Een produktie van Stage Entertainment in samenwerking met Whoopi Goldberg gebaseerd op de succesvolle film uit de jaren negentig. Wat moet ik ervan zeggen. Ik heb op de diverse fora erg enthousiaste reacties gelezen dus misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen want ik kwam met erg gemengde gevoelens de zaal uit.
De voorstelling begint erg leuk met Whoopi die het publiek waarschuwt voor rinkelende telefoons en knisperende snoeppapiertjes. Toch maar even checkend of mijn telefoon écht uitstaat heb ik er enorm veel zin in.
Grootste plus en grootste ster van deze voorstelling is Patina Miller die sensationeel is als Deloris Van Cartier. Ze heeft een geweldige komische timing, ze zingt subliem en het is genieten van het grootste gemak waarmee ze dat lijkt te doen.
Een andere glansrol is weggelegd voor Sheila Hancock als Mother Superior die prachtig speelt en verdienstelijk zingt.
Enorm jammer is wel dat naast de zusters Mary Robert, Mary Patrick en Mary Lazarus er een énorm getalenteerd ensemble op het toneel staat die volledig anoniem blijven en alleen gebruikt lijken te worden als toneelvulling.
Ik ben een bewonderaar van Alan Menken en hij schreef dan ook een prachtige score voor deze musical. Veel gospelachtige muziek (‘Raise Your Voice’ ‘Take Me To Heaven’) en aanstekelijke seventies disco (‘Sunday Morning Fever’ ‘Fabulous Baby’). Maar ook songs als ‘Here Within These Walls’ en ‘The Life I Never Led’ waarin je de handtekening van deze meester overduidelijk herkent.
Grootste manco van deze musical is het flinterdunne verhaal en het slecht geschreven script waardoor je geen enkele binding krijgt met de karakters op het toneel. Het gaat van een nonnenscène naar een scène met de gangsters en weer terug. Ik vond het eerlijk gezegd oervervelend en het werd wat dat betreft een hele lange avond. Zelfs momenten die wel perspectief bieden om de karakters wat verder uit te diepen, zoals de reprise van ‘The Life I Never Led’ met Sister Mary Robert, worden niet benut.
Het decor van Klara Zieglerova is prachtig en weet het enorme toneel van het Palladium goed te benutten. Alles draait, verdwijnt en verschijnt weer en het zit ingenieus in elkaar. En ook de belichting van Natasha Katz en de kostuums van Lez Brotherston is niets op aan te merken.
Maar met alleen een mooi prentenboek kom je er niet. Er is niets mis met een bijna letterlijke vertaling van een film naar het toneel, dat dat wel kan werken zag ik bijvoorbeeld bij ‘Priscilla’. Maar het verhaal van ‘Sister Act’ is daarvoor veel te mager en te oppervlakkig en het is erg jammer dat de producenten dat niet hebben ingezien en geen nieuwe scriptschrijver hebben ingehuurd die het verhaal wat meer body had kunnen geven. Cheri en Bill Steinkellner hebben een indrukwekkende staat van dienst in televisie en film maar een boeiend script voor een musical schrijven is een andere discipline.
Op mijn weg naar buiten kreeg ik een kortingsbon in de handen gedrukt voor ‘Hairspray’ de andere produktie van Stage Entertainment op West End. Ook ‘feelgood’, ook een prachtig plaatjesboek én een musical waar je wel het hele scala aan emoties beleeft. ‘Sister Act’ liet me helaas grotendeels onberoerd.
© foto Nils Jorgensen
