Voor de laatste twee musicals van dit reisje Londen is het vandaag eerst naar het Dominion Theatre voor de matinee van 'An American In Paris'. De temperatuur in Londen tikt inmiddels 30 graden aan en aangezien ik warm weer haat, ben ik al redelijk vroeg in het koele theater. Ik hoor dat vandaag de originele cast de laatste voorstellingen speelt. Verzekerd dus van de originele bezetting en het geluk dat ik één van de laatste voorstellingen meepak van Robert Fairchild, solist bij het NYC Ballet, die de rol op Broadway creëerde.
De musical is gebaseerd op de bekende MGM film uit 1951 met Gene Kelly en Leslie Caron en na de première in 2014 in het Théâtre du Châtelet in Parijs en de Broadway productie die lente 2015 opende, is 'An American In Paris' sinds maart 2017 te zien in Londen.
Gevierd choreograaf Christopher Weeldon tekende voor 'An American In Paris' niet alleen voor de choreografie maar voert tevens de regie. In vergelijking met de film is er wel het een en ander aangepast, zo schreef Craig Lucas het script voor de musical en zijn er nieuwe nummers uit het oeuvre van George en Ira Gershwin toegevoegd.
'An American In Paris' vertelt het verhaal van Jerry Mulligan een GI die net na de oorlog in 1945 in Parijs besluit te blijven om zijn geluk als kunstenaar te proberen. In een toevallige ontmoeting ziet hij Lise Dassin een jonge danseres en is op slag verliefd. Zijn vriend Adam Hochberg is veteraan die in de oorlog gewond raakte en nu zijn brood als componist verdient. De paden van Jerry en Lise kruisen elkaar opnieuw bij een balletrepetitie waar Jerry ook opvalt bij Milo Davenport een rijke Amerikaanse. Dan blijkt dat Lise al verloofd is met Henri Baurel maar de gedachte aan Jerry laat haar niet meer los. Kiest ze voor de ware liefde zelfs als dat betekent dat ze Henri en de familie Baurel die een grote rol speelde bij het overleven van haar familie in de oorlog los moet laten ?
Ondanks het flinterdunne verhaal wist 'An American In Paris' na de première in London bijna over de hele linie vijf sterren recensies te scoren en dat is na het zien van de voorstelling niet verwonderlijk. Absoluut een feest voor je zintuigen. Allereerst is daar de heerlijke tijdloze muziek van de broers Gershwin. Niet alleen overbekende songs als 'I Got Rhythm', 'The Man I Love' en 'They Can't Take That Away From Me' vinden hun plaats in de score maar ook orkestrale stukken als het 'Concerto In F'. En er wordt bovendien prachtig gezongen. Vooral Zoë Rainey als Milo Davenport viel op en de drie mannen Robert Fairchild (Jerry) Haydn Oakley (Henri) David Seadon-Young (Adam) klinken prachtig.
Ik ben meestal wel gecharmeerd van de ontwerpen van Bob Crowley en ook hier levert hij weer een magnifieke prestatie in zijn kostuum- en set design. Naast fysieke decorstukken leunt het toneelbeeld vooral op de vele bewegende projecties die briljant zijn. Soms een kleurrijke caleidoscoop en vaak alsof de schetsen gemaakt op papier meer dan levensgroot het toneel overnemen. De openingsscène met de krachtige symboliek waarbij in één moment de schaduwen van de oorlog lijken te verdwijnen en de hoop voor de toekomst gloort, bezorgt me al huizenhoog kippenvel en dat gevoel laat me niet meer los. Af en toe weet je niet waar je moet kijken omdat er zoveel prachtigs te zien is.
Naast Robert Fairchild betovert en ontroert Leanne Cope soliste bij het Royal Ballet het publiek als Lise Dassin in haar dans en spel. De enige kritiek die je op 'An American In Paris' zou kunnen hebben is dat het meer dans is dan musical maar een kniesoor die daar op let. Dans voert de boventoon, niet alleen in de prachtige gestileerde balletten maar ook in jazz en tap en is verweven door alle scènes.
'An American In Paris' is een magisch mooie voorstelling en ademt klasse in een geniaal design zoals je maar zelden ziet. Om de Gershwins maar even te quoten 'S wonderful ! 'S marvelous !
Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 17 juni 2017
© foto's Johan Persson
Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 17 juni 2017
© foto's Johan Persson
