Ik weet dat ik op een nogal uitgesproken mening heb over de huidige verschrikkelijke Nederlandse versie en dat mij verweten is dat ik me bij het zien liet leiden door het briljante origineel. Na het zien van deze ‘Sunset Boulevard’ onder regie van Craig Revel Horwood voel ik me alleen maar gesterkt in die mening. Het ligt écht niet aan het materiaal dat is in de basis meer dan goed, het ligt er gewoon aan wat men ermee doet. Waar de Nederlandse versie mijn inziens op alle fronten faalt en zelfs Kleinsma en Douwes de produktie niet kunnen redden is deze ‘Sunset Boulevard’ méér dan geslaagd in alle opzichten.
Dit is opnieuw een transfer van de Watermill Playhouse produktie uit Newbury waarbij de cast van de voorstelling ook de diverse instrumenten bespelen. Hun eerdere producties van ‘Sweeney Todd’ en ‘Mack And Mabel’ brachten het ook tot West End.
Al vanaf de eerste vioolklanken zit ik met huizenhoog kippenvel en de manier waarop de volledige score, gearrangeerd door Sarah Travis, van het werk van Andrew Lloyd Webber wordt gespeeld is ongeëvenaard en doet volledig recht aan het origineel. Een groot compliment voor de acteurs/muzikanten, want ga er maar aan staan om te spelen zonder bladmuziek en ook nog eens overtuigend te acteren. Op een gegeven moment lijkt het alsof de acteurs zo met hun instrument vergroeid zijn dat het niet meer de storende factor is die het op papier misschien lijkt en die hun spel zou kunnen beïnvloeden, maar het juist helpt om de karakters te versterken.
De enige actrice die geen instrument bespeelt is Norma Desmond zelf. Kathryn Evans, die ik ooit eens zag in Mack And Mabel in het Piccadilly Theatre, beheerst de rol tot in alle finesses en nuances en heeft een geweldige en krachtige stem. Na haar eerste grote solo ‘With One Look’ zou je uit je stoel willen opspringen om deze diva al een staande ovatie te geven.
Ik heb werkelijke ademloos zitten kijken naar deze geweldige versie van Sunset Boulevard. Zelfs de toch kleurloze rol van Betty Schaefer prachtig gespeeld door Laura Pitt-Pulford, wordt volledig uitgebouwd en in ‘Too Much In Love To Care’ wordt de tekst zo letterlijk gespeeld dat het uitdraait op een bijna agressieve confrontatie tussen Betty en Joe. Twee mensen die niet met elkaar willen, maar niet zonder elkaar kunnen. Ben Goddard speelt en zingt Joe Gillis fenomenaal evenals Dave Willetts als Max.
Het decorontwerp van Diego Pitarch en lichtontwerp van Richard G. Jones ondersteunen het verhaal op een prachtige manier maar overheerst nergens. Met minieme middelen worden grootse effecten gesuggereerd. De kostuums zijn bijna allemaal in zwart, wit en grijs en in combinatie met het decor lijkt het alsof een oud fotoboek tot leven komt en je bladert door het tragische verhaal van Norma en haar Joe.
Als je naar Londen gaat is deze nieuwe en verrassende versie van Sunset Boulevard verplichte kost en ik vind het erg jammer dat ik geen ruimte meer had deze musical nog een keer te kunnen bezoeken.
