Op de valreep van 2015 nog een paar dagen in Londen doorgebracht en de eerste voorstelling die op het programma staat is de nieuwe musical 'wonder.land' in het National Theatre.
Afgelopen zomer beleefde deze ambitieuze productie de première op het Manchester International Festival maar werd voor Londen compleet bewerkt en is later in 2016 in het Théâtre du Châtelet in Parijs te zien.
Afgelopen zomer beleefde deze ambitieuze productie de première op het Manchester International Festival maar werd voor Londen compleet bewerkt en is later in 2016 in het Théâtre du Châtelet in Parijs te zien.
Een vreemde titel maar in gesproken taal klinkend als wonder dot land maakt het ineens zin. Het is een gloednieuwe musical geïnspireerd op de bekende verhalen van Lewis Carroll 'Alice In Wonderland' en 'Alice Through The Looking Glass'. Het sprookjesboek wat ik als kind bezat heb ik eigenlijk nooit goed begrepen en vond het altijd maar een beetje eng en raar. Veel aspecten en personages uit de oorspronkelijke Victoriaanse verhalen zitten ook in deze nieuwe bewerking.
Het verhaal speelt zich af in een grauwe grijze niet nader genoemde voorstad in de tegenwoordige tijd. Hoofdpersonage is het tienermeisje Aly dat worstelt met haar eigen alledaagse beslommeringen. Ze wordt gepest op school en heeft problemen met haar ouders die gescheiden leven. Haar moeder heeft meer aandacht heeft voor de nieuwe baby Charlie dan voor Aly en de band met haar gokverslaafde vader is al niet veel beter. Aly vlucht als ze alleen is naar de mysterieuze online wereld van wonder.land waar ze een eigen avatar creëert die in alle opzichten het tegenovergestelde is van hoe Aly zichzelf ziet. In deze veilige digitale wereld beleeft ze als de stoere Alice avonturen met haar leeftijdsgenoten tot het moment dat de directrice van haar school de sinistere Miss Maxome bezit neemt van haar smartphone en Aly's avatar langzaam transformeert.
De creatives zijn niet de minste 'wonder.land' heeft een script en teksten van Moira Buffini en is geregisseerd door de huidig artistiek directeur van het National Theatre Rufus Norris. De muziek is gecomponeerd door Damon Albarn, ooit voorman van Blur, later de Gorillaz en hij legt zich de laatste jaren onder andere toe op het componeren van opera.
Het script van Buffini zit zeker knap in elkaar in hoe de werkelijke en de online wereld door elkaar worden verweven en de oorspronkelijke vertrouwde karakters van Lewis op onverwachte momenten in het verhaal opduiken al voelt het op sommige momenten wel erg belerend en clichématig.
Albarn mag dan een prima popsong kunnen schrijven maar dat is een heel andere discipline dan het componeren van een samenhangende score voor een musical. Ik heb echt mijn best gedaan om de muziek te kunnen waarderen en te begrijpen maar deze is veel te fragmentarisch, volledig inwisselbaar en klinkt op veel momenten simpelweg afgrijselijk. Er is bij mij dan absoluut niets van blijven hangen en ook in het programmaboek is geen songlijst terug te vinden.
Albarn mag dan een prima popsong kunnen schrijven maar dat is een heel andere discipline dan het componeren van een samenhangende score voor een musical. Ik heb echt mijn best gedaan om de muziek te kunnen waarderen en te begrijpen maar deze is veel te fragmentarisch, volledig inwisselbaar en klinkt op veel momenten simpelweg afgrijselijk. Er is bij mij dan absoluut niets van blijven hangen en ook in het programmaboek is geen songlijst terug te vinden.
Op de cast is niets aan te merken. Hal Fowler is geweldig als een soort manische MC die ons door het verhaal voert en ook nog opduikt als de Cheshire Cat en de Caterpillar. Lois Chimimba speelt een sympathieke Aly en Carly Bawden is fantastisch als Alice haar alter ego. Mooie rollen ook voor Golda Rosheuvel en Paul Hilton als Bianca en Matt, de ouders van Aly. En ook Anna Francolini krijgt de kans om te stralen als de schurk van het verhaal Miss Manxome in een soort kruising van Trunchbull en Cruella de Vil.
Maar het grootse compliment verdient wel het futuristische bijna psychedelische design van deze musical dat zeer weldoordacht is en scoort op alle fronten. De set van Rae Smith, de kostuums van Katrina Lindsay, het licht van Paule Constable en de projecties van 59 Projections leveren een magnifiek toneelbeeld op. Terwijl de harde werkelijke wereld van Aly tot leven komt in een scala van grijstinten is de transformatie naar de kleurrijke fantasiewereld van wonder.land werkelijk magistraal en bijna duizelingwekkend vormgegeven. Voeg daarbij de eigenzinnige choreografie van Javier De Frutos en je komt op veel momenten ogen tekort om alles goed in je te kunnen opnemen.
En hoewel er best wel het een en ander deugt aan wonder.land weet Albarn's visieloze score totaal niet te overtuigen en dat is erg jammer omdat het een groot gapend gat slaat in het hart van deze musical.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 26 december
© foto's Brinkhoff/Mogenburg
