Big Fish The Musical - The Other Palace

Vanavond naar de musical 'Big Fish' in The Other Palace het voormalige St James Theatre dat sinds een klein jaar eigendom is van Lloyd Webber en ruimte biedt aan de wat minder bekende titels in het musicalgenre. 'Big Fish' met muziek en teksten van Andrew Lippa en een script van John August is gebaseerd op de gelijknamige roman van Daniel Wallace, was in 2003 al een film van Tim Burton en de originele versie van de musical die dateert uit 2013 was een genadeloze flop op Broadway. Voor de Londense versie is de structuur van de vertelling door de makers en regisseur Nigel Harman radicaal herdacht en zijn er een aantal songs uit de score verdwenen en weer nieuwe toegevoegd. 

Voor de hoofdrol in Londen wist men acteur Kelsey Grammer te strikken. Hij is wellicht het bekendst van zijn rol als Frasier maar speelde ook in musicals als 'La Cage Aux Folles' en 'Finding Neverland'. Ik geef graag toe dat zijn casting me deed besluiten om te boeken. Ik kende het boek, de film en de muziek niet en neem mijn plaats in de zaal in en besluit het allemaal maar over me heen te laten komen. Grappig is dat het zaalpersoneel niet alleen een bord omhoog houden met het verbod op gebruik van telefoon maar het is vanavond ook verboden te vissen. En hoewel het best lang duurt voor de eerste muziek in deze musical te horen is grijpt het verhaal me eigenlijk vanaf het begin.

Edward Bloom is een al wat oudere maar levendige man die in zijn actieve leven vertegenwoordiger was en een lastige relatie  heeft met zijn afstandelijke en rationele zoon Will. In zijn jonge jaren was hij er eigenlijk nooit maar als hij wel thuis was vertelde hij spannende  zonderlinge verhalen over circussen, reuzen, zeemeerminnen en heksen. De huwelijksdag van Will met Josephine vormt een keerpunt als Edward in het ziekenhuis terecht komt na wat een beroerte lijkt. Vader en zoon doen beiden hun best om hun gespannen relatie wat te verzachten ook nu blijkt dat Josephine zwanger is van een zoontje. Maar veel tijd lijkt hen niet meer gegund als blijkt dat Edward ernstig ziek is en Will bovendien onuitgesproken geheimen uit het leven van zijn vader ontdekt. 

'Big Fish' is als musical een prachtige vertelling waarbij heden en verleden hand in hand lopen en je als publiek zowel de harde werkelijkheid krijgt voorgeschoteld als de sprookjes uit de jeugd van Will met daarin verweven de ontmoeting en opbloeiende liefde van Edward en zijn latere echtgenote Sandra. En misschien schuilt daarin ook wel wat de zwakte van de voorstelling, soms voelen de surrealistische momenten van de sprookjes wat banaal en vergezocht tegenover het zware verhaal van Will en zijn vader. 

De malle scènes uit de sprookjes zitten vol humor en zijn zeer te genieten maar het zijn vooral de verstilde momenten uit het echte leven van de familie die indruk maken met emoties die iedereen wel kent. Ik ben oprecht ontroerd door het optimisme in 'Daffodils' de finale van de eerste akte en al helemaal door het prachtige 'How It Ends' waarin Edward terug maar vooral vooruit kijkt in het besef dat de dood niet het einde is. Zowel muziek in een heel scala aan stijlen en teksten in 'Big Fish' zijn prachtig en worden uitgevoerd door een getalenteerde cast met Grammer als bijna ondeugend middelpunt. Een feilloze prestatie. Jamie Muscato overtuigt in de energieke versie van de jonge Edward en Will wordt briljant vertolkt door Matthew Seadon-Young en heeft een prachtige solo met 'Stranger.' De musical is in wezen een verhaal over vaders en zonen en het is daardoor wel jammer dat de vrouwelijke rollen wat in de schaduw blijven staan want aan de kwaliteiten van Clare Burt als Sandra en Laura Baldwin als haar jongere zelf ligt het zeker niet. Complimenten ook aan Landi Oshinowo die de rol van Witch en Jenny Hill overtuigend voor haar rekening neemt.

De beperkte ruimte van The Other Palace wordt optimaal benut door designer Tom Rogers en decor en kostuums betoveren in een mooi palet van blauw en groen. En de smaakvolle projecties van Duncan McLean worden spaarzaam gebruikt om wat meer licht en ruimte te creëren in de vertelling van het verhaal.

Ik geef toe dat 'Big Fish' nog niet in alle opzichten perfect is, maar ik was toch aardig onder de indruk.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 23 november 2017

© foto's Tristram Kenton