Na een heftige musical matinee met 'Lazarus' is het 's avonds weer tijd voor wat meer behoudend toneel. In het Duke of York's Theatre zie ik 'The Dresser'. Een toneelstuk van Ronald Harwood dat dateert uit 1980 en succesvol werd verfilmd in 1983. Ook maakte Richard Eyre enkele jaren geleden nog een verfilming voor de BBC met zwaargewichten Ian McKellen en Anthony Hopkins in de hoofdrollen.
'The Dresser' speelt zich af in 1942 tijdens de Blitz en vertelt het verhaal van Sir, een nogal tirannieke acteur in de herfst van een eens zo succesvolle carrière en Norman, sinds lange tijd zijn kleder en de spreekwoordelijke rots in de branding.
Het Shakespeare gezelschap is bezig aan een tournee langs de kleine regionale theaters als Sir ziek wordt. En terwijl de vrouw van Sir en Madge, de toneelmanager de voorstelling van King Lear van die avond willen afgelasten, is Sir vastbesloten om toch op te gaan. En dat ondanks het feit dat hij zich de teksten maar moeilijk kan herinneren en op momenten niet eens weet welke Shakespeare hij die avond moet spelen. Het is aan Norman om ervoor te zorgen dat Sir ook die avond weer een grootse prestatie levert.
'The Dresser' is een prachtig stuk over het theater en menselijke emoties, scherp en schrijnend maar zeker met veel tragikomische momenten. Ken Stott is een overheersende brute, bulderende Sir die maar al te goed lijkt te beseffen dat behalve zijn lichaam nu ook zijn geest hem in de steek begint te laten. En Reece Shearsmith als kwetsbare Norman ontroert, de toegewijde kleder die als enige Sir lijkt te kunnen bespelen en bij wie ondanks de maniertjes en vleierij al snel de eenzaamheid door het masker breekt. De vriendschappelijke affectie tussen beide mannen is evident maar sluimert en blijft onuitgesproken ook als het doek definitief valt. En hoewel Stott en Shearsmith de voorstelling dragen zijn er ook prachtige rollen voor Harriet Thorpe als de geplaagde vrouw van Sir en Selina Cadell die indruk maakt als Madge.
'The Dresser' kent een prachtig design van Michael Taylor die verantwoordelijk is voor de set en kostuums. Vrij klassiek maar verrassend als blijkt dat de enorme constructie kan draaien en het interieur van de kleedkamer verdwijnt om plaats te maken voor de coulissen en een deel van het toneel. Het lichtontwerp van James Farncombe is sober maar het gehele design weet perfect de sfeer te treffen van een oud theater in een provinciestadje ten tijde van de oorlog.
Oké 'The Dresser' als toneelstuk is misschien een beetje stoffig en mist af en toe wat vaart, maar de schitterende prestaties van de acteurs maakt een hele hoop goed.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 28 december 2016
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 28 december 2016
© foto's Hugo Glendinning
