Voor de eerste matinee is het weer het gebruikelijke haast- en vliegwerk om bij het theater te komen. Begin van de middag aangekomen met de Eurostar, inchecken in het hotel, opfrissen en even een snelle lunch en koffie voor ik naar Theatre Royal Drury Lane ga voor de start van deze theatertrip.
'42nd Street' is een musical die in 1980 op Broadway debuteerde maar gaat eigenlijk nog veel verder terug in de tijd en is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1933 waarvoor Harry Warren en Al Dublin de muziek en teksten schreven. Behalve de muziek uit de film '42nd Street' is voor deze musical ook geleend uit hun overige repertoire uit de jaren '30.
'42nd Street' was in 1984 voor het eerst op West End te zien in hetzelfde Drury Lane en voor deze revival is voor het eerst de Warren en Dublin song 'Boulevard Of Broken Dreams' in de voorstelling te horen, een solo voor het karakter Dorothy Brock, een nummer dat de oorsprong vind in de film 'Moulin Rouge' uit 1934. De regie is in de vertrouwde handen van Mark Bramble, één van de co-auteurs van de originele versie.
Het verhaal van deze backstage musical dat zich afspeelt in de jaren van de Grote Depressie heeft niet veel om het lijf. Juist op het moment dat de grote musical 'Pretty Lady' bezig is aan de try-outs in Philadelphia breekt de ster Dorothy Brock haar enkel. De nogal tirannieke regisseur Julian Marsh staat op het punt om te cancelen als de cast erop aan dringt om de jonge en onervaren Peggy Sawyer uit het ensemble tot leading lady te maken. Sawyer, een onervaren meisje uit de provincie, wordt in de aanloop naar haar grote succes heen en weer geslingerd tussen haar trouw aan de kids uit het ensemble en een nieuwe wereld vol glamour, waar ze tegen wil en dank deel van uitmaakt. En zoals in een goed showbiz verhaal betaamt speelt ook de liefde een grote rol. Billy Lawlor de leading man van de show heeft al gelijk een zwak voor Peggy, terwijl zij juist lijkt te vallen voor de charmes van Marsh. En Dorothy Brock heeft niet alleen te maken met haar oudere suikeroom Abner Dillon, die min of meer haar in het slop geraakte carrière financiert, maar ook met Pat Denning, een ex-geliefde die ze nog kent van haar loopbaan in vaudeville.
Voorspelbaar verhaal of niet, het is vanaf het eerste moment genieten van deze geweldige ode aan Broadway. De iconische openingsscène waarbij het rood fluwelen gordijn maar een klein stukje omhoog gaat en langzaam een toneel vol tappende benen onthult, bezorgt me al kippenvel. De musical maakt dankbaar gebruik van het enorme toneel van Drury Lane, de decorstukken en doeken zijn groots en de ene scènewisseling is nog imposanter dan de andere met als apotheose een enorme verlichte showtrap die van het achtertoneel langzaam naar voren schuift en waarop het ensemble straalt in een magistraal dansnummer. Wow! Kosten nog moeite lijken gespaard in de grote sets van Douglas W. Schmidt, de opulente kostuums van Roger Kirk en het uitgekiende lichtplan van Peter Mumford. Exceptioneel mooi en een genot om naar te kijken.
De originele choreograaf was Gower Champion maar deze versie kent de choreografie door Randy Skinner die al te zien was in de 2001 Broadway revival. En het enorme ensemble is toch de échte ster van deze show in de vele energieke dansnummers, die variëren van heerlijke tap en grootse showballetten tot een galante ode aan Busby Berkeley. Je moet wel onder de indruk raken van deze getalenteerde dames en heren die hun dans met enthousiaste charme en ook nog eens spatgelijk perfect voor het voetlicht brengen.
Maar ook de hoofdrollen zijn uitstekend bezet. Sheena Easton als Dorothy Brock was voor mij de grote verrassing. Ik kende haar alleen als popzangeres, maar ze blijkt dus ook over een prachtige theatrale lyrische stem te beschikken. Ze speelt de rol heerlijk en hooghartig. Enorm respect ook voor Clare Halse die als de sympathieke Peggy Sawyer werkelijk de sterren van de hemel danst en tapt. En hetzelfde geldt voor Stuart Neal als Billy Lawlor die een genot is om naar te kijken. Het is wel jammer dat de karakters in deze musical vrij schetsmatig blijven, maar goed dat ligt aan het materiaal en absoluut niet aan de uitvoering.
Ook is het genieten van de heerlijke score van deze musical. Aansprekende muziek en heerlijke klassiekers als 'We're In The Money', 'Keep Young And Beautiful', 'Lullaby Of Broadway' en 'Shuffle Off To Buffalo' en dat allemaal perfect uitgevoerd door een groot orkest.
Opgetogen verlaat ik het theater want '42nd Street' scoort wat mij betreft op alle fronten en is van begin tot eind een groot feest.
Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 14 juni.
© foto's Brinkhoff/Mogenburg
