Die avond ga ik naar het London Palladium waar ik één van de eerste previews zie van 'The Wind In The Willows' het klassieke kinderboek van Kenneth Grahame uit 1908 nu in de vorm gegoten van een familiemusical onder regie van Rachel Kavanaugh. Julian Fellowes schreeft het script en werkt na 'Mary Poppins' en 'Half A Sixpence' nu opnieuw samen met George Stiles en Anthony Drewe die verantwoordelijk zijn voor de muziek en teksten.
Het verhaal van 'The Wind In The Willows' is vrij simpel en vertelt het verhaal van vrienden die ver verscholen leven van de buitenwereld in de beschutting van de oevers van de Thames. Maar Rat Badger en Mole hebben veel te stellen met Toad die gefascineerd is door de snelheid van allerlei vervoersmiddelen en daardoor zelfs in de gevangenis belandt. Het is aan de vrienden om hem door een list te bevrijden om zo de residentie van de onverlaat Toad Hall te bevrijden van de gemene Wild Wooders die daarvan bezit hebben genomen onder leiding van Chief Weasel. En het is aan de rots in de branding Mrs Otter om het zootje ongeregeld bij elkaar te houden.
De score van George Stiles is simpelweg geweldig. Zijn bedoeling was om een variëteit aan stijlen die een dwarsdoorsnede vormen van een eeuw aan Britse muziek te combineren. En we horen dan ook schaduwen van Gilbert & Sullivan in 'As If In A Dream' en Flanders & Swann in 'The Hedgehog's Nightmare' om via meer recente stijlen als pop in 'The Amazing Mr Toad' en glam-rock in 'We're Taking Over The Hall' weer terug te keren naar de klassiekers als Vaughan Williams die doorklinkt in 'One Swallow Does Not A Summer Make'. Maar vreemd genoeg ligt daarin ook gelijk een beetje de zwakte van deze musical omdat een duidelijke signatuur lijkt te ontbreken. Gelukkig klinkt er ook typisch Stiles en Drewe in deze musical waaronder het prachtige 'A Friend Is Still A Friend' en het ontroerende 'A Place To Come Back To'.
Het design van de musical door Peter McKintosh is prachtig. Ronde lijnen vormen de basis voor de vormgeving van de oevers van de Thames en de diverse andere locaties. Ook de kostuums zijn inventief ontworpen. Het lijkt hele gewone kleding en slechts de details in de gebruikte accessoires en kleuren hinten naar het verbeelde dier. Ook het prachtige lichtontwerp van Howard Harrison helpt om het verglijden van de seizoenen te verbeelden. Het zijn allemaal geweldige en in sommige scènes spectaculaire plaatjes.
Op de cast valt weinig aan te merken. Simon Lipkin als de onverschrokken Rat en Craig Mather als nerdy Mole vormen een perfect koppel. Net als Gary Wilmot als de oudere wijze Badger en Denise Welch als de moederlijke Mrs Otter. Rufus Hound als Toad speelt de hoofdrol en deed dat prima ondanks het feit dat ik zijn karakter eigenlijk vrij onsympathiek en vervelend vond. En er zit veel humor in de musical zoals het zwaluwentrio die als stewardessen de zomer aankondigen of de egel-familie die keer op keer een poging doen om de drukke weg over te steken. Of het kleine egeltje dat in een latere scène verheugd met een ballon geen rekening houdt met de eigen stekels ...
'The Wind In The Willows' is zeker een genoeglijke avond in het theater maar niet helemaal perfect. Misschien leent de klassieker uit de kinderliteratuur zich ook niet voor een musical. En hoewel Fellowes zeker heeft geprobeerd het verhaal in het script meer naar deze tijd te vertalen is hij daarin maar ten dele geslaagd.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 17 juni 2017
© foto's Marc Brenner en Darren Bell
