Matthew Bourne’s eigenzinnige versie van deze klassieker mag dan al weer bijna 15 jaar oud zijn maar heeft nog niets aan kracht ingeboet. De met awards overladen produktie is sinds 1995 continu te zien en heeft succesvolle runs gehad op West End en Broadway en in verschillende internationale tourprodukties.
Matthew Bourne (choreografie en regie) heeft in zijn versie deze überklassieke traditionele balletvoorstelling uit de 19e eeuw met de prachtige muziek van Tsjaikovski radicaal veranderd. De hoofdpersoon Odette is vervangen door een mannelijke danser die in deze voorstelling bekend is als The Swan en zijn alter ego The Stranger in de derde Akte. Bovendien heeft hij het vrouwelijke ‘corps de ballet’ vervangen door viriele en krachtige mannelijke dansers.
Deze kijk maakt dat het verhaal van The Prince, The Queen, The Swan/The Stranger die in een bijna bizarre driehoeksverhouding verkeren, de nodige homo-erotische aspecten krijgt. Maar bovenal is ‘Swan Lake’ een universeel verhaal over liefde en verlangen dat een ongelooflijke klasse uitstraalt. Ook schuwt Bourne de komische aspecten niet en de voorstelling zit vol leuke kwinkslagen vooral door de onhandigheden van The Girlfriend waarmee The Prince is opgezadeld en die de geldende etiquette aan het hof met voeten treedt.
Deze frisse onconventionele voorstelling maakt dat ‘Matthew Bourne’s Swan Lake’ ook voor de niet-balletkenners, waaronder ik mezelf zeker reken, toch een prachtige avond en een indrukwekkende ervaring is.
Het design van de set en kostuums van Lez Brotherston zijn erg mooi en leveren met het lichtontwerp van Rick Fisher prachtige scènes op. De diverse hoofdrollen alterneren en die avond zag ik Richard Winsor als The Swan/Stranger, Christopher Marney als The Prince en Nina Goldman als The Queen. Ook veel respect voor het ensemble die een enorme prestatie leveren.
Al met al was ‘Matthew Bourne’s Swan Lake’ een waardige afsluiting van de reeks voorstellingen die ik zag.
© foto Sadler’s Wells
