De volgende middag staat de tweede van de musicals op het programma die de belangrijkste reden vormden voor dit reisje naar Londen : 'Groundhog Day' in The Old Vic. Net als 'Into The Woods' gisteren speelt ook deze productie dit weekend de laatste voorstellingen. Op de valreep dus want hoewel de première voor Broadway inmiddels is aangekondigd zijn de verdere plannen voor West End nog niet definitief.
'Groundhog Day' gaat over de cynische weerman uit Pittsburgh Phil Connors die samen met zijn producer Rita Hanson met tegenzin vertrekt naar het plaatsje Punxsutawney in Pennsylvania om verslag te doen van een daar populair jaarlijks evenement. Op 2 februari doet de geliefde bosmarmot, die niet geheel toevallig ook Phil heet, een wilde gooi naar het mogelijke begin van de langverwachte lente.
Connors neemt intrek in een groezelige bed & breakfast en denkt de volgende dag even verslag te doen van de festiviteiten om dan weer snel terug te keren naar de beschaafde wereld. Maar het loopt heel anders als ze in het plaatsje vast komen te zitten door een aanstaande sneeuwstorm.
Phil wordt de volgende dag ochtend wakker en beseft dat het opnieuw 2 februari is ... Hij wordt gedwongen die dag steeds opnieuw te beleven en de moed zinkt hem in de schoenen. De grote vraag is of Phil inziet dat hij zelf misschien in staat is de loop van de geschiedenis te veranderen? In eerste instantie wordt hij wordt steeds roekelozer, zijn daden hebben immers geen gevolgen. Tot hij zich realiseert dat hij niet almachtig is en niet het lot van iedereen kan bepalen.
De musical is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1993 met Bill Murray. Danny Rubin die verantwoordelijk was voor het filmscript schreef ook het script voor de musical. En de creatives die eerder met veel succes 'Matilda' maakten slaan opnieuw de handen ineen voor deze nieuwe musical. Tim Minchin schreef tekst en muziek, Matthew Warchus regisseert, en Peter Darling en Rob Howell zijn de choreograaf en designer terwijl Hugh Vanstone tekent voor het lichtplan.
Hoewel het lastig is te duiden wat 'Groundhog Day' nu zo fantastisch maakt, is het vooral de samenhang in al die disciplines die deze geniale en vooral onconventionele musical oplevert. Hoewel de knappe score van Tim Minchin eigenlijk geen nummers kent die direct blijven hangen, spreekt de melodieuze muziek wel direct tot de verbeelding en lijkt geïnspireerd door vele muziekstijlen en dat levert een coherente mix op variërend van rock tot blue grass en folk. Het is wel jammer dat in het programma geen song- of scènelijst staat zodat het gissen blijft naar de songtitels. Uitzondering is het prachtige duet 'Seeing You' tussen Phil en Rita, dat ook door Tim Minchin al diverse malen is opgevoerd.
Trouw aan het thema van de alsmaar terugkerende 'Groundhog Day' blijft ook de musical continu in beweging. In het eerste half uur waarin Phil tot de ontdekking komt dat hij zich in een tijdsvacuüm bevindt, zien we steeds na elkaar dezelfde scène die bij iedere herhaling subtiel verandert. Je voelt als publiek bijna hoe de helse chaos in het hoofd van Connors ontstaat als hij zich zijn lot realiseert.
Trouw aan het thema van de alsmaar terugkerende 'Groundhog Day' blijft ook de musical continu in beweging. In het eerste half uur waarin Phil tot de ontdekking komt dat hij zich in een tijdsvacuüm bevindt, zien we steeds na elkaar dezelfde scène die bij iedere herhaling subtiel verandert. Je voelt als publiek bijna hoe de helse chaos in het hoofd van Connors ontstaat als hij zich zijn lot realiseert.
Een eerste blik op de geniale set van Howell is er al voor aanvang als in een gigantisch raamwerk dat een isobarenkaart met allerlei weer-symbolen verbeeldt, weerman Connors op talloze schermen wordt geïntroduceerd. Een ingenieus systeem van onafhankelijk van elkaar bewegende draaischijven zorgt er voor dat het ensemble voortdurend in beweging kan zijn om de inventieve choreografie van Darling vorm te geven en de knappe decors binnen enkele momenten gewisseld zijn. 'Groundhog Day' zit bovendien vol met visuele grappen, inventieve illusies dankzij Paul Kieve en een vette knipoog naar meer traditionele musicals in de verrassende ietwat absurde shownummers.
De eigenzinnigheid van de makers is ook te prijzen als Georgina Hagen als haar karakter Nancy de tweede akte mag openen met een ballad waarin ze niet alleen haar lot in de show, als one-night stand van Phil, bezingt maar ook het feit dat ze altijd in dit soort rollen wordt gecast. Het typeert 'Groundhog Day' en is een voorbeeld van hoe deze musical je als publiek alert houdt en je continu op het verkeerde been zet.
Andy Karl speelt de zelfgenoegzame Phil Connors op sublieme wijze en is in staat om het publiek mee te voeren in zijn cynische harde gedachtewereld en de veranderingen die hij doormaakt. Als een metafoor waarbij de bittere kou en snijdende sneeuwstormen aan het slot plaatsmaken voor een lente die voorzichtig aanbreekt en waarbij ook Phil veranderd lijkt te zijn als hij in Punxsutawney de ware liefde ontdekt. Carlyss Peer als Rita Hanson speelt haar rol zeer verdienstelijk al is het wel jammer dat de focus meer ligt op de andere hoofdrol. Hetzelfde geldt voor het ensemble dat meer dan uitmuntend is, maar vrij anoniem blijft en niet echt de kans krijgt om individueel te stralen, behalve misschien de rollen van Nancy (Georgina Hagen), Mrs Lancaster (Julie Jupp) en Ned Ryerson (Andrew Langtree).
De musical 'Groundhog Day' is niet alleen erg onderhoudend, grappig, vrolijk en gevat maar heeft tegelijkertijd ook een diepgaande en bijna sombere ondertoon en de makers zijn er met glans in geslaagd om dat sentiment op het publiek over te brengen. Ik verlaat opgetogen en ontroerd The Old Vic en hoop van ganser harte dat deze sublieme musical de transfer naar West End maakt.
Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 17 september 2016
© foto's Manuel Harlan
© foto's Manuel Harlan
