Douglas Hodge speelt een onvergetelijke en ontwapenende Albin. De blikken die hij werpt als Zaza zijn hilarisch leuk en bovenal is hij in staat van zijn alter ego een karakter te maken dat gelijk sympathie wint. De cast van deze voorstelling is de laatste weken nogal geplaagd door ziekte. Hodge speelde deze dag naar we begrepen weer voor het eerst en voor de andere mannelijke hoofdrol Georges speelde de tweede understudy Duncan Smith die het prima deed, maar volgens mij wel af en toe de fout in ging met zijn teksten.
Een lach en een traan liggen erg dicht bij elkaar in deze musical. En als Albin aan het eind van de eerste akte ‘I Am What I Am’ zingt met de tragische intentie waarin het nummer eigenlijk is geschreven ga ik met tranen en tuiten de pauze in.
De musical kent een uitstekende cast met onder andere Stuart Neal als de zoon Jean-Michel, Paula Wilcox die de rollen van Mme Renaud en Mme Dindon voor haar rekening neemt (voor de oudjes onder ons is Wilcox vooral bekend uit de sitcom ‘Man About The House’) en Tracie Bennett als Jacqueline. En vooral ‘Les Cagelles’ stelen de show en zingen en dansen de sterren uit de hemel als de flamboyante drag queens uit de nachtclub en ze doen niet allemaal even hard hun best hun mannelijkheid te verbloemen.
Het decorontwerp van de voorstelling door Tim Shortall ademt de sfeer van ouderwets solide entertainment daarbij geholpen door de eighties kostuums van Matthew Wright. ‘La Cage Aux Folles’ is een heerlijke voorstelling en dat er niets mis is met feelgood shows bewijst deze geweldige ontwapenende versie van een geweldige en klassieke show in de beste Broadway traditie.
© foto Alastair Muir
