Londen Theaterverslagen: december 2015

dinsdag 29 december 2015

Les Liaisons Dangereuses - Donmar Warehouse

Die avond is het alweer tijd voor de laatste voorstelling 'Les Liaisons Dangereuses' in het prachtige Donmar Warehouse. Altijd een heerlijk theater om te komen door de doorgaans hoge kwaliteit van de producties en de intieme sfeer.

'Les Liaisons Dangereuses' is een toneelstuk uit 1985 van Christopher Hampton dat hij baseerde op de briefroman van de Franse schrijver Pierre Choderlos de Laclos uit 1782 dat, destijds in het Frankrijk van net voor de Revolutie, een schandaal veroorzaakte. Het verhaal is vele malen bewerkt en is wellicht het bekendst van de verfilming door Stephen Frears uit 1988 met onder andere John Malkovich en Glenn Close.

Nu is het dertig jaar later de beurt aan regisseur en artistiek directeur van het Donmar Warehouse Josie Rourke om dit stuk vol verraad, passie en sluimerende erotiek op het toneel te brengen.

Hoofdpersonen zijn de Marquise de Merteuil en Vicomte de Valmont die ooit geliefden waren en op een perverse manier nog steeds aan elkaar verbonden zijn. Ze gebruiken passie en verleiding om zo anderen onderdeel te maken van hun wrede manipulatieve spel.

Valmont richt zijn pijlen op de getrouwde Madame de Tourvel terwijl Merteuil zich bezighoudt met de jonge onschuldige Cécile de Volanges die pas het klooster heeft verlaten om te gaan huwen. Maar Cécile wordt verliefd op een ander, de jonge aantrekkelijke Chevalier Danceny.

Merteuil stelt voor dat Valmont Cécile verleidt, maar hij vindt dat te makkelijk en ze gaan een andere weddenschap aan. Als het hem lukt om Madame de Tourvel te verleiden en daarvan een schriftelijk bewijs te overleggen, belooft ze hem nog één keer samen het bed te delen.

Maar de zaken lopen anders dan gepland als Valmont verliefd wordt op Tourvel en Merteuil bovendien Danceny verovert. In de intriges die volgen zweert Merteuil wraak aan Valmont als ze Danceny toevertouwt dat hij ook Cécile heeft verleid en onteerd. In het duel dat volgt raakt Valmont dodelijk verwond maar onthult aan Danceny nog wel de betrokkenheid van Merteuil in het hele verhaal. Haar reputatie is voorgoed beschadigd en ze blijft eenzaam achter.

Voor deze productie is het Donmar door designer Tom Scutt getransformeerd in een haast vervallen 18e eeuwse praalkamer, schilderijen hangen niet meer te pronken aan de muren, maar staan gestapeld op de grond en de spaarzame meubels zijn afgedekt met doorzichtige voiles. Het geheel is sfeervol verlicht door imposante kroonluchters met kaarsen in een indrukwekkend lichtplan van Mark Henderson. De wisseling in scènes zijn magistraal gechoreografeerd door Arthur Pita en worden haast theatrale muzikale interludes dankzij de sfeervolle muziek van Michael Bruce. Het hele toneelbeeld in een heel scala aan bijna breekbare kleuren straalt klasse uit. Echt prachtig om te zien.

Janet McTeer speelt de meedogenloze Marquise de Merteuil op een grandioze manier met een heerlijk ijzige elegantie en grandeur. Met een fluweelzachte stem manipuleert ze en heeft alle touwtjes stevig in handen. Dominic West is een charmante en charismatische Vicomte de Valmont die bijna geen sinistere kantjes lijkt te hebben, totdat hij een bijna sadistische en gruwelijke kant van zijn karakter laat zien.

Er zijn ook prachtige rollen voor Elaine Cassidy als een getergde Madame de Tourvel en Morfydd Clark als de onschuldige Cécile. Twee vrouwen die ondanks hun terughoudendheid ten prooi vallen aan verleiding en lust. Una Stubbs speelt de tante van Valmont, Madame de Rosemonde, een niet erg grote rol, maar Stubbs steelt de scènes waarin ze wel te zien is.

'Les Liaisons Dangereuses' is een intrigerend toneelstuk, dat zich moet bewegen tussen esthetiek, erotiek en drama. Josie Rourke lijkt in deze revival de perfecte balans gevonden te hebben. Seksualiteit lijkt slechts sluimerend aanwezig met de hoofdpersonen gevangen in een eeuwig zoekend verlangen. Met een prachtig eindbeeld als de vrouwen de kaarsen met hun vingers doven en er nagenoeg duisternis heerst, blijven ze bewegingsloos in een bijna verstikkende mist staan.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 29 december 2015

Matthew Bourne's Sleeping Beauty - Sadler's Wells

De voorstellingen van Matthew Bourne zijn zo'n beetje een traditie in de decembermaand in Sadler's Wells en ook dit jaar vormt geen uitzondering. Bourne bewerkte het bekende eeuwenoude sprookje van een jong meisje dat gedoemd is om honderd jaar te slapen naar 'A Gothic Romance' zoals de ondertitel luidt, en is na de première in 2012 terug in Londens danstheater.

Na 'Nutcracker!' en 'Swan Lake' waagt Bourne zich nu aan het derde ballet van Tsjaikovski dat in 1890 de première beleefde en dat hij baseerde op het sprookje uit de 17e eeuw van Charles Perrault. Bourne's versie begint ook in 1890 bij de geboorte van Aurora en voert in vier aktes door haar leven, van 1890 en 1911 naar 2011 en de dag van gisteren.

Aurora de mooie prinses is verliefd op Leo de bescheiden jachtopziener van het paleis maar raakt in verwarring als de mooie maar boosaardige Caradoc ten tonele verschijnt. Hij is de mysterieuze zoon van de duistere fee Carabosse. In hun strijd om de liefde van Aurora vervagen de grenzen van leven en dood en bovenal tijd. Het is een prachtig Gothisch verhaal dat vele fascinerende facetten in zich verenigt van verborgen homo-erotiek tot nachtelijk vampirisme.

De sets en kostuums van Lez Brotherson zijn briljant en vooral oogstrelend en zorgen in combinatie met het lichtplan van Paule Constable voor prachtige taferelen. Van de Victoriaanse vergulde weelde en de pracht en praal in het paleis dat enigszins bedompt voelt naar de vrijheid van met zonlicht vervulde zomerse tuinen naar een desolaat maan verlicht griezelig bos of een spaarzaam door neon verlichte nachtclub. Prachtig is ook de vormgeving van de kleine Aurora een betoverende ingenieus vormgegeven beweegbare pop.

Matthew Bourne weet als geen ander zijn handtekening op dit tijdloze verhaal te zetten en het ook nog eens relevant te maken voor de 21e eeuw. Hij is de regisseur maar tevens verantwoordelijk voor het nieuwe script. Zijn choreografieën voor 'Sleeping Beauty' ademen vele stijlen. Van de heerlijk romantische en nostalgische balletten in de paleistuinen als Aurora 21 jaar wordt en macabere danspassen van de vampieren naar meer moderne dansbewegingen als het verhaal in onze tijd speelt.

De solisten in deze voorstelling zijn prachtige dansers met Ashley Shaw als de eigenzinnige maar zeer gracieuze Princess Aurora, Chris Trenfield als de charmante Leo en Christopher Marney als de mysterieuze Count Lilac. Adam Maskell was prachtig in zijn dubbelrol als de boze fee Carabosse en haar zoon de androgyne Caradoc.

Punt van kritiek is wel dat de prachtige muziek van Tsjaikovski, waar overigens driftig in geknipt was, op band staat. Het klinkt opulent maar deze middag toch niet optimaal en te zeer versterkt. Maar goed gezien de redelijk lage toegangsprijzen is een volledig symfonisch orkest ook geen optie.

In alle overige aspecten is 'Matthew Bourne's Sleeping Beauty' een fantastisch mooie en oogstrelende dansvoorstelling die alle snaren raakt en werkt als een levendige droom.

Deze voorstelling zag ik 's ochtends op dinsdag 29 december 2015

I Want My Hat Back - Temporary Theatre - National Theatre

Op de laatste dag in Londen ga ik al vroeg op pad. Snel nog een espresso bij Caffè Nero en na een wandeling over de Thames richting Southbank naar het National Theatre waar ik die ochtend de voorstelling 'I Want My Hat Back' zie. Normaal gesproken zie ik weinig kindervoorstellingen , maar enthousiaste recensies en de aanmoediging dat de show een feest is voor iedereen van 3 tot 300, toch snel één van de weinig beschikbare kaarten geboekt.

'I Want My Hat Back' is gebaseerd op het populaire prentenboek van Jon Klassen en is voor theater aangepast door Joel Horwood (script en teksten) en Arthur Darvill (muziek). Omgeven door ouders met vooral véél kinderen sta ik te wachten tot het Temporary Theatre opengaat als door de foyer een grappig gezelschap aan komt lopen. Vooraan de tubaspeler gevolgd door Bear en de rest van de cast die iedereen vooral uitnodigen om hen naar de zaal te volgen. Nou dat doe ik dan maar, om een uur later het theater met een brede grijns weer te verlaten.

Het verhaal stelt niet veel voor. Bear heeft een knullig rood punthoedje waar hij erg gek op is. Groot is het verdriet als hij na een dutje merkt dat zijn hoed weg is. Gestolen maar door wie ? Rabbit weet het publiek al, maar dat weet Bear nog niet. Gelukkig komt het zoals in alle sprookjes uiteindelijk goed, zij het in dit geval met een nogal gruwelijke twist voor Rabbit.

De kleine cast speelt verdienstelijk met Steven Webb als de lichtelijk hysterisch zelf ingenomen Rabbit als uitschieter. De scène waarin hij op klikkende tapschoenen verschijnt en ook weer heel snel verdwijnt omdat hij Bear niet wakker wil maken is hilarisch leuk. En uiteraard een briljante Marek Larwood als Bear die er eigenlijk belachelijk uitziet met zijn gebreide muts met bere-oren, een nep bontjas en een Led Zeppelin T shirt, maar fantastisch improviserend speelt.

De voorstelling is erg leuk voor kinderen maar ook voor volwassenen valt er veel te genieten. Vooral de reacties van Bear die in character reageert op de opmerkingen uit het publiek. Het duurt natuurlijk niet lang voordat iedereen begint de roepen wie de dader is maar dit wordt briljant opgelost door Bear. Net als de discussie die hij aangaat met een eigenwijs joch uit het publiek die niet wil inzien dat de omgekeerde bloempot een rots is waarop de schildpad aan het klimmen is. It's a rock ! No it's not ! En vervolgens tegen de ouders verzucht dat hij hen veel sterkte wenst en hoe zal het zijn als het kind eenmaal begint te puberen.

De set en kostuums van Fly Davis zijn heerlijk retro kneuterig en het voelt als een knusse huiskamer, de catchy muziek in vele stijlen wordt prima vertolkt door een drie koppig ensemble dat verkleed als herten met veel te suffe pruiken en een gewei soms ook onderdeel vormen van de show. En het blijkt dat de jeugd van tegenwoordig meer aankan dan ik vroeger als een scène voorbij komt waar ik bijna van de stoel lazer door onverwachte schrik en het jonge grut zonder te blikken of blozen blijft kijken. Als deze voorstelling volgend Kerst-seizoen weer voorbij komt in het National Theatre moet je zeker gaan kijken !

En na een lekkere lunch in Kitchen het nieuwe café van het NT en een bezoekje aan de Bookshop is het alweer tijd voor de matinee van deze dag 'Matthew Bourne's Sleeping Beauty'.

Deze voorstelling zag ik 's ochtends op dinsdag 29 december 2015

maandag 28 december 2015

Mr. Foote's Other Leg - Theatre Royal Haymarket

Maandagavond naar het prachtige Theatre Royal Haymarket voor het toneelstuk 'Mr Foote's Other Leg' een transfer van het Hampstead Theatre dat daar voor uitverkochte zalen speelde. Op West End is de belangstelling wat minder en heb dan ook een mooi kaartje op rij 3 in de stalls kunnen boeken voor de helft van de reguliere prijs.

Ian Kelly baseerde het script van het toneelstuk op zijn gelijknamige boek en gaat over Samuel Foote die leefde in het Londen van de 18e eeuw. Een bijzonder kleurrijk figuur, satiricus, acteur en komiek maar ook theater eigenaar. Zijn vriend en concurrent is David Garrick die serieus toneel brengt met Shakespeare in Drury Lane. Foote neemt het allemaal niet zo nauw en brengt 'Othello' als komedie, afficheert zijn toneelstukken als theepartijtjes om de strenge regels van de censuur te omzeilen en treedt ook regelmatig op als vrouw. Een gevierd figuur in de Londense high society, bekende van Prince George en hij is het gesprek van de dag als hij bij een ongeluk zijn been verliest. Dat houdt hem niet tegen om te blijven optreden met een houten been dat hij heeft laten maken door een marionettenmaker uit Covent Garden. Zijn leven neemt een dramatische wending als hij wordt beschuldigd van sodomie.

De titel wordt al direct verklaard in de openingsscène. Het is 1777 en Foote is imiddels overleden. Zijn trouwe Jamaicaanse dienaar Frank Barber en toneelmanager Mrs Garner gaan in de gruwelijke collectie anatomische onderdelen van heelmeester John Hunter op zoek naar het kunstbeen van hun baas, in de hoop het alsnog met hem te kunnen begraven. Vervolgens gaan we 20 jaar terug in de tijd en maken kennis met de hoofdfiguren in dit toneelstuk als de jonge Foote een voordracht klasje bijwoont, samen met acteurs David Garrick en de Ierse Peg Woffington, de toekomstig heelmeester John Hunter en de niet erg spraakzame Miss Chudleigh.

Kelly's script van 'Mr. Foote's Other Leg' geeft een prachtig onstuimig beeld van het Londen in een tijd die het met de moraal niet zo nauw neemt. Maar geeft tevens een fascinerende blik op de veranderende tijden op zowel sociaal als wetenschappelijk vlak, en een verrassende inkijk op het leven in en om de theaters in die tijd. Het is een heerlijk soms frivool stuk onder regie van Richard Eyre, dat balanceert op de rand tussen drama en komedie, feit en fictie. Bij tijden grof en afgrijselijk zoals bijvoorbeeld de amputatie scène die op het toneel wordt uitgevoerd en niet zichtbaar in beeld wordt gebracht maar waarvan met zoveel detail verslag wordt gedaan dat ik bijna licht in het hoofd wordt.

Puntige teksten zorgen voor veel grappige en hilarische momenten maar de dramatische verwikkelingen in de tweede akte voelen oprecht en nooit sentimenteel.

Mr Foote wordt prachtig gespeeld door Simon Russell Beale. In het begin vooral grappig en erg venijnig maar naarmate het stuk vordert is hij meesterlijk in het overbrengen van zijn fysieke en vooral geestelijke pijn. Hij speelt de excentrieke Foote aandoenlijk en met veel passie. Mooie ondersteunende rollen zijn er voor Joseph Millson als de minzame David Garrick en Dervla Kirwan als een sprankelende Peg Woffington. En hoewel het drietal veel met elkaar te stellen heeft komt de warmte van hun vriendschap oprecht over. Veel lof ook voor Jenny Galloway de grofgebekte Mrs Garner die ook in de tegenslagen haar baas trouw blijft. En erg leuk om Ian Kelly die het script schreef ook een rol te zien spelen, namelijk die van Prince George.

Een prachtig design van Tim Hatley (set en kostuums) en Peter Mumford (licht) vervolmaken het gevoel. Het decor zit ingenieus in elkaar met los van elkaar bewegende stellages en panelen die binnen een mum van tijd een andere locatie verbeelden en het licht is sober, bijna somber, maar erg sfeervol gedaan.

Erg blij dat ik dit toneelstuk op het programma had staan en een fascinerend idee dat Foote zo'n 250 jaar geleden bijna op dezelfde plaats heeft gestaan en verantwoordelijk is voor het feit dat het Haymarket Theatre nog steeds de koninklijke titel mag dragen.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op maandag 28 december 2015

Guys And Dolls - Savoy Theatre

Even lunchen en dan is het naar het Savoy Theatre voor de matinee van 'Guys And Dolls'. Deze productie die in 2014 voor het eerst in het Chichester Festival Theatre te zien was, is bezig aan een uitgebreide Britse tournee en strijkt gedurende een aantal maanden neer op West End. Een uitgelezen kans dus om deze Broadway klassieker weer eens te zien. De laatste keer dat ik de musical in Londen zag was de Donmar productie in het Piccadilly Theatre alweer ruim tien jaar geleden.

'Guys And Dolls' is een musical uit 1950 met muziek en tekst van Frank Loesser en een script van Jo Swerling en Abe Burrows dat zij baseerden op de verhalen van Damon Runyon. De musical won in 1951 vijf Tony Awards en werd in 1955 verfilmd met onder andere Marlon Brando, Frank Sinatra en Jean Simmons. 'Guys And Dolls' is in de decennia daarna vele malen opgevoerd in zowel New York als Londen.

Het is 1950 op Broadway. Nathan Detroit zit in de problemen. Niet alleen heeft hij geld nodig voor een illegaal dobbelspel maar hij heeft het ook te stellen met zijn verloofde sinds 14 jaar. Miss Adelaide is zangeres in de nachtclub The Hot Box en zij wil nu eindelijk wel eens weten wanneer hij dé vraag gaat stellen. Ondertussen doet de preutse Sarah Brown verwoede pogingen om met haar Save A Soul Mission de zondaars weer op het rechte pad te brengen. Juist dan verschijnt de beruchte gokker Sky Masterson ten tonele. Nathan gaat met Sky de weddenschap aan uit dat het hem niet zal lukken om een vrouw mee naar Havana te nemen voor een etentje. Maar Masterson gaat voor het schier onmogelijke en kiest juist Sarah Brown en belooft haar in ruil twaalf echte zondaars voor de met sluiting bedreigde missie. Het lijkt een onmogelijke opgave maar na veel chaotische en onverwachte verwikkelingen, komt aan het eind alles goed. De liefde zegeviert en de missiepost op Broadway blijft open.

Deze revival onder regie van Gordon Greenberg is echt onweerstaanbaar met een prachtige set en kostuums van Peter McKintosh die geïnspireerd lijken op het Broadway van de jaren vijftig. Het oogt op het eerste gezicht wat statisch, maar biedt door het uitgekiende lichtplan van Tim Mitchell toch vele verrassende mogelijkheden. Het toneelbeeld is een feest voor het oog mede ook door de briljante choreografieën van Carlos Acosta en Andrew Wright in de vele wervelende ensemblenummers.

Het orkest onder de bezielende leiding van Gareth Valentine kent veel blazers en de heerlijke score is een feest der herkenning al vanaf het moment dat de ouverture de zaal in knalt. Natuurlijk met klassiekers als 'Adelaide's Lament', 'If I Were A Bell', 'Luck Be A Lady' en het onweerstaanbare 'Sit Down You're Rockin' The Boat' dat op deze matinee fenomenaal werd gezongen door nota bene understudy Giovanni Spano voor Nicely-Nicely Johnson.

De hoofdrollen zijn ijzersterk bezet. Jamie Parker is briljant als de minzame charmante Sky zonder de eenzaamheid en kwetsbaarheid van zijn karakter uit het oog te verliezen. Ook David Haig als Nathan is uitstekend gecast en weet in zowel de vertwijfeling als de ondeugd van zijn personage te overtuigen. Siubhan Harrison als de ietwat stijve zedige Sarah Brown is heerlijk met een onweerstaanbare glimlach en kan alle remmen losgooien in 'Havana'. Maar de ster van deze 'Guys And Dolls' is voor mij zonder twijfel Sophie Thompson als de naïeve Miss Adelaide, kampend met een eeuwige verkoudheid. Zij brengt de getergde eeuwige verloofde op een geweldige fysiek bijna cartoonachtige wijze met een stralende mimiek subliem voor het voetlicht zonder daarbij de tragiek van haar karakter uit het oog te verliezen. Briljant.

Dus als je de kans krijgt ga deze fantastische ode aan het oude Broadway, vol charmante 'guys' en prachtige 'dolls', zeker zien.

Deze voorstelling zag ik 's middags op maandag 28 december 2015

The Snowman - Peacock Theatre

Na de eerste espresso in mijn min of meer vaste Caffè Nero als ik in Londen ben, is het op deze maandag na de Kerst al vroeg tijd voor 'The Snowman' in het Peacock Theatre, vaste stek van Sadler's Wells op West End.

'The Snowman' is gebaseerd op het boek van Raymond Briggs en de gelijknamige animatiefilm van Dianne Jackson en kent een prachtige score van Howard Blake waarvan 'Walking In The Air' inmiddels een klassieker is. Het is al voor de achttiende keer op rij dat 'The Snowman' onderdeel vormt van het Londense repertoire rond de feestelijke decembermaand.

Het verhaal is simpel en gaat over een jongen die zo rond Kerstmis op een wintermorgen ontwaakt in een witte wereld. Hij gaat enthousiast naar buiten en maakt een sneeuwpop. Tegen middernacht als hij wakker wordt, blijkt ineens dat de sneeuwpop tot leven is gekomen. Ze beleven allerlei avonturen. Eerst in en rond het huis maar dan neemt de sneeuwman die kan vliegen hem mee naar de Noordpool waar ze Father Christmas treffen en terecht komen in een feest van andere sneeuwpoppen en ontmoeten de Ice Princess en de akelige Jack Frost. Gelukkig komt alles goed en de jongen krijgt een mooie blauwe das als geschenk van Father Christmas. De volgende ochtend als hij wakker wordt schijnt de zon en is de dooi ingezet. Van zijn sneeuwman is weinig meer over dan een hoed, wat kooltjes en een wortel. Heeft hij zijn avonturen allemaal maar gedroomd of toch niet .... ?

'The Snowman' is een tikje ouderwets maar perfect amusement voor jong en oud, al weet de voorstelling die een kleine twee uur duurt de jongste toeschouwers steeds minder te boeien gezien de steeds grotere onrust in de zaal zo tegen het einde. Er is geen dialoog in de voorstelling en kent behoudens een liedje met carolers en de finale voor de pauze met 'Walking In The Air' alleen een instrumentale score.

De decors en kostuums van Ruari Murchison zijn prachtig en het levert met de sfeervolle belichting van Tim Mitchell mooie taferelen op. De choreografie van Robert North is niet echt vernieuwend, maar dat verwacht je bij een familievoorstelling als deze ook eigenlijk niet.

Er wordt prachtig gedanst en The Boy tijdens deze voorstelling is Cameron James Sutherland. Voor The Snowman alterneren Martin Fenton en James Leece. Wie de rol speelt is een mysterie omdat de sneeuwman ook tijdens het slotapplaus in karakter blijft.

En terwijl de sneeuw in het auditorium neer dwarrelt waan je je echt in een winterwonderland. Erg leuk om deze voorstelling weer eens gezien te hebben. Ik geef toe dat de voorstelling niet echt flitsend hi-tech is maar dat is ook helemaal niet nodig. 'The Snowman' is heerlijk ouderwets, hartverwarmend en vooral charmant.

Deze voorstelling zag ik 's ochtends op maandag 28 december 2015

zondag 27 december 2015

Funny Girl - Menier Chocolate Factory

Die avond loop ik met een spannend gevoel richting Menier Chocolate Factory. Terwijl de Shard achter me in kerstkleuren hoog boven Southwark uittorent, kruis ik even de vingers in de hoop dat Sheridan Smith ook deze avond gewoon speelt. 'Funny Girl'is voor het eerst sinds 1966 weer in Londen te zien, de snelst verkopende productie van de Chocolate Factory ooit en al ver voor de eerste preview werd de transfer naar het Savoy Theatre op West End aangekondigd.

Smith heeft uiteraard een illustere voorgangster in de persoon van Barbra Streisand die het ware verhaal van Fanny Brice wereldberoemd maakte. Eerst in de musical uit 1964 later in de gelijknamige film uit 1968.

Jules Styne schreef de muziek, Bob Merrill de teksten en Isobel Lennart het script maar voor deze nieuwe Londense versie in bijna vijftig jaar bewerkte Harvey Fierstein het verhaal. Zo is het nummer 'Temporary Arrangement' gezongen door Nick Arnstein, dat sneuvelde tijdens de out-of-town try-outs in 1964, in ere hersteld en is er in de volgorde van de songs het een en ander aangepast. De kracht van 'Funny Girl' zit vooral in de eerste akte niet alleen qua verhaal maar ook in muziek met showstoppers als 'People' en 'Don't Rain On My Parade' en het is jammer dat de dramatische verwikkelingen in de tweede akte niet volledig benut worden. Want ik moet toegeven dat daarin 'Gypsy' van dezelfde componist wel superieur blijft.

We beleven het verhaal in de gedachten van Fanny Brice als ze in 1927 in haar kleedkamer van het New Amsterdam Theatre in New York terugkijkt op haar leven. Fanny heeft als jonge tiener al haar zinnen gezet op een carrière in de showbiz. Ze wordt daarin nog niet erg aangemoedigd door haar moeder en de andere buurtjes uit Henry Street omdat Fanny het imago van het onhandige en lelijke, maar wel komische eendje heeft. Maar Fanny geeft niet op en middels wat kleinere rollen in vaudeville gezelschappen waar ze ook haar maatje Eddie Ryan leert kennen krijgt ze haar grote kans in de Ziegfeld Follies waar ze dankzij haar vasthoudendheid grote triomfen viert.

Dan ontmoet ze de knappe elegante Nick Arnstein op wie ze smoorverliefd wordt en met wie ze uiteindelijk trouwt. Wat Fanny niet weet is dat Arnstein ondanks zijn charmes een notoire gokker is en uiteindelijk in de gevangenis belandt wegens verduistering.

Ondanks alles blijft Fanny haar echtgenoot steunen maar liefde maakt blind en hun genegenheid voor elkaar neemt een dramatische wending. Fanny is gebroken, maar raapt de scherven weer bij elkaar en gaat vastbesloten door.

Al vanaf het moment dat de tienkoppige orkest onder leiding van Alan Williams de ouverture inzet is het volop genieten van 'Funny Girl'. Alle aspecten in deze productie zijn weer dik in orde. De gevarieerde score klinkt als een klok in het geluidsontwerp van Richard Brooker. Het ontwerp van Michael Pavelka weet de ruimte van het toneel goed te benutten en weet dankzij een ingenieus gebruik van spiegels en doorzichtige elementen in zijn design het gevoel van meer ruimte te creëren. Het licht van Mark Henderson en de kostuums van Matthew Wright maakt het prachtige toneelbeeld compleet. De choreografie van Lynn Page is energiek en vooral door het gebruik van twee onafhankelijk van elkaar bewegende loopbanden nimmer saai, al merk je op sommige momenten dat de kleine ruimte het ensemble soms beperkt.

Ook niets dan lof voor de cast. Marilyn Cutts speelt een hartverwarmende Mrs Rose Brice en kent haar gelijken in de veteranen Valda Aviks en Gay Soper als Mrs Meeker en Mrs Strakosh. Echt heerlijke momenten als die dames spelen hetgeen ook gezegd kan worden van Maurice Lane als Mr Keeney en Bruce Montague als Florenz Ziegfeld. Een prachtig ensemble ook van dames en heren dat voor de transfer ongetwijfeld uitgebreid zal worden.

De mannelijke hoofdrol is voor Darius Campbell als Nick Arnstein die niet alleen door zijn lengte opvalt maar zeker ook door zijn prachtige stem. Streisand is onlosmakelijk verbonden met de rol van Brice en aan Sheridan Smith de immense taak om de herinnering aan Barbra te vervagen. Of ze daarin slaagt ? Ja! En dat zeg ik zonder enige twijfel want haar performance is een absolute vijf-sterren waard. Regisseur Michael Mayer weet het beste in Smith naar voren te brengen waardoor je Barbra onmiddellijk vergeet.

Sheridan Smith is meesterlijk in de comedy aspecten van haar karakter en tegelijkertijd kwetsbaar zelfs breekbaar en melancholisch. Ik ben de eerste om toe te geven dat ze niet de allerbeste zangeres is maar nummers als 'People' en 'Who Are You Now ?' worden zo overtuigend gebracht dat je haar dat gelijk vergeeft. Haar vertolking van Fanny Brice is zowel ondeugend als hartverwarmend. In de ambiance van zo'n kleine zaal kom je er niet mee weg om niet voor de volle 100% voor de rol te gaan. Smith geeft alles wat ze heeft en dan nog iets meer. De showstopper 'Don't Rain On My Parade' waarmee de eerste akte wordt afgesloten levert haar dan ook een welverdiend stormachtig applaus op.

En als de kleine Smith aan het slot bijna bescheiden een donderende staande ovatie in ontvangst neemt, veeg ik mijn tranen weg en probeer net als de rest van het publiek mee te zingen in een reprise van 'People'. Dit was weer een van die avonden in het theater waarbij je de zaal op vleugels verlaat. Fantastisch ! En hoewel ik al een kaartje heb voor de run in het Savoy Theatre zal het moeilijk zijn om deze glorieuze avond in de intimiteit van de Chocolate Factory te evenaren.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zondag 27 december 2015

Around The World in 80 Days - St James Theatre

Die middag is het tijd voor de familievoorstelling 'Around The World In 80 Days' gebaseerd op de roman van Jules Verne in een bewerking door Laura Eason en onder regie van Lucy Bailey.

'Around The World In 80 Days' speelt zich af in 1872 en vertelt het verhaal van Phileas Fogg die een vrij afgezonderd leven leidt met gewoontes die grenzen aan een mathematische precisie. Juist hij neemt de weddenschap aan van zijn medeleden van de Reform Club, voor het destijds gigantische bedrag van £20.000, dat hij erin zal slagen om de wereld te reizen in slechts 80 dagen. Samen met zijn Franse ietwat chaotische kamerdienaar Passepartout vertrekt hij op zijn avontuurlijke reis die hen via Egypte, India, Hong Kong en Japan naar de Verenigde Staten en weer terug naar Londen zal voeren. Ondertussen worden ze ook nog achtervolgd door Inspector Fix die in de veronderstelling is dat Fogg een bankrover is en ontmoeten in India de jonge weduwe Mrs Aouda die ze redden van een gruwelijk lot. Uiteindelijk komt alles goed en leert Fogg ook persoonlijk geluk kennen al hangt het succes van de weddenschap wel aan een zijden draadje.

Aan een kleine cast de opdracht om dit ingewikkelde verhaal geloofwaardig voor het voetlicht te brengen. Robert Portal is geweldig als Phileas Fogg die als de spreekwoordelijke Engelse gentleman met de stiff upper lip opmerkelijk rustig en beheerst blijft tijdens alle avonturen. In tegenstelling tot Simon Gregor die als de wervelwind Passepartout de nodige capriolen uithaalt. Mooie rollen ook van Shanaya Rafaat als Mrs Aouda en Tony Gardner als Inspector Fix. De overige vier castleden zijn in een heel scala van andere rollen te zien.

De set ontworpen door Anna Fleischle is echt briljant. Het is een enorme houten opengewerkte doos die de volledige breedte en hoogte van het St James Theatre inneemt en twee niveau's kent en waarbij onder de speelvloer nog een ruimte is. Met het grootste gemak worden de diverse locaties en vervoersmiddelen verbeeldt. Of dat nu een oceaanstomer, een slee of een olifant is, hierbij geholpen door allerlei rekwisieten, valluiken in de vloer en een loopband.

De sfeervolle belichting van Chris Davey slaagt er zeker in het gevoel van de diverse locaties te versterken. Het is een enorme fysieke productie en op momenten pure slapstick. Zeker ook geholpen door de energieke score van Django Bates waarbij de sfeer van de oude music hall wordt opgeroepen.

Het tempo van deze bruisende familievoorstelling ligt erg hoog al is het jammer dat ergens halverwege de eerste akte de aandacht enigszins verslapt. Maar dat wordt zeker goed gemaakt in het briljante gedeelte na de pauze als de cast weer op volle stoom komt en het publiek van 8 tot nou ja een jaar of 80 enthousiast de zaal verlaat.

Deze voorstelling zag ik 's middags op zondag 27 december 2015

The Little Match Girl - Lilian Baylis Studio - Sadler’s Wells

Op zondag is het al vroeg naar Sadler's Wells waar om 11 uur in de Lilian Baylis Studio de dansvoorstelling 'The Little Match Girl' van Arthur Pita begint. Een productie die voor het tweede jaar op rij in Londen is te zien en opnieuw met veel succes getuige de volle zaal. Ook vorig seizoen zag ik 'The Little Match Girl' en een uitgebreid report daarvan is hier nog na te lezen.

Geen volledig verslag daarom maar ik was ook nu weer onder de indruk van deze fantasievolle interpretatie van het klassieke sprookje van Hans Christian Andersen. Een wonderlijke voorstelling die het publiek weet te betoveren. Met een kleine getalenteerde cast en eenvoudige middelen wordt een maximaal effect bereikt. Dansers Corey Claire Annand en Valentina Golfieri maken opnieuw deel uit van de cast, nieuw voor mij zijn Karl Fagerlund Brekke en Nuno Queimado.

Terwijl componist en muzikant Frank Moon in zijn eentje zorgt voor een passend bijzonder sfeervol muzikaal landschap, ontvouwt zich het tragische verhaal van het meisje met de zwavelstokjes, al is de afloop in deze versie een stuk opbeurender dan in het origineel. Een magisch mooi begin van de eerste dag na Kerst.

Deze voorstelling zag ik 's ochtends op zondag 27 december 2015

zaterdag 26 december 2015

wonder.land - Olivier - National Theatre

Op de valreep van 2015 nog een paar dagen in Londen doorgebracht en de eerste voorstelling die op het programma staat is de nieuwe musical 'wonder.land' in het National Theatre.

Afgelopen zomer beleefde deze ambitieuze productie de première op het Manchester International Festival maar werd voor Londen compleet bewerkt en is later in 2016 in het Théâtre du Châtelet in Parijs te zien.

Een vreemde titel maar in gesproken taal klinkend als wonder dot land maakt het ineens zin. Het is een gloednieuwe musical geïnspireerd op de bekende verhalen van Lewis Carroll 'Alice In Wonderland' en 'Alice Through The Looking Glass'. Het sprookjesboek wat ik als kind bezat heb ik eigenlijk nooit goed begrepen en vond het altijd maar een beetje eng en raar. Veel aspecten en personages uit de oorspronkelijke Victoriaanse verhalen zitten ook in deze nieuwe bewerking.

Het verhaal speelt zich af in een grauwe grijze niet nader genoemde voorstad in de tegenwoordige tijd. Hoofdpersonage is het tienermeisje Aly dat worstelt met haar eigen alledaagse beslommeringen. Ze wordt gepest op school en heeft problemen met haar ouders die gescheiden leven. Haar moeder heeft meer aandacht heeft voor de nieuwe baby Charlie dan voor Aly en de band met haar gokverslaafde vader is al niet veel beter. Aly vlucht als ze alleen is naar de mysterieuze online wereld van wonder.land waar ze een eigen avatar creëert die in alle opzichten het tegenovergestelde is van hoe Aly zichzelf ziet. In deze veilige digitale wereld beleeft ze als de stoere Alice avonturen met haar leeftijdsgenoten tot het moment dat de directrice van haar school de sinistere Miss Maxome bezit neemt van haar smartphone en Aly's avatar langzaam transformeert.

De creatives zijn niet de minste 'wonder.land' heeft een script en teksten van Moira Buffini en is geregisseerd door de huidig artistiek directeur van het National Theatre Rufus Norris. De muziek is gecomponeerd door Damon Albarn, ooit voorman van Blur, later de Gorillaz en hij legt zich de laatste jaren onder andere toe op het componeren van opera.

Het script van Buffini zit zeker knap in elkaar in hoe de werkelijke en de online wereld door elkaar worden verweven en de oorspronkelijke vertrouwde karakters van Lewis op onverwachte momenten in het verhaal opduiken al voelt het op sommige momenten wel erg belerend en clichématig.

Albarn mag dan een prima popsong kunnen schrijven maar dat is een heel andere discipline dan het componeren van een samenhangende score voor een musical. Ik heb echt mijn best gedaan om de muziek te kunnen waarderen en te begrijpen maar deze is veel te fragmentarisch, volledig inwisselbaar en klinkt op veel momenten simpelweg afgrijselijk. Er is bij mij dan absoluut niets van blijven hangen en ook in het programmaboek is geen songlijst terug te vinden.

Op de cast is niets aan te merken. Hal Fowler is geweldig als een soort manische MC die ons door het verhaal voert en ook nog opduikt als de Cheshire Cat en de Caterpillar. Lois Chimimba speelt een sympathieke Aly en Carly Bawden is fantastisch als Alice haar alter ego. Mooie rollen ook voor Golda Rosheuvel en Paul Hilton als Bianca en Matt, de ouders van Aly. En ook Anna Francolini krijgt de kans om te stralen als de schurk van het verhaal Miss Manxome in een soort kruising van Trunchbull en Cruella de Vil.

Maar het grootse compliment verdient wel het futuristische bijna psychedelische design van deze musical dat zeer weldoordacht is en scoort op alle fronten. De set van Rae Smith, de kostuums van Katrina Lindsay, het licht van Paule Constable en de projecties van 59 Projections leveren een magnifiek toneelbeeld op. Terwijl de harde werkelijke wereld van Aly tot leven komt in een scala van grijstinten is de transformatie naar de kleurrijke fantasiewereld van wonder.land werkelijk magistraal en bijna duizelingwekkend vormgegeven. Voeg daarbij de eigenzinnige choreografie van Javier De Frutos en je komt op veel momenten ogen tekort om alles goed in je te kunnen opnemen.

En hoewel er best wel het een en ander deugt aan wonder.land weet Albarn's visieloze score totaal niet te overtuigen en dat is erg jammer omdat het een groot gapend gat slaat in het hart van deze musical.