Photograph 51 - Noël Coward Theatre

Die avond met een spannend gevoel naar het Noël Coward Theatre waar Nicole Kidman de hoofdrol speelt in het toneelstuk 'Photograph 51'. De kaart voor een mooie plaats op rij 3 in het midden heb ik al lang in huis en ik geef toe dat de kans om Kidman te zien spelen de belangrijkste reden is om voor dit stuk te boeken.  Maar ik ben niet de enige, het theater is avond aan avond uitverkocht en de dag die zich dagelijks aan de kassa vormt voor de day seats is aanzienlijk. Het is dan ook al 17 jaar geleden dat Kidman voor het eerst en het laatst in Londen te zien was in David Hare's 'The Blue Room' in het Donmar Warehouse.

'Photograph 51' is een toneelstuk van de Amerikaanse Anna Ziegler en gebaseerd op het leven van de Britse wetenschapper Rosalind Franklin die in de jaren '50 een cruciale rol speelde in de ontdekking van de structuur van het DNA, maar daarvoor eigenlijk nooit de erkenning heeft gekregen. Het stuk concentreert zich op de periode waarin Franklin onderzoek verricht op King's College in Londen en hoewel de ontdekking van de dubbele helix van het DNA op naam staat van Nobelprijs winnaars James Watson en Francis Crick zouden zij waarschijnlijk nooit zo snel tot resultaat zijn gekomen zonder haar gedetailleerde röntgenfoto's, waarvan degene met nummer 51 door haar mede-onderzoeker Maurice Wilkins wordt getoond aan Watson van het concurrerende onderzoek dat op Cambridge plaatsvond.

'Photograph 51' onder de bezielende regie van Michael Grandage wordt zonder pauze gespeeld en de spanningsboog in het verhaal maakt het bijna als een thriller. Het boeiende script van Ziegler zit ingenieus in elkaar waardoor de aandacht op geen enkel moment verslapt en je gegrepen raakt door het op het eerste gezicht vrij saai gegeven. 

Gegrepen ook door een fantastisch subtiel acterende Nicole Kidman die Franklin op onnavolgbare wijze gestalte weet te geven. Als enige vrouw in de superieure mannenwereld die haar omringt, trekt ze zich verder terug in haar eigen schulp en werkt gedegen en nauwgezet aan haar onderzoek. 

Kidman personifieert in haar gedetailleerde vertolking een vrouw die zichzelf bijna letterlijk isoleert van de mensen om haar heen. En als één van weinigen die wel tot haar weet door te dringen haar uitnodigt voor een etentje en ze haar verlangens en gevoelens uit blijken het slechts haar gedachten zijn en niet de woorden die ze werkelijk sprak. Schrijnend is ook het persoonlijke drama wat Franklin treft als blijkt dat ze een ongeneeslijke vorm van kanker heeft en ze dit in een bijna wetenschappelijke monoloog verwoordt maar ondertussen vecht tegen de tranen. Kidman is fantastisch van begin tot eind en speelt haar karakter trots maar ook kwetsbaar. En tegelijkertijd afstandelijk maar met een flinke dosis bittere humor. 

Naast Nicole Kidman bestaat de cast louter uit mannen en  het is jammer dat hun karakters vrij schetsmatig blijven en niet wat verder zijn uitgewerkt door Ziegler. Stephen Campbell Moore valt op in de rol van de halsstarrige ietwat onhandige Maurice Wilkins, die overduidelijk een zwak heeft voor Franklin. Will Attenborough is prachtig energiek als James Watson en Patrick Kennedy valt op als de sympathieke Don Caspar.

De imposante ruwe set met neoclassicistische lijnen draagt onmiskenbaar het signatuur van Christopher Oram en plaatst het laboratorium in de door de oorlog getekende gewelven van King's College. Ook het lichtplan van Neil Austin en de muziek van Adam Cork dragen bij aan een sfeervol totaalbeeld. 

Al met al is 'Photograph 51' een intrigerend toneelstuk en Nicole Kidman blijkt ook nu weer een magnifieke actrice.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 27 oktober

© foto's Johan Persson