Vrijdag een heerlijke dag in Londen en ik verheug me die avond op 'Into The Woods' in de Chocolate Factory. Sinds 'Sunday In The Park With George' in 2005 heb ik daar al vele mooie producties mogen zien en verwacht dan ook veel van deze Sondheim.
De klassieker met muziek en teksten van Stephen Sondheim en script van James Lapine brengt de karakters uit verschillende sprookjes van Grimm en Perrault bij elkaar in een bont geschakeerd verhaal over een ongewild kinderloos bakkersechtpaar dat in hun verlangen naar een nakomeling de bijna onmogelijke uitdaging van een heks aanneemt om zo hun grootste wens in vervulling te doen gaan. In hun zoektocht die niet zonder gevaren is, komen ze verschillende karakters tegen zoals Little Red Ridinghood, Jack en zijn moeder, Cinderella en haar stiefzussen en Rapunzel. De kracht van 'Into The Woods' ligt zeker ook in de structuur die Sondheim en Lapine hebben ontwikkeld en waarbij de pauzefinale 'Ever After' niet het einde van de voorstelling lijkt maar slechts de opmaat blijkt voor de tweede akte waarbij de volwassen thema's in de bekende sprookjes genadeloos worden blootgelegd en meer in onze tijd resoneren dan je zou kunnen denken.
Het New Yorkse Fiasco Theater brengt hun eigenzinnige interpretatie van de voorstelling waarmee ze een paar jaar geleden Off-Broadway veel succes hadden nu naar Londen. Tien acteurs-muzikanten en een pianist brengen de score van Sondheim en 'Into The Woods' tot leven.
Tijdens de run in de Chocolate Factory zijn drie castleden uit New York vervangen en tijdens mijn voorstelling zie ik dan ook Harry Hepple als Baker, Steffan Lloyd-Evans als Wolf/Cinderella's Prince en Laura Tebbut als Baker's Wife.
Altijd heerlijk om weer in de intieme setting van de Chocolate Factory te zitten en heb veel zin in de voorstelling. De set is inventief ontworpen door Derek McLane en zou evengoed het binnenwerk van een piano kunnen zijn of een grote rommelzolder. De symmetrisch aangebrachte dikke touwen tegen de achterwand zijn misschien de snaren maar door de uitgekiende belichting van Christopher Akerlind lijkt het op momenten soms een dichtbegroeid bos.
De voorstelling begint al vrij onconventioneel als de spelers gewoon op komen lopen, een beetje nonchalant met het publiek praten en hun plek innemen en zich voorbereiden. Eigenzinnigheid is altijd te prijzen denk ik nog, tot in de loop van de eerste akte mijn irritaties ongekende vormen beginnen aan te nemen en ik serieus overweeg om in de pauze weg te gaan. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan maar tussen mij en deze 'Into The Woods' komt het niet meer goed.
Voor mij is het typisch een geval van een concept dat genadeloos aan alle vergezochte en bij elkaar geraapte ideeën ten onder gaat. 'Into The Woods' onder regie van Noah Brody en Ben Steinfeld mist visie en structuur en het is alsof door iedereen uit de cast tijdens het maakproces het ene flauwe idee na het andere is geopperd en door de makers gedachteloos is omarmd. Ik hou heel erg van absurde humor maar deze grappen en grollen gaan echt compleet aan mij voorbij. Het is vooral erg flauw en kinderachtig, vergezocht en soms onnodig suggestief. Van de lelijke kostuums en de gepunnikte pruik van Rapunzel, stokpaardjes met, hoe origineel, kokosnoten als het geluid van de hoeven of papiertjes als vogels ... Ugh ... De lijst is eindeloos.
Voor mij was ook de muzikale omlijsting storend waarbij muzikaal leider Evan Rees het er vooral aan gelegen lijkt om alle subtiliteit in de score van Sondheim teniet te doen door hard op de piano te rammen. Ook de keuze voor de andere instrumentatie is nogal apart met getokkel op houten blokjes of een kinder-xylofoon uitgevoerd door de acteurs die daarbij de plank ook regelmatig mis slaan.
Deze 'Into The Woods' is vooral een ensemblestuk dus niet alle solisten zijn de beste zangers maar goed er zijn er ook die in positieve zin opvallen zoals Patrick Mulryan als Jack en Vanessa Reseland als The Witch of de twee nieuwe castleden Harry Hepple als Baker en Laura Tebutt als zijn vrouw. Vooral Hepple is prachtig in zijn laatste monoloog. Maar ik heb me ook zitten ergeren aan Andy Grotelueschen als Milky White, niet grappig, en Emily Young die helaas twee rollen speelt Little Red en Rapunzel, gewoonweg irritant.
Om toch een beetje positief te eindigen de a-capella samenzang tussen de vrouwelijke ensembleleden op bepaalde momenten is prachtig en bij 'Children Will Listen' krijg ik zowaar even kippenvel. Ik had dat gevoel tijdens deze voorstelling graag vaker gehad.
Ik hoop van harte dat de eerstvolgende musical in de Chocolate Factory 'She Loves Me' me een stuk beter gaat bevallen. Maar goed veel slechter dan deze avond kan het naar mijn mening zeker niet worden.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 16 september 2016
© foto's Catherine Ashmore
