De voornaamste reden om ‘Oliver!’ nogmaals te bezoeken is om op de valreep de van oorsprong Iraanse komiek Omid Djalili als Fagin te kunnen zien. Inmiddels is de derde Londense Fagin Griff Rhys Jones op 14 december aan zijn speelperiode begonnen.
‘Oliver!’ is en blijft een ijzersterke voorstelling met een prachtig indrukwekkend design. Eerder in deze blog staan verslagen van de twee shows van ‘Oliver!’ die ik begin 2009 zag. Punt van kritiek blijft ook nu overeind in die zin dat het allemaal zo overweldigend en perfect gepolijst is dat de voorstelling voor échte rauwe emotie geen ruimte laat en je als toeschouwer ook in de dramatische scènes grotendeels onberoerd laat.
De cast was vorige week nog grotendeels hetzelfde als in januari. Bill Sikes wordt nu gespeeld door Steven Hartley die de rol eerder in de Palladium versie gestalte gaf en nu dus terug is als een angstaanjagende Sikes met een bulderende stem.
Djalili zet een totaal andere Fagin neer dan Rowan Atkinson waarbij hij in perfecte balans is tussen de komische en meer duistere kanten van zijn karakter. Duidelijk is wel dat de acteur die Fagin speelt veel vrijheid wordt gegund om de rol in te vullen. Zijn grote soloscènes ‘You’ve Got To Pick-A-Pocket Or Two’ en ‘Reviewing The Situation’ waren totaal anders en ook zijn etnische achtergrond wordt in muzikale fragmenten verwerkt.
Toevallig speelden Francesco Piacentine-Smith als Oliver en Ross McCormack als Artful Dodger hun laatste voorstelling en terwijl de jongens bij het slotapplaus in tranen op het podium stonden wist ook Jodie Prenger het bij haar dankwoordje niet meer droog te houden.
Jodie Prenger is nog steeds geknipt voor de rol van Nancy en hoewel ze vocaal in de ensemblenummers wat naar achter wordt gedrongen weet ze in haar grote solo ‘As Long As He Needs Me’ moeiteloos te overtuigen en haar spel met de kinderen is geweldig en vertederend.
Als Kerry Ellis de rol in maart 2010 overneemt is dat zeker een reden om deze Oliver! nogmaals te bezoeken.
