En voor je het weet is het tijd voor de laatste voorstelling. Ik sluit in stijl af met Stephen Sondheim's iconische musical 'Follies' die 30 jaar na de West End première nu voor het eerst in het National Theatre te zien is. Een enorme productie met een cast van 37, een orkest van 21 onder regie van Dominic Cooke en met klassiekers als 'Broadway Baby', 'I'm Still Here' en 'Losing My Mind'. Ik heb de musical nooit eerder live gezien en ben dan ook benieuwd of deze mijn hooggespannen verwachtingen waar gaat maken. De voorstelling begint al om 19.00 uur en wordt vanavond opgevoerd zoals door James Goldman (script) en Sondheim (muziek en tekst) geschreven, als éénakter zonder pauze. Twee uur en vijftien minuten lijkt een lange zit maar ik kan me ook niet voorstellen dat er een pauze in dit stuk zou zitten, het zou de magie verstoren.
Het is 1971 als Dimitri Weismann in zijn theater een laatste feest organiseert voor zijn revue sterren uit lang vervlogen tijden van voor de oorlog. Het theater uit de glorietijd van vaudeville Weismann's Follies verkeert in een vervallen staat en valt binnenkort ten prooi aan de sloophamer. De sterren van destijds zijn ouder en de ogenschijnlijk mooie herinneringen worden op de reünie langzaam ontrafelt en blijken in veel gevallen duistere geheimen. 'Follies' is een schrijnend verhaal over oude geesten uit het verleden en de verloren zielen in het heden. Over de vergankelijkheid van de jeugd en bitterzoete herinneringen.
Hoewel het verhaal van 'Follies' veel karakters kent ligt de focus op Sally Durrant die de showbiz is ontvlucht en samen met haar echtgenoot Buddy Plummer in een saaie provinciestad in Arizona woont en Phyllis Rogers die samen met Benjamin Stone een welgesteld leven in New York leidt. Maar beide echtparen kennen spanningen in hun huwelijk en daar komt bij dat Sally nog steeds diepe gevoelens heeft voor Benjamin in een bijna grenzeloos verlangen terwijl duidelijk is dat die liefde nooit zal worden beantwoord.
In de briljante structuur van 'Follies' zien we niet alleen de karakters in het nu, verbitterd over gemiste kansen, maar ook zoals ze destijds waren als twintigers vol van jeugdig enthousiasme in hun passies en dromen. Ook andere personages van vroeger in hun continue aanwezigheid op het toneel voelen bijna als fragiele geesten uit het verleden. Die sfeer wordt ook zeker versterkt door het prachtige grootse design van Vicki Mortimer in set en kostuums en de bijna schemerige belichting van Paule Constable en de flakkerende Follies lichtreclame waarvan alleen de laatste vier letters af en toe oplichten legt de kern van deze musical subtiel bloot. De choreografie en staging van Bill Deamer is prachtig overdadig in de vele shownummers maar ook subtiel en teruggehouden op momenten die daar om vragen. De musical voelt bijna surrealistisch vooral in de finale in de Loveland scénes die ook in design een bijna tegengesteld gevoel oproepen in vergelijking met hetgeen je eerder hebt gezien.
De cast is zonder uitzondering fenomenaal en 'Follies' voelt als een echt ensemblestuk. Maar goed je ontkomt er niet aan om een paar namen uit te lichten. Imelda Staunton is feilloos in haar rol als Sally en de woede en wanhoop bijna tastbaar in een prachtige uitvoering van 'Losing My Mind'. De overige leads overtuigen evenzo zoals de prachtig zingende Philip Quast als Benjamin en Janie Dee als de cynische Phyllis. Di Botcher is heerlijk als Hattie in een ondeugende 'Broadway Baby' en Tracie Bennett als Carlotta geeft een bevlogen vertolking van 'I'm Still Here' ten beste. En Josephine Barstow ontroert als Heidi in het prachtige bijna klassieke 'One More Kiss'.
'Follies' is een prachtige en overtuigende ode aan het oude Broadway in de aansprekende muziek die Sondheim heeft gecomponeerd en wordt subliem uitgevoerd door een groots orkest onder leiding van Nigel Lilley. En hoewel 'Follies' geen verhalende musical is, het voelt soms meer als een revue en een heldere verhaallijn daardoor ontbreekt, was ik bijzonder onder de indruk van deze vervreemdende bijna nostalgische klassieker over spijt en verlangen.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 25 november 2017
© foto's Johan Persson
© foto's Johan Persson
