daarin ook gelijk een beetje de zwakte van deze musical omdat een duidelijke signatuur lijkt te ontbreken. Gelukkig klinkt er ook typisch Stiles en Drewe in deze musical waaronder het prachtige 'A Friend Is Still A Friend' en het ontroerende 'A Place To Come Back To'.

Het design van de musical door Peter McKintosh is prachtig. Ronde lijnen vormen de basis voor de vormgeving van de oevers van de Thames en de diverse andere locaties. Ook de kostuums zijn inventief ontworpen. Het lijkt hele gewone kleding en slechts de details in de gebruikte accessoires en kleuren hinten naar het verbeelde dier. Ook het prachtige lichtontwerp van Howard Harrison helpt om het verglijden van de seizoenen te verbeelden. Het zijn allemaal geweldige en in sommige scènes spectaculaire plaatjes.

Op de cast valt weinig aan te merken. Simon Lipkin als de onverschrokken Rat en Craig Mather als nerdy Mole vormen een perfect koppel. Net als Gary Wilmot als de oudere wijze Badger en Denise Welch als de moederlijke Mrs Otter. Rufus Hound als Toad speelt de hoofdrol en deed dat prima ondanks het feit dat ik zijn karakter eigenlijk vrij onsympathiek en vervelend vond. En er zit veel humor in de musical zoals het zwaluwentrio die als stewardessen de zomer aankondigen of de egel-familie die keer op keer een poging doen om de drukke weg over te steken. Of het kleine egeltje dat in een latere scène verheugd met een ballon geen rekening houdt met de eigen stekels ...

'The Wind In The Willows' is zeker een genoeglijke avond in het theater maar niet helemaal perfect. Misschien leent de klassieker uit de kinderliteratuur zich ook niet voor een musical. En hoewel Fellowes zeker heeft geprobeerd het verhaal in het script meer naar deze tijd te vertalen is hij daarin maar ten dele geslaagd. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 17 juni 2017

© foto's Marc Brenner en Darren Bell

An American In Paris - Dominion Theatre

Voor de laatste twee musicals van dit reisje Londen is het vandaag eerst naar het Dominion Theatre voor de matinee van 'An American In Paris'. De temperatuur in Londen tikt inmiddels 30 graden aan en aangezien ik warm weer haat, ben ik al redelijk vroeg in het koele theater. Ik hoor dat vandaag de originele cast de laatste voorstellingen speelt. Verzekerd dus van de originele bezetting en het geluk dat ik één van de laatste voorstellingen meepak van Robert Fairchild, solist bij het NYC Ballet, die de rol op Broadway creëerde.

De musical is gebaseerd op de bekende MGM film uit 1951 met Gene Kelly en Leslie Caron en na de première in 2014 in het Théâtre du Châtelet in Parijs en de Broadway productie die lente 2015 opende, is 'An American In Paris' sinds maart 2017 te zien in Londen.

Gevierd choreograaf Christopher Weeldon tekende voor 'An American In Paris' niet alleen voor de choreografie maar voert tevens de regie. In vergelijking met de film is er wel het een en ander aangepast, zo schreef Craig Lucas het script voor de musical en zijn er nieuwe nummers uit het oeuvre van George en Ira Gershwin toegevoegd.

'An American In Paris' vertelt het verhaal van Jerry Mulligan een GI die net na de oorlog in 1945 in Parijs besluit te blijven om zijn geluk als kunstenaar te proberen. In een toevallige ontmoeting ziet hij Lise Dassin een jonge danseres en is op slag verliefd. Zijn vriend Adam Hochberg is veteraan die in de oorlog gewond raakte en nu zijn brood als componist verdient. De paden van Jerry en Lise kruisen elkaar opnieuw bij een balletrepetitie waar Jerry ook opvalt bij Milo Davenport een rijke Amerikaanse. Dan blijkt dat Lise al verloofd is met Henri Baurel maar de gedachte aan Jerry laat haar niet meer los. Kiest ze voor de ware liefde zelfs als dat betekent dat ze Henri en de familie Baurel die een grote rol speelde bij het overleven van haar familie in de oorlog los moet laten ?

Ondanks het flinterdunne verhaal wist 'An American In Paris' na de première in London bijna over de hele linie vijf sterren recensies te scoren en dat is na het zien van de voorstelling niet verwonderlijk. Absoluut een feest voor je zintuigen. Allereerst is daar de heerlijke tijdloze muziek van de broers Gershwin. Niet alleen overbekende songs als 'I Got Rhythm', 'The Man I Love' en 'They Can't Take That Away From Me' vinden hun plaats in de score maar ook orkestrale stukken als het 'Concerto In F'. En er wordt bovendien prachtig gezongen. Vooral Zoë Rainey als Milo Davenport viel op en de drie mannen Robert Fairchild (Jerry) Haydn Oakley (Henri) David Seadon-Young (Adam) klinken prachtig.

Ik ben meestal wel gecharmeerd van de ontwerpen van Bob Crowley en ook hier levert hij weer een magnifieke prestatie in zijn kostuum- en set design. Naast fysieke decorstukken leunt het toneelbeeld vooral op de vele bewegende projecties die briljant zijn. Soms een kleurrijke caleidoscoop en vaak alsof de schetsen gemaakt op papier  meer dan levensgroot het toneel overnemen. De openingsscène met de krachtige symboliek waarbij in één moment de schaduwen van de oorlog lijken te verdwijnen en de hoop voor de toekomst gloort, bezorgt me al huizenhoog kippenvel en dat gevoel laat me niet meer los. Af en toe weet je niet waar je moet kijken omdat er zoveel prachtigs te zien is.

Naast Robert Fairchild betovert en ontroert Leanne Cope soliste bij het Royal Ballet het publiek als Lise Dassin in haar dans en spel. De enige kritiek die je op 'An American In Paris' zou kunnen hebben is dat het meer dans is dan musical maar een kniesoor die daar op let. Dans voert de boventoon, niet alleen in de prachtige gestileerde balletten maar ook in jazz en tap en is verweven door alle scènes.

'An American In Paris' is een magisch mooie voorstelling en ademt klasse in een geniaal design zoals je maar zelden ziet. Om de Gershwins maar even te quoten 'S wonderful ! 'S marvelous !

Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 17 juni 2017


© foto's Johan Persson