De Broadway klassieker uit 1946 met muziek van Irving Berlin in 2009 in de Young Vic lijkt een niet erg voor de hand liggende keuze. En dat is het ook niet. Je moet je preconcepties opzij zetten en met een open blik deze voorstelling ingaan die werd geregisseerd door de gelauwerde Richard Jones die een indrukwekkende reeks producties op zijn naam heeft staan.
‘Annie Get Your Gun’ kent een geweldige tijdloze score met klassiekers als ‘There’s No Business Like Show Business’ , ‘Doin’ What Comes Natur’lly’, ‘You Can’t Get a Man with a Gun’, ‘They Say It’s Wonderful’, en ‘Anything You Can Do’.
Deze produktie kent geen orkest maar de volledige score wordt gespeeld door vier pianisten in prachtige arrangementen van Jason Carr. En dat werkt wonderwel goed.
De hoofdrollen van Annie Oakley en Frank Butler zijn voor Jane Horrocks en Julian Ovenden. Een duo dat op mij een énorme indruk maakte. Ik geef toe dat de stem van Horrocks niet de meest ideale is voor deze rol maar dat werd in een nummer als ‘Anything You Can Do’ slim en grappig opgelost. Bovendien zingt ze de songs met veel inlevingsvermogen en een sublieme tekstbehandeling. Boeiend van A tot Z.
Maar haar vocale tekortkomingen maakt Jane Horrocks meer dan goed met de vele andere uitdagingen die de rol van Annie biedt. Ze slaagt erin om de verandering van Annie van het jongensachtige meisje in de eerste acte tot de ervaren vrouw van de wereld aan het slot geloofwaardig en sympathiek neer te zetten. Ze speelt de rol bovendien erg grappig zoals alleen zij dat kan. Zonder enige twijfel een vijfsterren performance.
Ook de chemie met ‘love interest’ Julian Ovenden is er. Ovenden die ik eerder zag in ‘Grand Hotel’ en ‘Marguerite’ is begenadigd met een prachtige stem die de songs van Berlin alle recht doet. Een in alle opzichten aantrekkelijke Frank Butler !
Andere rollen die in het oog springen zijn Buffy Davis als Mrs Wilson & Mrs Potter Porter en John Marquez als Charlie. Het ensemble klinkt prachtig in de grote shownummers.
De beperkte ruimte wordt goed benut in de choreografie van Philippe Giraudeau en maakt dat een ingetogen versie van ‘There’s No Business Like Show Business’ toch werkt.
Deze ‘Annie Get Your Gun’ werkt in deze versie enigszins vervreemdend omdat de tijd van actie is gezet aan het eind van de jaren ‘40 terwijl Annie Oakley al overleed in 1926. De filmpjes waarmee de eerste en tweede acte openen zijn erg grappig. Jane Horrock die als Annie in gemonteerde historische beelden grote leiders als Churchill maar ook Mussolini en Hitler ontmoet is hilarisch.
Grootste manco van deze voorstelling is het design van ene Ultz. Er zal ongetwijfeld een uitgedachte filosofie achter zijn ontwerp zitten maar het is werkelijk het meest afzichtelijke decor in een musical ooit. Het lijkt een enorme houten doos waarin een gedeelte is uitgespaard waar de toneelopening is. En rechtsboven een stalen rolluik waarachter zich nog een andere ruimte bevindt. Ik kan alleen maar zeggen spuuglelijk en daar daar helpt het weinig subtiele lichtontwerp van Mimi Jordan Sherin ook niet aan. Bovendien werken de grappig bedoelde elementen (de reisscènes) in zijn design bij mij alleen maar irritatie op.
Overigens is het erg irritant dat de Young Vic voor deze produktie ongeplaceerde kaarten verkoopt. Al lang voor de deur van de zaal opende vormde zich een lange rij. Omdat ik mijn kaarten bij de box office moest ophalen was ik er al vrij vroeg dus ik stond vrij vooraan. De beste plaatsen voor deze produktie zijn als je binnenkomt rechts van het gangpad en dan vanaf rij 4 of 5. Als je links zit of meer naar voren mis je volgens mij de slaapkamer rechts bovenin het toneelbeeld.
Gemengde gevoelens dus bij ‘Annie Get Your Gun’. Het design maar snel vergeten maar terugkijkend maakt de muziek en de interpretatie daarvan en de prestaties van de cast alles goed. Een vervreemdende bijna filmische produktie die door de harde belichting vaak deed denken aan een roadmovie gezet in de fifties.
© foto Tristram Kenton
