Voor de eerste voorstelling ga ik op deze Boxing Day naar Trafalgar Studios voor de musical 'The Grinning Man'. Een nieuwe musical die voor het eerst te zien was in de Bristol Old Vic in 2016 en nu dus op West End. De makers baseerden hun musical op het verhaal L'Homme Qui Rit van Victor Hugo uit 1869. Carl Grose schreef het script en de muziek en teksten zijn van Tim Phillips en Marc Teitler. De voorstelling wordt geregisseerd door Tom Morris die destijds co-regisseur voor 'War Horse' was.
Het macabere bijna mythische sprookje vertelt het verhaal over de weesjongen Grinpayne die als kind afschuwelijk verminkt raakt en zijn demonische glimlach verbergt achter een alles verhullende zwachtel. Als jonge volwassene rest hem niet meer dan het lot als bezienswaardigheid in de rondtrekkende freakshow van zijn adoptievader Ursus. Vriendschap vindt hij ook bij het blinde meisje Dea en hij wordt beschermd door de mysterieuze wolf Mojo. Befaamd raakt hij op Trafalgar Fair in het sobere Lonn'donn dat geregeerd wordt door King Clarence en zijn drie verveelde kinderen Josiana, Angelica en Dirry-Moir. De waarheid over de oorzaak van het gruwelijke lot van Grinpayne blijft in nevelen gehuld omdat hij een mysterieus drankje gebruikt dat weliswaar zijn pijn draaglijk maakt maar dat ook een effect heeft op zijn geheugen. Tot de geheimen rond Grinpayne langzaam ontrafeld worden en de rol daarin van Ursus en de groteske hofnar Barkilphedro.
'The Grinning Man' kent een rijke en gevarieerde bijzonder theatrale score van ruim twintig songs die prachtig worden vertolkt door een vijftal muzikanten Hans & The Bleeding Cheeks. Opvallend is de keuze voor onalledaagse instrumenten en geluiden hetgeen alleen maar bijdraagt tot de spookachtige en soms carnavaleske sfeer van de voorstelling. De muziek kent vele juweeltjes zoals het groteske 'Laughter Is The Best Medicine' waarmee Barkilphedro de voorstelling opent en direct de sfeer zet of het verontrustende bijna atonale 'Labyrinth' waarmee Grinpayne de tweede akte begint. Prachtig zijn ook 'Born Broken' of het ontroerende 'Stars In The Sky'.
Jon Bausor (set) Jean Chan (kostuums) en Rob Casey (licht) creëerden in de Trafalgar Studios een bijna duistere soms chaotische wereld waarbij ze de totale ruimte gebruiken en er door acteurs en muzikanten ook in de zaal kan worden gespeeld. Speciale vermelding verdienen zeker de prachtig en inventief ontworpen poppen door Finn Caldwell en Toby Olié die de vertelling naar een magistraal niveau brengen. Vooral de manier waarop ze de wolf Mojo tot leven brengen is geweldig mooi en indrukwekkend.
De cast kent eigenlijk geen zwakke schakels maar vooral de hoofdrol van Grinpayne wordt subliem vertolkt door Louis Maskell wiens eigenzinnige stem perfect kleurt bij de sfeer van de musical. Julian Bleach steelt de show als Barkilphedro die ons als een soort manische Emcee door het verhaal leidt en Sanne den Besten speelt en zingt prachtig in haar rol van Dea.
'The Grinning Man' is naast eng en macaber vooral eigenzinnig waarbij drama en tragiek hand in hand gaan met nogal absurde humor. Soms werkt dat maar niet altijd. Ook de golf aan gebeurtenissen die je als publiek na de pauze wordt voorgeschoteld voelt op momenten wat te gehaast. Maar dit zijn slechts kleine punten van kritiek op een heerlijke en bizarre voorstelling die wat mij betreft op alle fronten scoort.
Het gegeven van 'The Grinning Man' is universeel en hebben we al eerder gezien in musicals als 'The Phantom' en 'Beauty And The Beast' maar de manier waarop Grinpayne bijna als een martelaar wordt verbeeld vond ik ontroerend en de reprise van 'Stars In The Sky' waarin ze lopend over het publiek reiken naar die glinsterende sterrenhemel simpelweg prachtig.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 26 december 2017
© foto's Helen Maybanks
