De belangrijkste reden dat ik deze week in Londen ben is het feit dat 'The Woman In White' aan de previews is begonnen. Voor de zekerheid niet de eerste geboekt want stel je voor dat die gecanceld wordt maar de derde voorstelling die ze voor publiek spelen lijkt me een veilige gok. Voor mij is 'The Woman In White' nog steeds één van de favoriete Lloyd Webber scores en heb destijds enorm genoten van de originele productie in het Palace Theatre. Met een spannend gevoel loop ik dan ook naar het kleine Charing Cross Theatre.
Lloyd Webber baseerde de musical op de gelijknamige roman uit 1860 van Wilkie Collins en een kort verhaal van Charles Dickens The Signal-Man. Walter Hartright is op weg naar Limmeridge House als hij aangekomen op het station een ontmoeting heeft met een mysterieuze in het wit geklede verschijning die aan hem onthult dat ze een afschuwelijk geheim met zich meedraagt. Maar even plots als ze verscheen is ze weer verdwenen. Hartright is uitgenodigd op het landgoed van Mr Fairlie om Marian Halcombe en haar halfzuster Laura Fairlie de schone kunsten te onderwijzen. Hartright heeft opnieuw een ontmoeting met de mysterieuze verschijning en raakt verder verstrikt in de geheimen van Marian en haar familie. Na het gearrangeerde huwelijk van Laura met de gemene Sir Percival Glyde komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling en samen met zijn handlanger de flamboyante Count Fosco neemt het verhaal een dramatische wending. En is het de vraag of het geheim van die geheimzinnige vrouw ooit zal worden onthuld.
Een aantal van de originele creatives zijn ook nauw bij deze herziene versie betrokken, Andrew Lloyd Webber uiteraard maar ook Charlotte Jones (script) en David Zippel (teksten) werken mee aan deze eerste welkome revival.
Er is veel herschreven aan 'The Woman In White'. Zo is de melodie van 'I Hope You Like It Here' deels nieuw en zijn de grote ensemblenummers als 'Lammastide' en 'Lost Souls' verdwenen en vervangen door de scènes 'We Plough The Fields And Scatter' en 'London'. Ook het oorspronkelijke 'The Woman In White' thema zit nu prominenter in de voorstelling.
Regisseur Thom Southerland is erin geslaagd om de kern van het verhaal te doorgronden. Wat opvalt is dat vooral het tempo in de tweede akte een stuk hoger ligt en de gebeurtenissen zich sneller opvolgen. Dit is bijvoorbeeld wel ten koste gegaan van de scène 'Laura's Nightmare', maar ik geef toe dat door de aanpassingen de musical wel intenser, mysterieuzer en spannender voelt en je meer betrokken raakt bij de karakters. Het verhaal concentreert zich meer op Marian en Laura en waarbij in de originele versie Count Fosco mede door de casting van die rol nog een hoofdrol is is dat nu zeker niet meer zo. Ook de muizen, vogels en de tamme rat waarmee Fosco zich omringde zijn totaal uit het verhaal verdwenen net als alle verwijzingen daarnaar in de teksten.
De ruimte in het kleine Charing Cross Theatre wordt goed benut. Het decorontwerp van Morgan Large in sombere kleuren lijkt vrij statisch maar door het inventief gebruik van bewegende panelen en deuren en in combinatie met het mooie lichtplan van Rick Fisher levert het een dynamisch maar ingetogen toneelbeeld op, zeker ook door de choreografie en staging van Cressida Carré. De weelderige kostuums van Jonathan Lipman passen mooi bij het Victoriaanse tijdsbeeld en de gebruikte speciale effecten zijn simpel maar effectief. De prachtige score in de nieuwe orchestraties van David Cullen wordt subliem vertolkt door het 10-koppig orkest onder leiding van Simon Holt in een mooi uitgebalanceerd geluidsontwerp.
Op de cast en ensemble valt werkelijk niets aan te merken, de stemmen kleuren mooi bij elkaar en er wordt simpelweg prachtig gezongen door iedereen. Carolyn Maitland als de getergde Marian krijgt de meest dramatische songs te zingen en haar 'All For Laura' zorgt voor kippenvel. Anna O'Byrne straalt als Laura Fairlie en is subliem in de finale scènes. En ook Sophie Reeves als Anne Catherick weet duidelijk te imponeren in haar wanhoop. Chris Peluso speelt een erg vileine maar lafhartige Sir Percival Glyde net zoals Creg Castiglioni die als de geslepen Fosco ook weinig goeds in zin heeft maar dat weet te brengen met zuidelijke charmes en humorvolle verleiding. Ook Anthony Cable zorgt voor wat lichtere momenten als de knorrige Mr Fairlie. Ashley Stillburn is een overtuigende Walter Hartright in een ruwere meer wanhopige schets van zijn karakter dan in het origineel en is prachtig in zijn 'Evermore Without You'.
'The Woman In White' is typisch Lloyd Webber, volledig doorgecomponeerd en vol met prachtige lyrische melodieën in een spannend Victoriaans melodrama over liefde, bedrog en vergelding.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 22 november 2017
© foto's Darren Bell
