Er zijn weinig matinees meer op vrijdag in Londen dus na een heerlijke dag is het al redelijk vroeg naar het Harold Pinter Theatre voor het eerste toneelstuk van deze theatertrip want 'Hamlet' begint al om 19.00 uur.
Deze radicaal herdachte versie van 'Hamlet' onder regie van Robert Icke was eerder te zien in een uitverkochte run in het Almeida Theatre, kreeg laaiend enthousiaste recensies en maakt in samenwerking met Sonia Friedman Productions nu de overstap naar West End voor een limited season. Ik had mijn kaart al vroeg geboekt en rij D in de stalls bleek bij binnenkomst de tweede rij maar ik heb perfect zicht op het toneel.
Een aantal jaar geleden zag ik de productie van 'Hamlet' in het Barbican met Benedict Cumberbatch en een uitgebreid verslag daarvan is hier na te lezen. En terwijl die versie als gigantisch, episch en bijzonder theatraal omschreven kan worden is deze gedurfde 'Hamlet' in veel opzichten het tegenovergestelde en lijkt ontdaan van alle franjes.
Het stempel van het creatieve team van Icke die bijvoorbeeld eerder '1984' maakte is duidelijk te herkennen in deze 'Hamlet' in een uiterst moderne bijna kille setting. Hildegard Bechter ontwierp de set en de kostuums waarbij het hof een luxueus penthouse in chroom, glas en gedempte kleuren is. Er wordt ook effectief gebruik gemaakt van videobeelden van Tal Yarden en in combinatie met het sobere lichtplan van Natasha Chivers weet het toneelstuk perfect een gevoel van Scandinavische duisternis en somberheid te treffen. Fragmenten van songs van Bob Dylan bij de overgang van de scènes onderstrepen het gevoel en Jessica Brown Findlay vertolkt een prachtig nummer 'Ophelia's Song' geschreven door Laura Marling.
De jonge prins Hamlet rouwt nog om de recente dood van zijn vader en als hij ook nog moet dealen met het huwelijk kort daarna van zijn oom Claudius en zijn moeder Gertrude wordt het hem al gauw teveel. Vooral als hij geconfronteerd wordt met de geest van zijn vader die hem toevertrouwt dat Claudius hem vermoord heeft. Hamlet glijdt meer en meer af in zijn waanzin en sleept zijn familie mee in zijn verval.
Andrew Scott als Hamlet is verbijsterend goed in een fragiele performance die vooral sympathie oproept. Hij is heel menselijk en weet het gevoel te wekken alsof hij de woorden van Shakespeare voor het eerst spreekt, bijna converserend met het publiek. Hij is tragisch in de alom aanwezige pijn die hij voelt na de dood van zijn vader maar ook vol cynisch wantrouwen en ingehouden woede.
Scott weet zich ondersteund door een geweldige cast. Juliet Stevenson speelt Getrude vurig en sensueel maar ook moederlijk en haar relatie met Claudius indrukwekkend gespeeld door Angus Wright is bijna die van een dwaze verliefdheid. Jessica Brown Findlay weet het geestelijke en lichamelijke verval van Ophelia mooi te verbeelden.
Het stuk eindigt met dood en verderf maar wordt het in deze versie terughoudend bijna teder verbeeld en hoewel de liefde schrijnend is, is dat het gevoel wat overheerst, mensen die van elkaar houden maar door de gecompliceerde en verbitterde relaties uiteindelijk toch ten onder gaan.
De voorstelling duurt een kleine vier uur maar die tijd is werkelijk voorbij gevlogen en deze 'Hamlet' is een ervaring die me nog lang zal bijblijven.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 16 juni 2017
© foto's Manuel Harlan
Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 16 juni 2017
© foto's Manuel Harlan
