Deze avond ga ik naar 'The Girls' een verhaal gebaseerd op ware gebeurtenissen dat bekend werd door de film 'Calender Girls' van Tim Firth uit 2003 en het gelijknamige toneelstuk uit 2008. Firth bewerkt het materiaal nu opnieuw als musical in samenwerking met songschrijver Gary Barlow.
Het verhaal speelt zich af in een dorpsgemeenschap in Yorkshire waar het leven van Annie en John op de kop wordt gezet als blijkt dat John een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. Na zijn dood heeft Chris, Annie's hartsvriendin, het idee om geld bijeen te brengen om een nieuwe bank te kopen voor het ziekenhuis en de oude te vervangen waar John zo'n hekel aan had. Ze heeft het briljante idee om samen met de andere vrouwen van het Women's Institute een naaktkalender maken. Chris heeft er niet zoveel moeite om uit de kleren te stappen maar de andere dames hebben meer overtuiging nodig. Bovendien krijgen ze te maken met tegenstand van het hoofdkantoor. Uiteindelijk komt de kalender er en met veel meer succes dan ze ooit hadden durven dromen.
De musical is heel ander gestructureerd dan de film waardoor het verhaal pas na de pauze écht op stoom komt. De eerste akte geeft voornamelijk een beeld van het dagelijkse leven van de dorpsgemeenschap en het bijzondere verhaal dat sommigen van hen meemaken.
'The Girls' is echt een project van het duo Tim Firth en Gary Barlow, niet alleen door hen geschreven maar ook nog eens door Firth zelf geregisseerd. Ik kan er niet de vinger op leggen waar het dan precies aan schort maar een andere regisseur had waarschijnlijk een nieuwe impuls aan deze musical kunnen geven.
De structuur van het script rammelt en dat vooral in de eerste akte, en de muziek bestaat teveel uit op zichzelf staande maar wel catchy songs en voelt niet als een samenhangende score. Een van de meest briljante liedjes 'Yorkshire' opent de voorstelling en muzikaal wordt dat niveau nergens meer gehaald. Het karakter van Annie heeft twee mooie solo's. In 'Scarborough' mijmert ze over wat een leven zonder John voor haar gaat betekenen en in de tweede akte zit 'Kilimanjaro' waarin ze werkelijk wordt geconfronteerd met haar eenzaamheid als weduwe en waarbij iedere dag opnieuw een strijd is. Hulde aan de makers overigens dat ze deze ziekte waarmee iedereen op een of andere manier wel te maken krijgt op zo'n waardige manier door het verhaal hebben verweven. Want 'The Girls' gaat vooral over de pracht van het leven.
De cast is zonder uitzondering fantastisch. Helaas waren bij mij bezoek de twee hoofdrollen vervangen. Claire Moore was vrij en Joanna Riding ziek. Dat kan gebeuren uiteraard en hoewel Jenny Gayner als de vastberaden Annie en Shirley Jameson als de ietwat rebelse Chris het geweldig deden had ik toch graag de eerste cast willen zien.
Maar ik heb enorm genoten van alle dames. Debbie Chazen als de eenzame Ruth, Sophie Louise Dann als de stoeipoes op leeftijd Celia, Claire Machin als de vastberaden koordirigente Cora en Michele Dotrice als Jessie, de gepensioneerde onderwijzeres die alles doet wat men juist niet van haar zou verwachten. Maar niet alleen de vrouwen zijn erg goed. Josh Benson en Ben Hunter vallen op als de rebelse pubers Tommo en Danny. En Joe Caffrey en James Gaddas als de vaders Rod en John.
Set en kostuums zijn prachtig ontworpen door Robert Jones waarbij het zacht glooiende landschap van Yorkshire wordt verbeeld door vele kasten in allerlei formaten en waarbij dankzij de belichting van Tim Lutkin in een oogwenk buiten ineens binnen is en andersom. De musical zit vol prachtige kleurrijke scènes in de verschillende seizoenen van het dorpsleven. En mooi om te zien dat de zonnebloem, het symbool van de 'calender girls', ook op verschillende manieren in deze musicalproductie is verweven.
'The Girls' zit vol briljante humor die een apotheose kent in de scène waarin de dames ook daadwerkelijk uit de kleren gaan. Als ware het een zorgvuldig gechoreografeerd ballet wordt de ene na de andere foto vereeuwigd voor de kalender waarbij ook Miss Wilson en Miss Wilson die normaal gesproken alleen de koffie en thee in het parochiehuis verzorgen een hilarisch leuk aandeel hebben.
Een lach en een traan liggen erg dicht bij elkaar in deze sympathieke vreugdevolle productie die inmiddels kan worden toegevoegd worden aan de rij van nieuwe Britse musicals die het in de recente West End historie niet hebben gered. Een klein half jaar in het Phoenix Theatre is uiteraard veel te kort en wat mij betreft zeer onterecht. Want ondanks de tekortkomingen had ik 'The Girls' graag nog een keer willen zien.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 15 juni 2017
© foto's Matt Crockett
© foto's Matt Crockett
