Die avond ga ik naar het Piccadilly Theatre voor de musical 'Annie'. Een onverwoestbare klassieker onder de familiemusicals die dateert uit 1977, maar wellicht nog bekender is door de verfilming uit 1982. Deze versie onder regie van Nikolai Foster dateert uit 2011 en was de afgelopen jaren al als tournee te zien. En nu dus op West End, de eerste revival in Londen sinds 1998.
'Annie' speelt zich af in 1933 tijdens de Grote Depressie en gaat over de 11-jarige Annie die in een New Yorks weeshuis woont dat met strikte hand wordt geregeerd door Agatha Hannigan, een niet erg charmante verschijning met nogal een drankprobleem. Annie is vastbesloten om samen met trouwe viervoeter Sandy haar ouders te vinden die haar als baby te vondeling legden op de trap van het weeshuis. Maar haar enige aanknoping is de helft van een medaillon.
Ondertussen is miljonair Oliver Warbucks om goede sier te maken op zoek naar een weeskind om de Kerst mee door te brengen. Het oog van zijn secretaresse Grace valt op het brutale roodharige weesje en eenmaal op 5th Avenue duurt het niet lang voor ook Warbucks valt voor de charmes van Annie. Hulp komt uit onverwachte hoek als ook president Roosevelt ten tonele verschijnt, maar er is ook tegenstand van de geslepen Hannigan en haar broer Rooster en diens vriendin Lily.
Ik geef graag toe dat deze musical niet op mijn lijstje had gestaan, als Miranda Hart niet was gecast als Miss Hannigan. Oké ze is niet de allerbeste zangeres maar weet toch met gemak te overtuigen in 'Little Girls' en 'Easy Street' en dankzij de geweldige performances van Jonny Fines en Djalenga Scott als Rooster en Lily, valt in dat nummer niet eens zo op dat ook dansen niet in haar genen zit. Maar Hart als Hannigan is heerlijk excentriek, ze maakt dankbaar gebruik van haar lengte in het tegenspel met de weesjes en is gewoon enorm grappig en haar enthousiasme is aanstekelijk.
Alex Bourne speelt verdienstelijk al is zijn rol van Daddy Warbucks niet de meest interessante. Holly Dale Spencer is grandioos in de rol van Grace Farrell en zingt met het grootste gemak de sterren van de hemel. De talentvolle kindercast die deze avond op het toneel staat is Team Rockefeller waarbij vooral Nicole Subebe als Molly de show steel, te schattig. En Annie wordt overtuigend vertolkt door Ruby Stokes al moest ik even wennen aan een Annie met rode vlechten omdat ik de rol toch nog altijd het meeste associeer met de roodharige krullenbol uit de film.
En als je de twee uitgekauwde nummers 'Tomorrow' en 'Hard Knock Life' uit de charmante score maar even vergeet is de muziek van Charles Strouse dik in orde. 'Maybe' bezorgt toch kippenvel en het is genieten van 'Easy Street' en 'N.Y.C.' Al kan ik 'I Think I'm Gonna Like It Here' niet horen zonder even aan Plien & Bianca te denken.
Colin Richmond ontwierp de set en de kostuums en hoewel het decor, een gigantische legpuzzel van een oude New Yorkse stadsplattegrond, me wel erg aan 'Matilda' deed denken, levert zijn design samen met de belichting van Ben Cracknell toch prachtige kleurrijke plaatjes op. Ook de choreografie van Nick Winston is dik in orde al is het jammer dat ze voor de West End versie van deze tourmusical niet hebben geïnvesteerd in een groter ensemble zodat de dansnummers nog beter tot hun recht zouden komen.
'Annie' is eigenlijk heel gedateerd en voelt in deze tijd op momenten te patriottistisch maar het is en blijft een heerlijke avond uit. Ik ben erg blij dat ik Miranda Hart als Miss Hannigan heb kunnen zien. Om maar even een quote uit haar eigen sitcom te gebruiken. Such fun!
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 14 juni.
© foto's Paul Coltas
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 14 juni.
© foto's Paul Coltas
