Aan het succesverhaal van de Menier Chocolate Factory lijkt maar geen eind te komen. Van hun producties die de première beleven in het intieme Off West End theater gaan er vele in een aangepaste versie naar West End of Broadway.
Hun eigenzinnige kijk op klassieke musicals als ‘La Cage Aux Folles’,‘A Little Night Music’, ‘Sunday In The Park With George’ en ‘Little Shop Of Horrors’ rond de Kerstperiode is inmiddels een traditie en staat meestal garant voor een geweldige theaterbelevenis. Voor het seizoen 2009-2010 koos men voor het meer lichtvoetige Sweet Charity van Cy Coleman onder regie van Matthew White.
Inmiddels is de complete run tot maart 2010 uitverkocht dus degenen met kaartjes mogen zich gelukkig prijzen want ook ‘Sweet Charity’ is een absolute vijfsterren produktie waar je jubelend de zaal uitkomt.
‘Sweet Charity’ is een musical uit de jaren ‘60 met muziek van Cy Coleman en teksten van Dorothy Fields. Niemand minder dan Neil Simon schreeft het script. De grote charme van de musical is dat je in 2009 zit te kijken naar een musical die geschreven is in de jaren ‘60 en ook in de tijd speelt. Stephen Mear’s choreografie geïnspireerd op deze tijd is geweldig.
Het verhaal is simpel en gaat over de zoektocht naar liefde van de naïeve Charity Hope Valentine die als animeermeisje werkt in de New Yorkse Fan-Dango Ballroom. En hoewel haar collega’s de mannen misschien ook nog op andere wijze ten dienste zijn, verkoopt Charity alleen haar tijd. Je leeft mee met haar avonturen, haar ups en downs, haar vriendschap met de meiden uit de club en hebt samen met haar vooral een rotsvast geloof in het leven en de liefde.
Charity wordt vertolkt door Tamzin Outhwaite die erin slaagt het publiek van het eerste moment in te pakken. Je gaat in de loop van de musical érg van Charity houden. Van de overige cast zijn Josefina Gabrielle die Nickie en Ursula speelt en Tiffany Graves als Helene de meest bekende namen. Mark Umbers speelt de drie mannelijke hoofdrollen Charlie, Vittorio en Oscar en naast veel theaterwerk is hij wellicht het meest bekend als Freddie uit de National Theatre versie van ‘My Fair Lady’. Hij is een genot om naar te luisteren gezegend met een prachtige stem en dito uiterlijk.
Tim Shortall’s design is simpel maar effectief en benut de volle breedte van het auditorium van de Chocolate Factory en David Howe’s lichtontwerp vervolmaakt het geheel. Speciale vermelding verdienen zeker de prachtige kostuums van Matthew Wright die het tijdsbeeld compleet maken, van de complete tuttigheid van de Sixties tot de losbandigheid van de hippies in de Rhythm Of Life Church.
Coleman’s heerlijke score wordt fantastisch uitgevoerd door het orkest in arrangementen van Chris Walker. Klassiekers als ‘Big Spender’ (hier neergezet in een erg geile versie en vrij confronterend gezeten op de eerste rij), ‘If My Friends Could See Me Now’ en ‘I’m A Brass Band’.
De musical kent vele komische en lichtvoetige momenten waarvan de scène met Charity in de kast in Vittorio Vidal’s slaapkamer érg leuk is, evenals de liftscène aan het eind van de eerste akte.
Maar ook veel verstilde en ontroerende momenten zoals een prachtige bijna ontluisterende ‘Baby Dream Your Dream’ met Gabriella en Graves en een indrukwekkende slotscène met Charity waarbij er toch nog wat hoop aan de horizon glimpt.
‘Sweet Charity’ was een geweldige ervaring met Tamzin Outhwaite als grootste ster. Grappig maar ook hartverscheurend en ontroerend. Ik hoop dat deze ‘Sweet Charity’ ook de transfer maakt naar West End want dat zou zeker meer dan verdiend zijn en bied de kans om deze sympathieke hartverwarmende produktie nogmaals te kunnen zien.
© foto´s Catherine Ashmore
© foto´s Catherine Ashmore
