Donderdag was alweer de laatste volle dag in Londen met ruimte voor de laatste twee voorstellingen. Ik heb helemaal niets met de muziek van de Gipsy Kings, maar de uitstekende recensies voor deze voorstelling maakten me toch wel nieuwsgierig. Ik ging dan ook helemaal blanco deze show in.
Het verhaal van de gemaskerde held El Zorro in een script en met teksten van Stephen Clark wordt helder en duidelijk zij het iets simplistisch verteld met te weinig diepgang in de karakters. Dat ééndimensionale verhaal is gelijk de grootste manco van de musical en biedt de acteurs weinig uitdaging. De enige die wat meer materiaal krijgt om zijn tanden in te zetten is Adam Levy in de rol van Ramon. Het is dan ook lastig om met de andere karakters een binding te krijgen.
Zelfs met de hoofdrollen Diego, prima vertolkt en gezongen door Matt Rawle en Luisa door Emma Williams, die overigens wel een prachtige solo heeft in de tweede akte met ‘Man Behind The Mask’. En aan het eind krijgt de musical nog wel een dramatische en onverwachte wending maar dat is te laat om aan de oppervlakkigheid van deze produktie te ontkomen.
Het decor- en kostuumontwerp van Tom Piper en het lichtontwerp van Ben Ormerod leveren prachtige plaatjes op en de getoonde theaterillusies zijn ongetwijfeld knap, maar ik had meer het idee dat ik naar een tot leven gekomen driedimensionaal stripboek zat te kijken. En na het zoveelste handgeklap, castagnettengekletter en de doorleefde geëxalteerde zigeunergezang begint er een stemmetje in m’n achterhoofd tegen te sputteren : nu vind ik het wel genoeg en op zo’n moment is de reprise van de bekendste nummers bij het slotapplaus net iets teveel van het goede.
‘Zorro’ kent goede performances en vooral in de opzwepende ensemblenummers als ‘Bamboleo’ en ‘Djobi Djoba’ klinkt de geïnspireerde cast als een klok. En ook Matt Rawle heeft met ‘Hope’ nog een mooie solo. Zeker leuk om ‘Zorro’ gezien te hebben, en de voorstelling zal ook zeker het publiek weten te vinden, maar het zal wat mij betreft bij één bezoek blijven.
