De eerste samenwerking tussen Lloyd Webber en Rice in ‘de musical met die enorme lange titel’ is in oorsprong een kortdurende schoolvoorstelling uit 1967. De originele versie van deze revival uit begin jaren negentig met Jason Donovan als Joseph en Linzi Hateley als Narrator ligt me nog vers in het geheugen.
De Palladium versie was gezien de grootte van het theater grootser van opzet dan de 2007 versie die wat kleiner en intiemer overkomt. Verder is het een bijna exacte kopie van de choreografie van Anthony van Laast en het decor en de kostuums van Mark Thompson. Al zijn de kostuums van de Narrator een stuk hipper en dan de schooljuffrouwcreaties waarin Hateley werd uitgedost. Ik hoorde verschillende mannen in mijn omgeving naar adem happen toen Preeya Kalidas na de pauze opkwam in hoge hakken en een kort goudkleurig niemendalletje.
Een heel scala aan muziekstijlen van rock and roll en country tot calypso passeert de revue in cartoonachtige korte kleurrijke scènes die het Bijbelse verhaal vertellen van Jacob en zijn zonen. ‘Joseph’ lijkt bijna een showcase van de verschillende muziekstijlen die Lloyd Webber beheerst en voor de farao is een nieuw nummer de Elvis-pastiche ‘King Of My Heart’ gepend.
Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar bij mij overheerste voornamelijk teleurstelling na het zien van deze ‘Joseph’. Destijds was ‘Joseph’ een feel-good-musical lang voordat er sprake was van dat begrip. In deze tijd is dat niets nieuws meer en zijn er veel betere en aansprekende shows in dat genre als bijvoorbeeld Mamma Mia! Bij het slot van de niet al te lange show wordt het publiek nog een reprise van ‘Close Every Door’ voorgeschoteld en een oorverdovende ‘Joseph Megamix’ die anno 2007 wel erg jaren negentig aandeed.
Absolute complimenten voor Lee Mead die Joseph prima neerzette en ik was toch ook wel onder de indruk van Preeya Kalidas als Narrator. Dean Collinson bracht als Pharaoh een overtuigende en amusante Elvisimitatie voor het voetlicht.
Het ensemble bestond stuk voor stuk uit prima dansers en zangers maar dat is niet anders te verwachten bij een West End show. In tegenstelling tot de Palladiumversie was hier het schoolkoor bijna gedurende de hele voorstelling aan weerszijden van het toneel aanwezig. Een heel felgekleurd scala aan kleine ettertjes die hun moment in het spotlicht wilde stelen gezien het ongelooflijke irritante ADHD gedrag van een aantal van hen. Jammer, want het leidde erg af van de aktie op het toneel.
Samenvattend was deze ‘Joseph’ ondanks de prima cast voor mij een tegenvallende voorstelling. Erg leuk om Lee Mead live te zien spelen en zingen, maar ik hoop dat hij bij zijn volgende rol iets meer materiaal krijgt om zijn tanden in te kunnen zetten.
© foto's RUG
