Elf The Musical - Dominion Theatre

Kerst valt vroeg dit jaar want de laatste voorstelling die ik op deze reis zie is 'Elf The Musical'. De producenten zijn hevig bekritiseerd voor de hoge toegangsprijzen die gevraagd worden en zo rond de Kerstdagen komt daar nog een schep bovenop. Je betaalt dan £240 voor een platinum seat. Je zou haast denken dat Ebenezer Scrooge de producent is ... 

Online zijn er geen aanbiedingen te vinden en ook bij TKTS is 'Elf' niet beschikbaar. In Londen daarom maar naar de box office en ik weet me verzekerd van een premium seat die normaal gesproken meer dan £ 130 kost, maar door de aardige dame aan de kassa wordt verkocht voor de meer reguliere prijs van £ 70.

'Elf The Musical' is gebaseerd op de film uit 2003, was in 2010 voor het eerst te zien op Broadway en na een succesvolle Britse tour vorig jaar is het nu de beurt aan Londen's West End. 

Het verhaal van Thomas Meehan en Bob Martin heeft niet zo heel veel om het lijf. Buddy kruipt als kind per ongeluk in de zak met cadeaus van Santa en komt op de Noordpool terecht. Ja hij is een stuk groter dan de andere elfjes en niet echt goed in het maken van speelgoed, maar dan komt hij er bij toeval achter dat hij geen elf maar een mens is. 

Dat verklaart een hoop en hij vertrekt op een avontuurlijke reis die hem naar New York City voert, op zoek naar zijn werkelijke vader de norse Walter Hobbs. Buddy is teleurgesteld in zijn echte vader die helemaal niet in Kerstmis gelooft, net zoals vele andere New Yorkers onder wie zijn halfbroer Michael.  Buddy is vastbesloten om zijn familie van de werkelijke betekenis van het feest te overtuigen. 

Uiteindelijk komt zoals altijd in dit soort verhalen alles weer goed maar, voor het zover is volgen er veel avonturen op het kantoor van zijn vader in het Empire State Building, bij Macy's waar Buddy zijn liefje Jovie ontmoet, in het huis van de familie Hobbs en in Central Park.

De jazzy score van Matthew Sklar (muziek) en Chad Beguelin (tekst) is niet erg memorabel, maar ik geef toe het klinkt allemaal heerlijk en ademt Broadway in iedere noot. Heel gevarieerd met vanzelfsprekende melodieën en puntige teksten. Een en al vrolijkheid in grote shownummers als 'Christmas Town', 'Sparklejollytwinklejingley' en optimisme in 'I'll Believe In You' en 'There Is A Santa Claus' uitgevoerd door een groot orkest met veel blazers. 

Het design van Tim Goodchild voor de kostuums is prachtig  en zijn decorontwerp verenigt fysieke sets met een ingenieus video design van Ian William Galloway dat in combinatie met het lichtontwerp van Tim Lutkin prachtige beelden oplevert. Sommige ideeën lijken schaamteloos geleend uit 'Hairspray' of 'Shrek' maar ook kippenvel op momenten als bijvoorbeeld de slee van Santa het luchtruim kiest en gedeeltelijk boven de stalls zweeft of als de voltallige cast in de finale van de voorstelling nog een keer in zilverwitte kostuums opkomt en de sneeuw in het Dominion neer dwarrelt.

Grote verrassing in deze voorstelling is de fantastische manier waarop Ben Forster Buddy gestalte geeft. Hij speelt op een vertederende, ondeugende en onbesuisde manier, is erg grappig zonder dat het te overdreven wordt en zingt bovendien de songs erg sterk en met het grootste gemak. 

De hele cast bruist trouwens van het speelplezier. Kimberley Walsh is geweldig als Jovie en heeft een prachtige solo in de tweede akte met 'Never Fall In Love'. Joe McGann als de vrek Walter Hobbs en Jennie Dale als zijn erg grappige assistente Deb. Jessica Martin overtuigt als Emily Hobbs en Harry Collett blijkt een fantastische zanger als de jonge Michael.

Ik ben de eerste om toe te geven dat 'Elf The Musical' van regisseur en choreograaf Morgan Young allesbehalve diepgravend of vernieuwend is, maar het enthousiasme spat van het podium en er valt niet te ontkennen dat deze musical met veel zorg en liefde is gemaakt en perfect past in de sfeer van de decembermaand. 

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 30 oktober

© foto's Alastair Muir