Op de laatste dag in Londen ga ik al vroeg op pad. Snel nog een espresso bij Caffè Nero en na een wandeling over de Thames richting Southbank naar het National Theatre waar ik die ochtend de voorstelling 'I Want My Hat Back' zie. Normaal gesproken zie ik weinig kindervoorstellingen , maar enthousiaste recensies en de aanmoediging dat de show een feest is voor iedereen van 3 tot 300, toch snel één van de weinig beschikbare kaarten geboekt.
'I Want My Hat Back' is gebaseerd op het populaire prentenboek van Jon Klassen en is voor theater aangepast door Joel Horwood (script en teksten) en Arthur Darvill (muziek). Omgeven door ouders met vooral véél kinderen sta ik te wachten tot het Temporary Theatre opengaat als door de foyer een grappig gezelschap aan komt lopen. Vooraan de tubaspeler gevolgd door Bear en de rest van de cast die iedereen vooral uitnodigen om hen naar de zaal te volgen. Nou dat doe ik dan maar, om een uur later het theater met een brede grijns weer te verlaten.
Het verhaal stelt niet veel voor. Bear heeft een knullig rood punthoedje waar hij erg gek op is. Groot is het verdriet als hij na een dutje merkt dat zijn hoed weg is. Gestolen maar door wie ? Rabbit weet het publiek al, maar dat weet Bear nog niet. Gelukkig komt het zoals in alle sprookjes uiteindelijk goed, zij het in dit geval met een nogal gruwelijke twist voor Rabbit.
De kleine cast speelt verdienstelijk met Steven Webb als de lichtelijk hysterisch zelf ingenomen Rabbit als uitschieter. De scène waarin hij op klikkende tapschoenen verschijnt en ook weer heel snel verdwijnt omdat hij Bear niet wakker wil maken is hilarisch leuk. En uiteraard een briljante Marek Larwood als Bear die er eigenlijk belachelijk uitziet met zijn gebreide muts met bere-oren, een nep bontjas en een Led Zeppelin T shirt, maar fantastisch improviserend speelt.
De voorstelling is erg leuk voor kinderen maar ook voor volwassenen valt er veel te genieten. Vooral de reacties van Bear die in character reageert op de opmerkingen uit het publiek. Het duurt natuurlijk niet lang voordat iedereen begint de roepen wie de dader is maar dit wordt briljant opgelost door Bear. Net als de discussie die hij aangaat met een eigenwijs joch uit het publiek die niet wil inzien dat de omgekeerde bloempot een rots is waarop de schildpad aan het klimmen is. It's a rock ! No it's not ! En vervolgens tegen de ouders verzucht dat hij hen veel sterkte wenst en hoe zal het zijn als het kind eenmaal begint te puberen.
De set en kostuums van Fly Davis zijn heerlijk retro kneuterig en het voelt als een knusse huiskamer, de catchy muziek in vele stijlen wordt prima vertolkt door een drie koppig ensemble dat verkleed als herten met veel te suffe pruiken en een gewei soms ook onderdeel vormen van de show. En het blijkt dat de jeugd van tegenwoordig meer aankan dan ik vroeger als een scène voorbij komt waar ik bijna van de stoel lazer door onverwachte schrik en het jonge grut zonder te blikken of blozen blijft kijken. Als deze voorstelling volgend Kerst-seizoen weer voorbij komt in het National Theatre moet je zeker gaan kijken !
En na een lekkere lunch in Kitchen het nieuwe café van het NT en een bezoekje aan de Bookshop is het alweer tijd voor de matinee van deze dag 'Matthew Bourne's Sleeping Beauty'.
Deze voorstelling zag ik 's ochtends op dinsdag 29 december 2015
© foto's Richard Davenport
