Helaas miste ik door een onvoorziene vertraging bij de Eurostar de eerste voorstelling die ik geboekt had : Edward Scissorhands. Vijf minuten voor aanvang van de voorstelling aankomen op St Pancras en op tijd naar Sadler’s Wells zou niet lukken realiseerde ik me. Daarom maar op mijn gemak inchecken in het hotel en later op de middag bij TKTS op Leicester Square een kaartje geboekt voor de late matinee van Chicago.
Normaal gesproken zou Chicago ook niet op mijn lijst met musicals staan en ik zag de voorstelling voor het laatst in Londen in het Adelphi Theatre lang geleden. Maar toegegeven Chicago is en blijft een heerlijke en eerlijke Kander en Ebb klassieker. Lekkere muziek gespeeld door een fantastisch orkest en een ensemble dat de sterren van de hemel zingt en danst. Wat een énorme kwaliteit in bezetting.
Een extra bonus was Aoife Mulholland (één van de kandidaten uit How Do You Solve A Problem Like Maria en alternate voor die rol in het Palladium) die de rol van Roxie Hart opnieuw speelt en een prima duo vormt met Tiffany Graves de huidige Velma Kelly. Ian Kelsey als Billy Flynn mist helaas de pizzazz die deze rol vraagt en zet helaas een nogal kleurloze en zouteloze advocaat neer. Een erg dertien in een dozijn gehalte. Een groot compliment daarentegen voor Brenda Edwards als Mama Morton en Rusty Whitehead als Mary Sunshine die hun rollen wél de nodige flair meegeven. Wat een geweldige performances. Al met al was Chicago een relaxed begin van de reeks. Het is maar de vraag of het jonge Japanse echtpaar dat achter me zat diezelfde mening was toegedaan. Ik hoorde me toch een zucht van ontzetting bij het zien van zoveel schaars geklede dames en heren en de nodige erotiek ...
