Maandagavond naar het prachtige Theatre Royal Haymarket voor het toneelstuk 'Mr Foote's Other Leg' een transfer van het Hampstead Theatre dat daar voor uitverkochte zalen speelde. Op West End is de belangstelling wat minder en heb dan ook een mooi kaartje op rij 3 in de stalls kunnen boeken voor de helft van de reguliere prijs.
Ian Kelly baseerde het script van het toneelstuk op zijn gelijknamige boek en gaat over Samuel Foote die leefde in het Londen van de 18e eeuw. Een bijzonder kleurrijk figuur, satiricus, acteur en komiek maar ook theater eigenaar. Zijn vriend en concurrent is David Garrick die serieus toneel brengt met Shakespeare in Drury Lane. Foote neemt het allemaal niet zo nauw en brengt 'Othello' als komedie, afficheert zijn toneelstukken als theepartijtjes om de strenge regels van de censuur te omzeilen en treedt ook regelmatig op als vrouw. Een gevierd figuur in de Londense high society, bekende van Prince George en hij is het gesprek van de dag als hij bij een ongeluk zijn been verliest. Dat houdt hem niet tegen om te blijven optreden met een houten been dat hij heeft laten maken door een marionettenmaker uit Covent Garden. Zijn leven neemt een dramatische wending als hij wordt beschuldigd van sodomie.
De titel wordt al direct verklaard in de openingsscène. Het is 1777 en Foote is imiddels overleden. Zijn trouwe Jamaicaanse dienaar Frank Barber en toneelmanager Mrs Garner gaan in de gruwelijke collectie anatomische onderdelen van heelmeester John Hunter op zoek naar het kunstbeen van hun baas, in de hoop het alsnog met hem te kunnen begraven. Vervolgens gaan we 20 jaar terug in de tijd en maken kennis met de hoofdfiguren in dit toneelstuk als de jonge Foote een voordracht klasje bijwoont, samen met acteurs David Garrick en de Ierse Peg Woffington, de toekomstig heelmeester John Hunter en de niet erg spraakzame Miss Chudleigh.
Kelly's script van 'Mr. Foote's Other Leg' geeft een prachtig onstuimig beeld van het Londen in een tijd die het met de moraal niet zo nauw neemt. Maar geeft tevens een fascinerende blik op de veranderende tijden op zowel sociaal als wetenschappelijk vlak, en een verrassende inkijk op het leven in en om de theaters in die tijd. Het is een heerlijk soms frivool stuk onder regie van Richard Eyre, dat balanceert op de rand tussen drama en komedie, feit en fictie. Bij tijden grof en afgrijselijk zoals bijvoorbeeld de amputatie scène die op het toneel wordt uitgevoerd en niet zichtbaar in beeld wordt gebracht maar waarvan met zoveel detail verslag wordt gedaan dat ik bijna licht in het hoofd wordt.
Puntige teksten zorgen voor veel grappige en hilarische momenten maar de dramatische verwikkelingen in de tweede akte voelen oprecht en nooit sentimenteel.
Mr Foote wordt prachtig gespeeld door Simon Russell Beale. In het begin vooral grappig en erg venijnig maar naarmate het stuk vordert is hij meesterlijk in het overbrengen van zijn fysieke en vooral geestelijke pijn. Hij speelt de excentrieke Foote aandoenlijk en met veel passie. Mooie ondersteunende rollen zijn er voor Joseph Millson als de minzame David Garrick en Dervla Kirwan als een sprankelende Peg Woffington. En hoewel het drietal veel met elkaar te stellen heeft komt de warmte van hun vriendschap oprecht over. Veel lof ook voor Jenny Galloway de grofgebekte Mrs Garner die ook in de tegenslagen haar baas trouw blijft. En erg leuk om Ian Kelly die het script schreef ook een rol te zien spelen, namelijk die van Prince George.
Een prachtig design van Tim Hatley (set en kostuums) en Peter Mumford (licht) vervolmaken het gevoel. Het decor zit ingenieus in elkaar met los van elkaar bewegende stellages en panelen die binnen een mum van tijd een andere locatie verbeelden en het licht is sober, bijna somber, maar erg sfeervol gedaan.
Erg blij dat ik dit toneelstuk op het programma had staan en een fascinerend idee dat Foote zo'n 250 jaar geleden bijna op dezelfde plaats heeft gestaan en verantwoordelijk is voor het feit dat het Haymarket Theatre nog steeds de koninklijke titel mag dragen.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op maandag 28 december 2015
© foto's Nobby Clark en Tristram Kenton
